is kortaf, haar gesig nou bot en uitdrukkingloos.
“And your articles?”
Nixie se stilte is genoeg van ’n antwoord om Diona se stresvlakke die hoogte te laat inskiet. “Are you saying that …” Dit kan tog sekerlik nie wees nie! Daardie kursus was ’n eenrigtingkaartjie na ’n leeftyd van professionele sukses! Sy voel hoe haar keel toetrek. Verstáán Nixie nie hoe moeilik dit is om jou plek in die wêreld oop te veg as jy ’n bruin vrou is nie? As sy net dink wat sý alles moes opoffer om te kom waar sy vandag is, en nou wil haar dogter haar hele toekoms net so weggooi!
“Girls.” David se stem is kalm en rustig. Helend, soos salf op ’n rou wond. “Not tonight.”
Dis vir hulle albei ’n teken. Diona byt op haar onderlip. Nixie glimlag vinnig vir haar pa. “Thanks for the tea, Dad.” Knik dan koel in Diona se rigting. “Nag, Ma.”
In die stilte wat volg, kyk Diona na die poppie wat Nixie vir haar persent gegee het – die karikatuur van die Queen, ’n ou vrou met baie mag wat haar kop gedwee skud as jy daarop druk.
Is dit wat Nixie van haar wil hê? Om maar altyd net ja te sê?
Sy druk die kop. Ja, ja, ja.
Druk weer. Ja, ja, ja.
Maar dan druk sy te hard en die goedkoop poppie se kop vlieg van haar lyf af en skiet wild die donkerte in.
Vivian
Die vrou op die skerm is sexy. Nie beeldskoon nie, maar sexy. ’n Vol, gul mond. Kurwes op al die regte plekke. ’n Avontuurlustige blik in vonkelende oë. ’n Dik bos rooi krulle wat blink soos hare in ’n Pantene-advertensie.
Vivian klik deur die foto’s op Phillip se Facebook-muur, ’n hol kol op haar maag. In een reeks foto’s is hy en die rooikop besig om valskerm te spring. In ’n ander reeks is hulle besig om by die een of ander eilandparadys te diepseeduik. Daar is foto’s waar hulle in ’n woestyn om ’n groot oop vuur kuier, foto’s waar hulle op ’n rivieroewer kampeer, foto’s waar hulle vanaf ’n oop voertuig na ’n trop leeus kyk.
Dan word die laaste lig in die andersins leë kantoorgebou afgeskakel, en in plaas van Phillip se Facebook-rooikop, sien Vivian nou haar eie gesig in die rekenaarskerm gereflekteer. Die kontras is so skreiend dat sy wil naar word.
Is sy regtig so muisvaal soos sy nou op die skerm lyk? wonder sy verslae. Is haar hare regtig daardie vervelige skakering van donkerblond? Haar lippe so dun en uitgedroog? Haar vel so grys? Haar oë so dof agter die lense van haar bril?
Miskien is dit net die lig. Sy was dalk nog nooit die mooiste meisie in die wêreld nie, maar ’n plain Jane is sy darem ook nie.
Of is dit maar net wat sy haarself wil wysmaak? Met die sexy rooikop se gesig langs haar eie is sy glad nie meer so seker nie. Wie behalwe ’n plain Jane werk in elk geval as ’n risiko-analitiese datanavorser by ’n mediese versekeraar?
Toe sy opkyk van haar rekenaar, is dit asof sy haar omgewing met nuwe, meer kritiese oë beskou. Haar kollegas se werksareas is versier met kleurvolle foto’s, potplante en persoonlike items, aandenkings van vervullende, opwindende lewens buite die kantoor. Net haar eie werkshokkie is onpersoonlik – so vervelig soos syself. En geen wonder nie. Waarvan sou sy ’n foto uitstal? Die lekkende kraan in haar woonstel? Aande alleen voor die TV? Naweke waarin sy niks meer stimulerends doen as om haar gordyne te was nie?
Sy maak haar rekenaar met ’n sug toe. Dis seker tyd om huis toe te gaan.
Dis hoe mens jou aande omkry as jy amper dertig is. En single. En vaal en vervelig. En heeltemal alleen.
Jy skakel die TV aan vir geselskap. Die radio ook. Jy wonder of dit tyd is om ’n kat te kry. Wonder of jy kanker gaan kry omdat jy altyd mikrogolfmaaltye uit plastiekbakkies eet. Skink vir jou ’n glas wyn. Wonder hoeveel data-analitiese studies al gedoen is oor die verband tussen kanker en verhitte plastiek. Was jou vurk sommer onder die kraan.
Of miskien is dit net hoe ék my aande omkry, dink Vivian terwyl sy terneergedruk na haar beeld in die badkamerkassie se spieël staar. Sy haal haar bril af, vryf haar hare so effens deurmekaar, plak ’n sexy glimlag op haar gesig. Great. Nou lyk sy nog net so kleurloos en vervelig soos altyd, net baie meer wasig. Sy sit weer haar bril op. Kyk fronsend na die boksie haarkleurmiddel wat sy gekoop het. Red Vixen.
Toe haar selfoon vibreer, kan sy glad nie dink wie dit kan wees nie.
Phillip: Ek is in die area, kan ek my stuff kom kry?
Die boodskap vang haar so onkant dat sy amper die foon neergooi, haar hande dadelik skoon bewerig. Maande lank hoor sy niks van hom nie, en nou dít? Sy probeer die wilde geklop van haar hart ignoreer terwyl sy deur die geel gesiggies op haar foon soek, vasbeslote om presies die regte emoji te vind.
Vivian:
Nee. Dit verklap te veel. Delete.
Vivian:
Nee. Dit lyk asof sy heeltemal te bly is om van hom te hoor. Delete.
Vivian:
Nee. Te verbitterd. Delete.
Vivian:
Nee. Te onseker. Delete.
Vivian:
Nee. Te sarkasties. Delete.
Sy’s besig om verder te soek toe haar vinger gly en sy die verkeerde een stuur.
Vivian:
“Nee.” Sy staar verslae na die skerm.
Hy neem skaars ’n sekonde om te antwoord.
Phillip: Ouch.
Sy kyk na haar foon, wonder of sy dit net so moet los. Hy verdien daardie middelvinger dubbel en dwars. Maar dan dink sy aan die saai aand wat voorlê, die saai naweek, die saai lewe. Wat het sy om te verloor?
Vivian: Jammer, ek het bedoel
Sy stuur die WhatsApp. Sluk haar hele glas wyn af saam met die skielike, desperate opgewondenheid in haar binneste.
Teen die tyd dat sy die klop aan haar deur hoor, het sy haar hare deurmekaar gewoel en daardie ekstra knopie losgeknoop. Vir ’n hele paar sekondes sukkel sy met die drie verskillende meganismes waarmee sy haar woonstel beveilig – mens kan nooit te versigtig wees nie – en dan trek sy die deur oop, haar hart in haar keel.
Phillip groet nie, kyk haar net op en af op daardie lui manier van hom. Maar twee kan dié speletjie speel. Sy draai sonder ’n woord om, loop om vir haar nog
