plaas haar hand teen haar keel waar haar kuiltjie onstuimig klop om haar gevoelens weg te steek.
Die spiere bult onder sy kort hempsmou toe hy vlugtig aan die voorkant van die groot hoed op sy kop raak. “Tot later, juffrou.”
Hy draai om en stap doodluiters weg voordat Dia ’n verdere woord kan kwytraak. Vies kyk sy af na die houertjie melk in haar mandjie. Dink hy miskien sy is bereid om heeldag agter koeie aan te loop vir ’n bietjie melk?
Dis onmoontlik om nie vlugtig weer na sy indrukwekkende figuur te loer nie.
Han steek in sy spore vas en swaai om. “En juffrou Malan, maak tog seker jy trek volgende keer een van daardie kleefbroeke by daai toppie aan. Hier is baie ander mans, behalwe natuurlik ekself, wat ook nie juis goedgemanierd is en hulle plek ken nie.”
Sy kan sweer hy geniet elke oomblik daarvan om haar siel so te vertoorn.
Waar kom hy buitendien aan haar van? Sy krap die rafels van haar vertoiingde emosies bymekaar in die bakhand van haar gemoed met ’n vinnige vryf oor haar oë. Toe sy weer kyk, is sy net betyds om te sien hoe Han klaar betaal en by die deur uitstap. Dia draai om en loop skielik nikssiende deur die propvol winkelrakke. Sy kan meteens nie aan ’n enkele item dink wat sy nog wou koop nie.
Met ’n vaste tred stap sy terug na die rak waar Han skaars twee minute gelede nog gestaan het met daardie ongelooflike groen oë en onverwagse glimlag. Dia! Ergerlik gryp sy nog twee houers rakmelk en voeg dit by die twee wat reeds in die mandjie lê, bedink die saak en stapel ’n verdere ses daarvan bo-op die res van haar skamele inkopies. Die eienaar kom hulpvaardig met ’n trollie nader en sy knik ’n verleë dankie in sy rigting.
’n Koeldrank, twee pakke skyfies en ’n pakkie toffies later, stap sy na die kasregister waar die blonde vrou self die tien houertjies melk met ’n opsigtelik geamuseerde gesigsuitdrukking oplui, saam met die enkele ander items. Dia betaal en stap langs die hulpvaardige winkeleienaar wat help dra tot by haar Mini.
Die enigste plek wat nog nie volgepak is nie, is die passasiersitplek. Sy vat die winkelsakke aan en sit hulle versigtig neer. Sy bedank die man en klim in met haar oë op die twee sakke met houertjies melk. Ja, Dia, dit was nou regtig uiters kinderagtig van jou. Han wéét nie eens van jou melkaankope in groot maat nie, koggel ’n stemmetjie in haar agterkop terwyl sy oë hardnekkig voor haar bly dans.
Grrr … Sy ril onwillekeurig by die blote gedagte aan louwarm plaasmelk in groot blikemmers. Sy is seker dit sal ruik na … gras … mis … of beesasem. So iets, lag sy die verspotte gedagte weg.
Die uitgestrekte grasvelde alkant van die breë stofpad skep die indruk van vryheid en vrede, en sy lê die paar kilometer teen ’n stadige pas af om alles behoorlik te kan bekyk. Sy glimlag. Hier sal ’n boer sy perd vir drie dae sien weggalop, so gelyk is die wêreld.
Sy draai selfs die ruit af en haal diep asem. ’n Huisie doem voor haar in die veld op. Sou dit nog bewoon word? wonder sy vlugtig, maar moet dan weer op die pad konsentreer wat skerp na links draai.
Droomkrans se naambordjie doem onverwags voor Dia op na die lang draai in die grondpad. Sy trap rem sodat die Mini ’n paar meter oor die grond skuur voordat dit tot stilstand kom, die hoofligte skaars ’n handbreedte van die motorhek af. Verlig dat haar motor nog in een stuk is, stoot sy ’n entjie terug en klim uit.
Ag, nee! Haar hakke begin dadelik in die dik sand wegsak en sy probeer op haar tone tot by die hek stap. Sy hoop nie haar skoene verniel te veel nie, dié rooies het haar nogal ’n hele paar rand uit die sak gejaag.
’n Ontevrede frons vorm op haar voorkop terwyl sy na die ketting kyk wat met ’n groot slot om die hekpaal vasgesluit is. Natuurlik. Die sleutel daarvan moet seker aan die groot bos wees wat oom Petoors so plegtig aan haar oorhandig het.
Die slot is effens verroes en dit gee ’n gesukkel af om dit oop te kry. Uiteindelik glip dit oop net voor sy byna moed wil opgee, en Dia strompel holderstebolder en allesbehalwe elegant, laat staan nog enigsins vroulik, deur die sand om die hek oopgestoot te kry. Haar skoene vul geleidelik met sand in elke denkbare gaatjie, en sy kners op haar tande.
Vir al wat sy weet, sit en verlekker Han hom êrens tussen die bome aan haar regterkant vanuit sy hut sodat sy tone eintlik krul terwyl hy elke sukkelende treetjie dophou. Sy glimlag sinies. ’n Man bly mos maar ’n man. Onmanierlik of manierlik, skelm of eerlik, aantreklik of nie, hulle is een en almal skuldig daaraan dat hulle mans is.
Sal sy hom maar iets gee om na te kyk, of hoe?
Met veel meer flair as wat sy voel en met baie meer moeite as wat dit miskien voorkom, swaai sy haar heupe opsetlik terwyl sy terugstap na haar motor. Daar, Han! Ek hoop jou oë peul uit. Jy brand seker nou om jou opinie met my te deel, nè! Gmf! So krý vir jou …
’n Paar dinge gebeur gelyk sodat Dia later nie kon onthou presies watter een eerste was of nie. Die geluid van ’n perd se pote op die grondpad word hoorbaar, die windjie begin skielik sterker waai en haar enkel swik in ’n dik kol sand net voordat sy haar motor bereik. Dia gryp in die lug, maar weet by voorbaat dat sy haar val geensins kan stuit nie.
Met ’n allemintige hik maak sy met die stukkie aarde voor haar kennis sodat haar een skoen deur die lug trek en twee meter verder te lande kom. Dia besef dat sy sonder twyfel haar wind uitgeval het en hyg desperaat, met haar gesig enkele sentimeters van die grond af, om suurstof in haar seer longe te trek.
Die wind, wat reeds voor haar val onmanierlik met die minirok se soom begin speel het, lig die agterpant van haar rok en laat skuif dit ver verby ordentlik op. Mag die perderuiter haar asseblief tog net nie hier sien lê nie …
Sy hyg en snuif en verstik in die sand so reg onder haar neus.
Die perdepote kom al nader, want ongelukkig word haar wens nie vervul nie.
“Ek’s bevrees my perd is nie wit nie en nog minder is ek ’n ridder, maar laat my gerus toe om jou op te help, juffrou Malan.”
3
Dia herken die diep stem en knyp haar oë styf toe. Al is hy nie in haar gesigsveld nie, hoor sy sommer duidelik daar haak weer ’n skewe glimlag moeiteloos om sy gevoelige …
Nee, Dia, néé!
Han se groot hande vat haar onseremonieel alkante van haar middellyf vas en hy sit haar, steeds smagtend na vars lug, versigtig op haar voete neer asof sy niks meer as ’n kaggelornament weeg nie.
Nou minder as ’n armlengte van hom af, kom sy agter sy staan windskeef met net die regterkantse skoen nog aan haar voet. Sy gluur hom aan, buk en pluk die skoen uit en gooi dit by die oop deur van haar motortjie in. Kan hy nie net sy neus uit haar sake hou nie? Sy marsjeer om die agterkant van die motor om die ander skoen te soek.
“Nogal rooi, nè?” Dia wens vurig sy kan op die oomblik sy mond met ’n gepaste opmerking snoer, maar alle pittighede ontwyk haar momenteel. Dan glip wat sy liewer nié wou sê nie gladweg oor haar lippe: “Jy glo tog nie nog in dáárdie ouvroustorie nie, meneer Solo?”
“Solo?” Daar keep ’n geamuseerde frons tussen sy oë.
“Han Solo! Dis nou ás die mense op Zoetwater al ooit van so ’n karakter gehoor het.”
Lagplooitjies vorm om Han se oë en helder sy gesig op toe hy haar verwysing na die Star Wars-karakter snap: “Zoetstroom, juffrou.” Hy kug agter sy
