kyk verby hom. “Het jy vir Evie vertel wie ek is?”
Hy skud sy kop. “Dan sê ons vir niemand nie?”
Sy knik. “Dankie.”
Die woord steek soos ’n obstruksie in haar lugpyp vas. Is dit nodig om haar huwelik met Braam soos ’n staatsgeheim te bewaar? Vir haar is dit belangrik. Sy het nie haar kollegas se simpatie nodig omdat die sexy Braam Smit haar verneuk het nie. Mense kyk anders na jou sodra hulle weet jou eggenoot soek aandag by ander vroue. Asof jy nie goed genoeg was om jou verpligtinge in en uit die bed na te kom nie.
“Dit maak seker nie saak as jy mos net hier vir opleiding is nie,” sê sy.
“Ek is dalk nie. ’n Goeie geleentheid het my pad gekruis. Ek dink ek gaan dit aanvaar. Dan sal jy baie van my sien.” Daar brand entoesiasme in sy oë toe hy dit sê.
Alana voel of sy moet sit. Dit is nie wat sy wou gehoor het nie. “Watse geleentheid?” Haar stem klink soos ’n duur vaas wat stadig kraak.
“Hier is ’n ambulansdiens te koop. Ek en Evie oorweeg om in vennootskap te gaan.”
Sy sluk hard. “Dit is great. Wat jy nog altyd wou gedoen het?”
Hy knik peinsend, asof daar veel meer is wat hy graag op hierdie spesifieke oomblik wil hê. Hy lyk so ongeveins, so aantreklik, dat dit moeilik is om te onthou hoekom hulle uitmekaar is.
Dan brand die beeld van die donkerkop wat soos ’n seekat om sy lyf geklou het weer agter haar ooglede.
“Jy moet seker gaan. Jy wil nie vir Evie bekommerd maak nie.” Die gif in haar gemoed sypel deur haar stembande en versuur die gesprek.
“Soms wens ek dinge was anders,” sê hy uiteindelik.
Sy trek haar asem sag in. Nie weer dít nie. Nie nou nie. Haar emosies moet haar nie nou oorweldig nie. Sag blaas sy haar asem weer uit.
“Ek is darem oor jou,” sê sy ferm. En oor jou streke, voeg sy in haar kop by. Sy hoor die leuen in die krake van haar stem. Al manier waarop sy deur die hartseer kon gewerk het, was om haarself omtrent dood te oefen. Dit was haar terapie, en natuurlik ook die wyn-vir-die-pyn-sessies saam met Heleen.
“Jy het ons nooit eens kans gegee om aan ons verskille te werk nie, het jy?” Sy grys oë meet hare. “Jy het nie eens vir ons baklei nie.”
“Ék?” Bekende woede stu in haar op. Kalmeer, Alana. Na tien … elf … twaalf tellings kry sy haar emosies onder beheer. “En hoekom sal ek vir ’n man baklei wat my nie wou hê nie?”
“Hemel. Hoeveel keer moet ek jou nog sê, dit was nie soos dit gelyk het nie. Niks het gebeur nie. As jy vyf minute langer gebly het, sou jy gesien het hoe ek daarin geslaag het om haar van my lyf af te kry, maar nee! Jy het weggery, jou goed gaan pak en na jou ma en sussie gehardloop.”
Sy snork onvroulik. Na alles is sy nie die een wat hom te lig gevind en na iemand anders gesoek het nie. Hoe baie het sy nie al gewens sy kon hom geglo het nie?
Alle mans is dieselfde. “Een keer ’n draadspringer, altyd ’n draadspringer,” het haar ma altyd gesê. Sy was nie bereid om haar lewe met ’n man te deel wat haar vir die res van hul lewens gaan verkul nie.
“Braam …” Om ou koeie, wat lankal begrawe is, weer op te grawe was nie haar idee toe sy hierheen verhuis het nie. “Ek wil by die huis kom. Hierdie dag was net te lank.”
“Ek mis jou, Lana.”
Dié woorde laat haar hart kantel. Hy mis haar ook? Hoekom die gedagte dat hy haar mis, haar opgewonde maak, weet Alana nie. Sy weet net dit moenie. Dit mag nie.
Hoe wens sy ook dinge was anders vir hulle.
Braam kyk haar so intens aan, dit voel asof die bloed in haar are gaan begin verhit, asof net hý die vermoë het om haar soos ’n volbloedvrou te laat voel. Na hom was daar net geen man wat haar volkome vrou laat voel het nie. Sy aanraking is in haar geheue vasgebrand. Dit is die gedagte wat haar temperatuur nou laat styg. Om net weer sy vel teen hare te voel sal so …
Nee, dêmmit. Sy moet haar kop regkry.
“Wel,” sê sy skerp en trek haar asem diep in. “Ek mis jou definitief nie,” lieg sy.
Daar flits iets oor sy gesig. Dit lyk na ’n mengsel van woede en begeerte.
Sy hoop hy glo haar.
“Jy hoort in my bed, Lana. Ek mis jou daar ook.”
Haar hart klop nou so hard dat sy sukkel om te hoor wat hy sê. Sy sluk en sit haar hand op sy borskas. Behoort hulle nie eerder te praat oor wat Evie hiervan sal dink nie? Wat is sy in elk geval? Sy meisie? Vrou? Vriendin met voordele?
Sy druk hom weg, maar dit is soos om te dink jy kan ’n baksteenmuur omstoot.
“Weet Evie hoe jy voel?” vra sy asemrig.
Hy vee haar hare agter haar oor in. Die volgende oomblik trek hy haar in sy arms vas. Sy mond omsluit hare voordat sy hom kan keer.
Wil sy hom ooit keer?
Sy móét!
Sy weet hoe passievol intiem hy kan raak. Toe hul huwelik goed was, was dit verdomp uitstekend. Sy omhelsing is so bekend en gerusstellend lekker. Al weet sy dit moet nie, kan sy nie anders toe haar lyf teen syne smelt nie. Die bekende gevoel van sy lyf teen hare laat haar warm en terselfdertyd leeg.
Hulle kan dit nie doen nie!
Sy honger mond sluk haar protes eenvoudig in. Die aanvanklike ruheid van sy soen versag. Sy tong terg hare, wat ’n vuur in Alana se buik laat brand. Hy stook begeerte in haar lyf wat sy nie geblus sal kry nie. Die man het steeds die krag om haar heeltemal mal te maak.
Alana vou haar hande om Braam se elmboë om haarself staande te hou. Sy reageer sonder om te dink en soen hom sowaar terug.
Braam se mond laat elke sel in haar lyf klop en hunker. As hy haar nou hier in die parkeerterrein van haar nuwe werk op haar motor se enjinkap syne wil maak, sal sy hom nie kan keer nie … en sy is seker hy weet dit ook.
So onverwags soos wat Braam haar begin soen het, los hy haar.
En sy wil hom terugtrek en steeds haar honger mond met syne stil.
Hy lek oor sy lippe asof hy haar nog daar wil proe. Asof hy ook nie genoeg van hul eerste soen in vyf jaar gehad het nie. “Ek dink jy jok vir my,” sê hy. “Na daardie soen vermoed ek jy mis my ook.”
Is hier nie iewers ’n rolstoel nie? Die man!
Braam hou haar deur oop en sy val dankbaar in die bestuursitplek neer. “En Lana,”
“Ja?” vra sy en kyk op in sy oë. Sy ken daardie onrustige kyk.
Sy oë gaan weer na haar borste. “Lekker slaap.”
Terwyl die woorde in haar kop weergalm, verdwyn hy in die donker parkeerarea.
3
