Petoors se kamer is sonder twyfel die een wat die deurmekaarste is met die gereedskapkas argeloos in die middel van die vloer. ’n Botteltjie hoesmedisyne, ’n tang, ’n stukkie draad, vier skroewe en ’n hand vol spykers van verskillende lengtes op sy reeds oorvol bedkassie verklap verder dat hy daar slaap.
Jans s’n is veel ordeliker, met ’n boekrak teen die een muur en ’n lessenaar en rekenaar teen die ander een. ’n Gemakstoel voor die groot plasmaskerm met talle Playstation-speletjies, DVD’s, CD’s, asook ’n klankstelsel wat seker tot by die hek gehoor sal kan word, dui verder daarop dat dit beslis ’n jong man se kamer is.
’n Vertrekkie langs oom Petoors se kamer staan byna vol groot batterye. Waarvoor op aarde dit daar is, sal sy maar later probeer uitvind.
Sy het haar terstond na die oostelike vleuel gehaas en ’n lieflike kamer aangetref waarin al haar besittings nou rondstaan en wag om georden te word.
Moeg en moedeloos, gaan sit Dia in die middel van die kamervloer. Die dag se indrukke laat hulle nie so maklik afskud nie. Die lang, eensame rit vanaf Pretoria, Die Spens se mense en … Han.
Hom kan sy beswaarlik in dieselfde asem as die ander noem. Wat moet sy van sy ongevraagde hulp dink, na die afsydige beeld wat tant Souf en veral oom Petoors van hom geskets het?
Is sy hulp toevallig? Of is dit blote beleefde buurmanskap wat mettertyd sal verflou na ’n kopknik hier en daar?
En wat wás dit wat daar in die kombuis met haar gebeur het toe hy aan haar geraak het? Die byna fisiek voelbare pyltjies wat sy hele liggaam na hare toe oorgeskiet het toe hy so na aan haar gaan staan het? Sy het nie geweet so iets is eens moontlik nie. Voor sy dit vroeër vandag self ervaar het, sou sy gedink het dis iets wat skrywers van liriese liefdesverhale aan hul lesers probeer opdis.
Allesbehalwe! Selfs wanneer sy nou weer daaraan terugdink, is die intensiteit daarvan byna onuithoudbaar.
“O verfdeksels!” Sê nou maar hy het dit ook gevoel?
Haar uitroep laat dwaal haar aandag vir ’n paar sekondes na haar vriendin Nadia en die dag toe hulle in Dia se kunswinkel ontmoet het.
“Verfdeksels!” is Nadia se gunsteling-sêding wanneer sy verbaas of vies is. Dia mis haar, maar sien nog nie kans om weer kontak te maak nie.
Sy blaas haar kuif uit haar oë en fokus doelbewus op die wanorde rondom haar. Waar sal sy tog begin om orde te skep?
Die groot hemelbed is iets waarvoor sy vir dié Siska van wie sy nog net gehoor het, oneindig dankbaar is. Nie alleen is dit iets wat sy nog altyd begeer het nie, dit verseker ook hierdie moeë liggaam van haar van ’n heerlike, salige nagrus.
Vir ’n oomblik lê sy terug teen haar kopkussing wat ook tydelik op die vloer neergeplak is. Sy maak haar oë toe en sukkel om Han se tergende en dan weer ernstige oë uit haar geheue te probeer wis. Het sy nou meteens hier op Droomkrans in ’n bakvissie ontaard, of wat? Elke klein herinnering aan Han, van die oomblik wat sy hom die eerste maal in Die Spens se deur gesien het, by die hek tot in die kombuis, loop soos louwarm heuning deur haar sterkste skanse.
Gedagtes koggel, skiet klein vlammetjies van ongeduld, lag en terg haar onwillekeurig.
Dia vlieg vinniger orent as wat sy gaan sit het en kom rats op haar voete. Sy het wel vele kilometers afgelê om hier te kom, maar die vet weet, sy sal nie vanaand in hierdie chaos tot ruste kan kom nie. Wat sy met die deurmekaarspul binne-in haar gemoed gaan maak, is ’n heel ander saak, maar sy moet dadelik iets doen om die kamer woonbaar te kry.
’n Geskarrel om elke item wat sy saamgepiekel het min of meer te kry waar dit hoort, hou Dia vir die volgende uur en ’n half druk besig. Toe sy haar laaste T-hemp opvou en in die outydse hangkas wegpak, sug sy van verligting en bêre die leë tas voorlopig bo-op die hangkas.
“Jy’t sowaar klaar uitgepak, dingetjie!” Oom Petoors se rasperstem agter haar laat haar verskrik om tol.
“Byna klaar, oom. Ek het nie oom se motor hoor kom nie.” Dia is effe kortasem van die skrik. Sy moet nog gewoond raak daaraan dat sy saam met iemand anders onder een dak woon. Altans, saam met twéé ander mansmense, en moontlik ook nog ’n inmengerige buurman op die koop toe.
“Sal ook nie, dingetjie. Ek en my ou dikwielfiets is só.” Hy beduie met sy wysvinger en middelvinger styf teen mekaar hoe goed die verhouding tussen hom en sy ysterperd is.
“Maggies, oom, dis mos ’n hele entjie se trap tot hier.” Dia kan nie anders as om die oom te bewonder nie. Gelukkig het haar mond nie weer vir haar brein weggehol en iets oor sy ouderdom kwytgeraak nie.
“Is so, dingetjie, is so, maar dit hou my perdfris en gesond. Net ’n ligte ou rokershoesie, verder nie ’n kwaal van ’n dag oud nie.” Hy staan regop om aan te toon dat hy in ’n baie goeie kondisie is. “Nou da’ stap ek maar gou kraal se kant toe om te sien of Jakob klaar gemelk het.” Met sy hand in ’n groetgebaar gelig, verdwyn die oom in die lang gang wat na die kombuis, die woonarea en die westelike slaapkamers lei.
Dia stap by die ruim aangrensende badkamer in en verlustig haar opnuut aan die skakerings van pers en geel waarin die mure, muur- en vloerteëls pragtig harmonieer.
Selfs al kon sy, sou sy niks hiervan verander nie.
Die flouerige straal water laat haar wenkbroue lig. Dan keer sy twee proppe van die dennegeur-badskuim daarin om totdat die skuimbolle geleidelik al kwistiger word. Met haar rok halfpad oor haar kop, val dit haar by hoe oom Petoors homself flus by haar oop kamerdeur ingenooi het en draf sy terug om die sleutel aan die binnekant van die kamerdeur te draai.
Terug in die badkamer stroop sy die stowwerige klere van ’n baie moeë liggaam af en gly vergenoeg in die diep, strelende badwater in sodat net haar kop uitsteek. Stadig maar seker sypel die dag se vermoeienis weg, terwyl sy etlike minute lank in die besonder groot pootjiesbad lê en week totdat sy heeltemal ontspanne is.
In die verte hoor sy ’n perd galop, verbeel sy haar, wat ongevraag die beeld van die forse Han op die swart hings se rug oproep.
Sy spring summier orent asof sy skielik op ’n nes rooimiere te lande gekom het.
Dia wik en weeg of sy nagklere of gemaklike klere moet aantrek, bewus daarvan dat sy honger is en moontlik een of albei van haar huismaats êrens in die huis kan raakloop wanneer sy iets te ete gaan haal.
Sy besluit om ’n denimkortbroek en swart T-hemp aan te trek. In die vollengtespieël beskou sy haarself terwyl sy haar kort hare gou kam. Haar welgevormde bene is tog darem nie ’n skande nie, al wys heelwat meer as wat die minirok kon.
Ligte ergernis gemeng met ’n aweregse tevredenheid spoel deur haar. Wie weet, dalk loop sy weer vir Han raak. En laat hy nou net iets oor die kortbroek sê …
Dia dink vlugtig aan haar pa se bekommerde stem toe hy haar telefonies omtrent die erflating ingelig het. Sy raad aan haar was om die dokumente by die prokureur op Zoetstroom te gaan teken en die plek sonder enige versuim in die mark te sit.
Oudergewoonte hardkoppig, het sy egter besluit om vir ’n proeftydperk haar intrek op Droomkrans te neem voordat sy enige oorhaastige besluite neem.
In die spieël vang haar oog die stapel kunstoerusting in die hoek van die kamer wat sy saamgepiekel het. Nee, regtig, môre is nog ’n dag. Dan sal sy besluit watter vertrek die geskikste sal wees vir ’n ateljee.
Deur
