sê Silas Sauls en bestreel sy moestassie, “nes ek gedink het, hier begin jy nou.”
“Ek begin met niks, kolonel, ek vra net jou gekrabbel op ’n rekwisisie.” Vir daardie ou dossier uit die argief. Waar dit eeue al afgehandel lê. Vergete.
“Los dit liewer daar onder die stof.”
“Gaan Polokwane dit nie kom soek nie?”
“Ek is seker hulle sal uiteindelik daarvoor kom vra. Dis tog logies dat Wilky verdink sal word? Dis mos wat in jou kop ook broei, nè?”
“Ek wil wéét wat destyds presies gebeur het, kolonel. Veral nou. En jy weier om daaroor te praat. Hoe anders sal ek weet as uit die rekord?”
Sy hou hom dop. Metdat een hand die bril op sy papierchaos neersmyt om met die kneukels ’n oog te knie, bekruip die ander hand die Nicoretteboksie en prop ’n wit kougomblokkie in ’n kies. Dan staar hy ’n oomblik oor sy lessenaar na haar, kake kouend, tel die gehoorstuk van die landlyn op en pons ’n nommer.
“Hallo, Doll –” Hy luister en sê: “Niks is fout nie, ek bel net om –” ’n Wenkbrou krul soos ’n onrustige ruspe. “Ja, ja, goed, ek sal dit kry. Luister, Doll, hoekom ek bel … Ella kom vanaand vir ete, ek het gedink –” Hy luister en sê: “Bobotie? Ja, dis wat ek ook gedink het. Dis al wanneer ek bobotie kry, as sy –” Hy vra vir Ella: “Mara wil weet of Lou saamkom.”
“Kolonel, ek –”
“Wil jy hoor oor jou pa, of nie?”
“Ja, ek wil.”
“Hy kom saam, Doll, maak ’n gróót bak.” Hy tel sy bril op en druk dit oor sy neus terug. “Mis jou ook,” sê hy, plak die foon neer en draai na sy rekenaar. Die gesprek is verby, ook met Ella.
Die aand oor die bobotie vat Silas haar en Lou en Mara elf jaar terug na ’n spesifieke dag: Woensdag 11 Januarie 2006.
***
Dis die eerste dag van die nuwe skooljaar. Ella soen haar ma en stap solank uit kar toe, in haar maag ’n ligte fladdering. Wie sal nié opgewonde wees oor jou eerste dag in matriek nie? Opgewonde, maar tog ook huiwerend. So op die grens tussen kind en grootmens.
Dis lekker as haar pa haar by die skool kan gaan aflaai op pad kantoor toe, wanneer dit sy week is vir normale werksure en sy nie hoef bus te ry nie; sy geniet hulle kargeselsies. En saans kom hy tuis soos enige ander normale pa, trek sy werksklere uit, sny die gras en vroetel in sy werkskamer. Sý werk bring hy nooit huis toe nie, maar oor aandete wil hy weet wat hulle die hele dag gedoen het. Hy vra eers haar ma uit, dan vir haar. ’n Groot prater is hy nie, wel ’n groot uitvraer en groot luisteraar. Ja, dit doen hy goed.
Vanoggend is hy in sy gewone goeie bui, luister geduldig na haar kletsery, en skud sy kop toe hy by die skool stilhou. “Ek verstaan dit nie.”
“Wat verstaan Paps nie?”
“Só ’n pragtige meisiekind – waar kom ek aan haar? En skielik so groot.”
“Ag, Paps …” Sy lag, pik hom op die wang en klim uit.
“Soet wees, sien jou vanaand,” sê hy voor sy haar deur toeklap. Sy’s die enigste kind in die huis, haar pa se kind, sy haelgeweer lankal gelaai en oorgehaal vir die beskerming van haar eer.
In die kwetterende samedromming by die hek gaan sy staan, draai half om en sien hoe hy haar steeds daar uit die kar sit en agterna kyk. Sy wuif vir hom. Hy lig sy hand vir haar en die glimlag trek sy oë skrefies. Dan is die maats om haar, eis uitgelate haar aandag en sleur haar mee.
***
Soet wees, sien jou vanaand. Haar pa se laaste woorde ooit aan haar, die oplig van sy hand en die glimlag van trots haar laaste beeld van hom as lewende wese, ingebrand op die retinas van haar oë.
Oor die eettafel sê Silas: “Twee dinge het die noodlottige gebeure van daai Woensdagaand afgesit. Eers ’n rapport oor die kaping van ’n Merc S-klas in Westcliff, toe ’n kort oproep van ’n informant. Hy’t inligting gehad oor ’n sekere boewebaas wat dieselfde aand by ’n adres in Industria North sou wees. Nie sommer enige boef nie … die leier van ’n sindikaat, van ’n misdaadkartel.”
“Kartel impliseer georganiseerde misdaad,” sê Ella. “En dit was tog die ou Skerpioene se jurisdiksie, nie moord-en-roof s’n nie.” Die Valke se voorganger, ’n spesiale eenheid gemik op landwye misdaad op georganiseerde vlak – dwelms, mensehandel, korrupsie, geldwassery.
“Wag, ek kom daarby. Daai kartelbaas was ’n groot ding, in Gauteng se misdadige onderpens was hy ’n soort Scarlet Pimpernel. Dieselfde mitiese omvang. Ordog, al naam wat ons gehad het. Diabolies. Wreed. Slu. Noem maar op. Dís van die woorde wat op straat gebruik is om hom te beskryf. Ja, oorgenoeg epiese beskrywings van die vent vir nog ’n Paradise Lost, maar niks vir ’n facial composite nie – so obskuur dat niemand sy gelaatstrekke kon beskryf nie, word net gehoor, nie gesien nie.”
“En oor dié Ordog kry julle toe skielik ’n rapport van ’n lieplapper wat homself as ’n konfidensiële informant verkoop?”
“Hy’t ’n lang pad saam met ons geloop, ek en jou pa het hom vertrou … tot op ’n punt, natuurlik. Dit was juis oor al hierdie straatpraatjies en Pimpernel-stories dat ons nie die Skerpioene op hol wou sit nie. Wou eers ons inligting uittjek, dat ons nie ’n gat van onsself maak nie.”
“So, julle het niks teen Wilky gehad nie, g’n bewys dat hy ondergronds bedrywig is nie?”
“Boswell Wilkie, dié ken almal, maar Arthur Wilfred Wilky was op geen polisieradar nie. Wel Ordog, van hom het selfs die Skerpioene lankal geweet. Maar nes ons by moord-en-roof het ook hulle net in die duister rondgetas. Glibberige vent. Nee, nie vent nie, skim. Hoe jag jy ’n skim?”
“En toe kry julle ’n rapport oor ’n Merc, en julle kry ’n oproep van ’n informant en alle paaie lei na Rome?”
“Ja, ek onthou jou pa het nog gelag en gesê: ‘Is dit toevallig, of wat!’ Die Merc se tracking device en die oproep oor waar Ordog verwag word, lei albei na Bakersfieldstraat 21, Industria North – domicilium citandi et executandi van Top Notch Valet Services, wat tweedehandse karre spit en polish vir die showrooms van tweedehandse verkoopsmanne wat hulle verbeel hulle is eerstehands.”
“Wilky was nie op polisieradars nie, maar wat van julle informante?”
“Dis hoekom ek en jou pa so opgewen was. Vir die eerste keer het ons ’n wenk gekry wat dalk die sluier so bietjie sou lig oor Ordog se identiteit. Die informant, die een wat jy ’n lieplapper noem, hy’t gehoor hoe die naam Wilky in die strate gefluister word, in dieselfde asem as Ordog. En dat dit hy is, Arthur Wilky, wat die aand daar in Industria North verwag word.”
***
Operasie Ordog word haastig beplan en aanmekaargesit, onder aanvoering van Thys Neser, toe senior superintendent. En so halftien die aand hou Silas, toe superintendent, op die grasskouer van Bakersfield stil, links ’n veiligheidsheining wat ’n ry donker ou pakhuise beskerm en regs die spoorlyn, hy skat omtrent halfpad tussen Bosmont- en Newclarestasie. So tweehonderd meter voor hulle brand ligte by Top Notch Valet Services. Alles rustig.
In die ongemerkte polisiekar wag hy en Thys vir bevestiging oor
