aangekom wanneer hy met opleiding besig was.
“Kom ek help, dan trek ons jou uniform uit,” sê Karen.
Alana lig haar wenkbroue. “Dis nie nodig nie, dankie. Net die pasiënt se hand is mos beseer.”
Braam beur orent. “Ek dink tog dokter moet na my skouer kyk,” sê hy. “Dis seerder as my hand. Die manual jackhammer het sy tol geëis.” Plesier dans in sy grys oë.
Bliksem.
Sy stoot hom weer plat teen die kussing. “Kom, ek maak net eers jou hand klaar,” sê Alana strak.
Nadat die wond deeglik skoon is, kan sy dit behoorlik bekyk. Dit voel snaaks om die bekende hand weer in hare te hou. Selfbeheersing verhoed dat sy daaroor streel. Die sterk kontoere, die fyn donker haartjies en die bekende are waaroor sy nog altyd mal was. Hoe het die hand haar lyf nie al geliefkoos nie?
Sy kyk skielik weg toe sy Braam se blik op haar betrap. Dink hy ook waaraan sy dink?
Natuurlik nie.
“Jy is reg. Dis darem net ’n oppervlakkige wond,” sê sy en hoop nie die kraak in haar stem verraai hoe oorweldig sy voel nie. “Ek gaan dit nietemin met steke heg. Steristrips sal loskom wanneer jy woel. Netnou skeur die sny groter.”
Alana glimlag, want Braam haat naalde. ’n Paramedikus wat naalde in ander mense steek, maar nie kan toekyk hoe dit aan hom gedoen word nie!
Toe Alana die inspuiting met die verdowing regkry, sien sy hoe kleur uit sy gebeitelde gesig verdwyn. Goed so.
“Dit gaan bietjie ongemaklik voel.” Sy maak seker hy kan die druppel vloeistof sien wat teen die lang, skerp naald afloop.
Braam se adamsappel beweeg op en af.
Sy is sommer dik van die lag.
“Ek kan seker bly wees dokter kom nie met ’n skalpel naby my keel nie,” mompel hy.
Die ironie dat net hulle twee weet wat hy daarmee bedoel, gaan nie ongesiens verby Alana nie.
Toe sy die naald indruk, kyk hy weg. Sy kneukels bal spierwit soos wat hy sy ander hand om Evie s’n vou.
Die rede vir hul egskeiding brand weer soos gal in Alana se keel. Hoe gouer sy die man uit ongevalle kry, hoe beter.
Nadat die steke in is, verdwyn Karen agter die gordyn met die afvalmateriaal en gebruikte inspuiting.
Braam sit regop. Hy maak sy vuis oop en toe asof hy haar handewerk wil evalueer.
Evie se foon begin lui. Sy verskoon haar en stap na ontvangs.
Hoekom moes almal nou pas verdwyn het? Alana wil nie ’n minuut alleen saam met haar eksman wees nie. Sê nou hy kom agter hoe hy haar nog affekteer?
“Nou my skouer,” sê Braam. Daar is weer kleur in sy wange en duiweltjies dans in sy oë.
Voordat Alana kan protesteer, het hy die uniform oor sy sterk skouers uitgetrek. “So … De Koker?” vra hy.
Sy het gewonder hoe lank dit hom gaan vat, maar antwoord hom nie. Hy weet hoekom sy haar nooiensvan teruggeneem het.
Sy torso is gespierd, nes sy onthou, die blokkies op sy maag steeds duidelik herkenbaar en die donker haartjies net onder sy naeltjie verdwyn nog in ’n aanloklike lyn by die band van sy onderklere in.
Alana sluk sag. “Watter skouer?” Sy is te bang om aan sy kaal bolyf te raak, want hoe sal haar hart nie dan reageer nie?
Hy draai skuins op die bed. Op sy breë rug begroet die getatoeëerde Star of Life haar soos ’n ou vriend. Haar vingers het al so baie daaroor gestreel, lank gelede.
“Linker,” sê hy.
Alana vat aan sy skouer. Sy lig sy arm op om dit te roteer, maar haar asem steek in haar keel vas.
Wat op aarde?
Op sy ribbes, oor sy hart, staan dit in vet, swart, kursiewe letters: Lana.
Sy vingers kry die stetoskoop beet wat steeds om haar nek hang. Sy duim gly na die plek waar haar voorletters gegraveer is. Toe hy dit kry, glimlag hy. Hy het vir haar dié stetoskoop present gegee toe sy graad gevang het: L.S. vir Lana Smit.
Dit was in gelukkiger dae.
Sy pluk die stetoskoop uit sy hand. Skielik is sy vies vir haarself omdat sy so sentimenteel is en nog elke dag die vervlakste ding gebruik.
“Wie sou kon raai dat ons mekaar weer sou raakloop?”
Alana hoor sy stem, maar besef sy kan nie ’n woord uitkry nie. Vir die eerste maal in jare het Braam haar weer sprakeloos gelaat. Dit is omdat die tatoeëermerk haar so onkant betrap het!
Wanneer het hy die tatoe gekry?
“Wat de hel, Braam?” kry sy uiteindelik die moed om te vra.
“Verrassing,” fluister hy.
Met verrassings is hy mos goed. Sal sy ooit kan vergeet?
Alana skryf vir hom ’n voorskrif vir antibiotika en ’n anti-inflammatoriese middel. Sy hand moet beslis nie infeksie kry nie, want dan gaan hy terugkom. Die pen in haar hand gly toe sy begin skryf, want haar palm is skoon natgesweet.
Naderende, loeiende sirene kan haar nie eens van die brandmerk op haar eksman se lyf laat vergeet nie.
“Hier is jou eerste behoorlike noodgeval, dokter De Koker.” Dit is professor Patterson se stem wat haar terugruk hede toe. Hy loer om die gordyn. “Abdominale skietwond.”
“Nee wat.” Braam draai sy skouers ’n paar maal in die rondte. “Dit was seker net my verbeelding. Ek is fine. Gáán,” sê hy hees, asof hy weet hoe graag sy eerder die volgende geval wil hanteer.
Alana voel hoe sy bloos toe Braam sy bekende glimlag vir haar flits: “Totsiens, Lana,” sê hy. “Dit was lekker om jou weer te sien.”
Sy knik net en hou die voorskrif na hom uit: “Vir jou hand en skouer.” Verlig vlug sy na die resussitasie-area. Net betyds om die paramedici die pasiënt te sien instoot.
“Kom, mense!” skree professor Patterson. “Dit is nie McDonald’s se drive-thru nie. Hier gaan ons vinnig te werk!”
Alana drafstap langs die bed. Sy fokus op die oorhandiging wat die paramedikus doen.
“Pasiënt is George Fraser. Ses-en-dertig. Dis ’n abdominale skietwond, vermoedelik deur ’n kleinkaliber-handgeweer toegedien. Bloeddruk is vyf-en-tagtig oor nege-en-sestig. Pols is honderd-nege-en-twintig. Saturasie is negentig persent. Asemhaling twaalf. Sy vel is koud en klam; hy is waarskynlik reeds in gekompenseerde skok. Bilaterale lyne klaar in. GCS is sewe.”
Haar pasiënt sal nou al haar aandag nodig hê. Met ’n telling van sewe uit vyftien vir bewussyn, besef Alana haar pasiënt se lewe is reeds in gevaar. Sy en hierdie span maak nou die verskil tussen sy lewe of dood.
2
