terwyl haar hande die heeltyd saam gesels. “Ons help soek toe vir die mannetjie losies, maar al wat ’n gat is, is klaar vol en ons kan tog ‘ie die arme kind op straat sien sit nie. Dis toe dat ou Petoors oorstap na Quinten toe. En dis ook nie hoe lank nie, of meneertjie skrop ook ‘vir eers’ nes op Droomkrans.” Tant Souf beduie met haar vingers dat alles eintlik net tydelike reëlings is.
Verwese knik Dia haar kop om aan te dui dat sy darem nog inneem wat gesê word. Haar moderne kort haarstyl wip liggies saam met dié aksie. “En die ander persoon?” Sy is byna te bang om te vra. “Han …?”
“Ag, moet jou tog nie aan Han steur nie, hartjie,” kom dit skielik hopeloos bondig van tant Souf. Té bondig.
“Maar hoe dan nou, tante? Hy woon tog ook daar?” wil sy verbaas weet toe die vrou haar mond op ’n tuit trek asof sy haar met veel moeite in toom hou om nie verder iets oor die derde inwoner van Droomkrans te rep nie, blykbaar nóg ’n man.
Dia kyk vraend van die tante na die oom, wat skielik na buite tuur en hardop wonder of die enkele piepklein wolkie wat in sig is altemit reën gaan bring.
’n Jong meisie met dromerige oë en ’n mooi glimlag sit twee van Die Spens se boepensbroodjies voor Dia neer en verdwyn weer net so stil soos sy gekom het.
Ingedagte haal Dia ’n broodjie uit die papiersakkie en vat ’n reusehap daarvan. Eers toe sy met ’n mond vol kokend warm maalvleis sit, rek haar oë byna tot dubbeld hulle normale grootte. Sy hou haar hand voor haar oop mond en hoop dat dit vinnig genoeg sal afkoel om te sluk.
“Ag,” gaan oom Petoors duidelik onwillig voort, aangesien tant Souf steeds soos ’n steeks donkie swyg, “Han is maar ’n bietjie … anders, dingetjie. Hoe sal ek nou sê? ’n Soort befoeterdheid wat mens nie aldag agter élke bos uitskop nie, jy weet? Wil nie eigentlik met ons ander meng nie. Hou hom maar eenkanterig.”
“Nou hoe op aarde het dié befoeterde mansmens hom by die opstal ingewurm, oom?” dring Dia nietemin oorbluf aan. In haar gedagtes vorm sy ’n prentjie van haar en drie mans onder dieselfde dak op ’n onbekende plot. Sy, wat die geleentheid met beide hande aangegryp het om uit die stad weg te kom; oom Petoors, skynbaar bemoei- én praatsiek; Jans, jonk en moontlik nog … jeukerig daarby, self seker verwese weens die kultuurskok van stad na platteland, so stel sy hóm voor; en laastens, die ene Han – befoeterd, al is hy ook self van iemand anders se goedgunstigheid afhanklik.
“Nee, dingetjie, ingewurm het hy hom darem nou nie juis nie,” onderbreek die oom haar dwalende gedagtes. Die oë agter oom Petoors se brillense bly soekend na hulp êrens teen die dak terwyl hy skynbaar sy verduideliking probeer formuleer. Meteens is hy glad nie meer so praatsiek soos ’n paar oomblikke gelede nie. “Hy was eigentlik vóór my en Jans al daar. Hy weet te vertel dat hy ’n getekende dokument van Siskatjie in sy besit het om te bewys dat hy lewensreg het op Droomkrans.”
2
Lewensreg! Dia trek haar asem skerp in. Hoekom weet sy niks daarvan nie? “Ek het darem seker ’n sê in die saak?”
“Dit wil so voorkom, my ou kindjie, maar Quinten het gesê ons moet Han maar net met rus en vrede laat. Nie te veel aan hom loop staan en karring nie,” kom dit byna verskonend van onder sy snor.
“Ek sal onthou om die saak met die prokureur te bespreek wanneer ek die dokumente gaan teken,” maak Dia ’n punt daarvan om te wys dat sy haar darem kan laat geld wanneer dit nodig is. Die situasie met oom Piet Petoors en Jans Watsenaam is al klaar ’n onverwagse tameletjie, wat nog te sê daarvan om ’n befoeterde mansmens ook onder jou dak te hê.
En hier het sy byna honderde kilometers met sterre in die oë gery oor ’n afgeleë, stil plekkie van haar eie.
“Hy sal jou nie pla of in die pad wees as jy hóm nie hinder nie, dingetjie,” probeer oom Petoors troos. “Ons sien hom ook net wanneer hy gesien wil word. Ander tye skiet hy wortel voor sy rekenaar en wee die siel wat hom dán gaan hinder. Is glo druk besig met navorsing, as mens nou waarde wil heg aan een van Zoetstroom se gunsteling-bostelegramme. Waaroor kan g’n lewende siel ongelukkig sê nie.”
“Wel, hy moet tog seker die kombuis en badkamer gebruik, of hoe, oom?” Dia besef die vraag neig tot sarkasme, maar sy kan haarself eenvoudig nie keer nie. Dis darem ’n bietjie te veel gevra dat sy saam met nie minder nie as drie wildvreemde mans onder een dak gaan intrek. En dit terwyl die plek háár regmatige eiendom is.
“Ek sou so reken, maar darem mos nie die opstal s’n nie.”
Dia se gedagtes wil-wil ’n onopgevoede grotbewoner optower wat hom glad nie aan ’n huis se … geriewe steur nie, maar oom Petoors kleur die prentjie meer volledig in. “Hy woon mos in die hut, doer anderkant, tussen die hoge bome.”
Vir etlike sekondes is al die wind uit Dia se binneband. Hier sit en vererg sy haar bloedig vir ’n man wat op hoorsê befoeterd is, wat nie eens saam met haar onder een dak gaan woon nie.
Sy bars uit van die lag, baie na aan ligte histerie oor die onmoontlike situasie wat sy op Droomkrans te wagte is: “Regtig?” snik-lag sy terwyl oom Petoors en tant Souf mekaar eers verslae aankyk voordat hulle ook een na die ander saam met haar begin lag. Meteens het hul gelag nie brieke nie sodat die trane naderhand loop.
Die lang gestalte van ’n besonders breedgeskouerde man vul die koffiewinkeldeur. Dia probeer herhaaldelik om haar lag te sluk terwyl hy fronsend na hulle luister asof dit die aakligste geluid is wat hy nog ooit gehoor het. Hy mik om weer uit te stap, maar die jong meisie wat ’n paar minute gelede die broodjies gebring het, stap hom met ’n breë glimlag tegemoet.
Dia grawe in haar handsak op soek na ’n sneesdoekie om die skade te probeer afvee wat sy vermoed haar loperige maskara gedoen het. Dit klink of die meisie vir hom vra of hy sy bestelling kom haal het.
Tant Souf se lag droog onmiddellik op toe sy van die stroewe man se teenwoordigheid bewus word. Met ’n tuitmond por sy oom Petoors dringend aan om ook te bedaar. Toe die oom sy oë opslaan na die lang gestalte, trek sy mond op ’n ernstige plooi. Sy welige snor het abrup ophou vlieg terwyl hy net effens in die rigting van die man met die donkerblonde hare en stoppelbaard knik.
“Dis nou hy, kind! Hán.” Die tante fluister-praat so hard dat Dia verbaas wonder hoekom sy hulle nie maar liewer net aan mekaar voorstel en klaarkry nie. Sy is blykbaar een van daardie mense wat eenvoudig nie sag kan praat om haar lewe te red nie.
Blykbaar het Dia op ’n onverklaarbare wyse onsigbaar geraak, want die man ignoreer haar asof sy glad nie saam met oom Petoors en tant Souf aan tafel is nie. Hy stap na die toonbank om te betaal. Haar oë volg sy gestalte met veel meer belangstelling as wat sy wil toegee. Dis asof sy blote teenwoordigheid alle ander dinge meteens tot stilstand gebring het.
Van sy effense deurmekaar hare tot by die punte van sy stowwerige stewels – sy skat minstens nommer twaalf – straal hy … iets uit. Dia voel hoe haar wange warm word. Van wanneer af staar sy nogal na vreemde mans? Haar oë volg die tydsame beweging van die breërandhoed in sy regterhand wat teen sy bobeen tik-tik.
Heelwat teësinnig om enigiets aangaande die nors man te bewonder, moet sy erken dat, in die stad waar dit krioel van metromanne, stadsjapies en viertrekmanne, sy nog nooit iemand met ’n indrukwekkender gestalte as dié van die sogenaamde befoeterde Han gesien het nie – deurmekaar hare, stowwerige skoene en al! Sy verwens haarself as sy ’n paar oomblikke te lank na sy netjiese agterstewe in die verweerde blou jeans staar en skud haar kop liggies asof sy die beeld daarvan só dadelik sal kan uitwis.
Dia
