“Op ’n Maandag werk ons gewoonlik nie ’n sestienuurskof nie. Jy weet so goed soos ek, naweke het ons nie ’n lewe nie.” Reinette vee met haar ringvinger onder haar oë nadat sy maskara aangewend het. Sy is lank en atleties gebou. Die mans staan seker tou om haar te date.
“Jy date heeltemal te veel,” sê Karen jaloers. “Waar ontmoet jy al die mans?”
“By First Date,” sê Reinette. Toe hulle vraend na haar kyk, brei sy uit: “Dis ’n nuwe konseprestaurant waar jy op eerste afsprake gaan.” Toe sy sien hulle verstaan nie, sê sy: “Google dit net. Ek moet gaan. Ciao.”
“Sien jou môre,” sê Alana.
“Geniet dit.” Karen gooi haar handsak oor haar skouer. “Net nie te veel nie!” roep sy laggend agter Reinette aan.
Alana kan nie anders nie as om te wonder of daar vir Karen iemand by die huis wag.
Dit is al donker buite toe sy die afstandbeheerder van haar motor druk. In die oranje skynsel van ’n lamppaal sien sy die figuur wat teen haar kar leun.
Sy sal daardie skouers enige plek kan uitken.
Braam.
Net soos haar stetoskoop moes sy al van Bessie, haar … húl motor ontslae geraak het, maar dit kon sy na vyf jaar steeds nie doen nie, al is daar al krapmerke en klein duikies in die bakwerk. Nie dat sy nie ’n nuwe kar kan bekostig nie, maar dit was die eerste een wat hulle saam gekoop het. Soms kon sy haar verbeel dat sy nog sy lekker reuk daarin kon ruik.
In die halfverligte parkeerterrein lyk hy vir haar amper soos ’n vreemdeling. Die sterk kontoere van sy skouers lyk nog breër. Van al die reddingswerk?
Hy is lankal nie meer myne nie, herinner sy haarself.
“Hoe loop sy nog?” is sy eerste woorde.
“O, sy loop,” sê Alana strak. Net môre sal sy die dekselse ding verkoop. Hoekom klou sy buitendien so daaraan vas? Dít wou Heleen ook al weet.
“Jy lyk goed, Lana.” Hy staan hande in sy broeksakke en leun teen Bessie asof hy nie ’n gram stres saamdra nie. Dit bring baie herinneringe terug. Gelukkig is dit donker en sal Braam nie kan sien hoe rooi haar wange en hals seker nou is nie.
“Niemand noem my meer Lana nie,” kap sy terug.
“Dit is goed om te hoor.”
Hy klink sowaar tevrede.
Innerlik sug sy. Die prentjie van hom soos hy saam met die treklorrie vol meubels, arms gevou buite sy nuwe motor voor hul huis gestaan het, doem voor haar op. Hy wou nie ry nie. En sy kon nie wag dat hy moes gaan nie.
Die eerste ding wat sy gedoen het nadat sy hom in ’n ander vrou se arms betrap het, was om hom vir ’n egskeiding te dagvaar. Sy sou nie soos haar ma wag tot iemand eers ’n saak van seksuele teistering teen hom maak voordat haar oë oopgaan nie.
Braam glimlag. “Gaan jy my nie ordentlik groet nie?” Hy hou sy arms oop. “Ons is mos darem nie vreemdelinge nie.”
Ja, maar hulle is vervreemd.
Alana mik in sy rigting, dan kyk sy senuweeagtig rond of iemand hulle sien. Sê nou maar sy druk hom en wil hom nooit weer los nie? Sy vou haar arms eerder om haar eie lyf.
“Jy is nog net so sexy soos altyd.” Braam se oë gly oor haar kurwes.
Sy wil na haar asem snak, maar lag eerder. Haar oë hou syne vas. Hy sal hom wat verbeel om so familiêr met haar te wees.
“Is dit nie iets wat jy vir Evie behoort te sê nie?” Sy ruil haar arms om. Moes dit juis nóú uit haar mond glip? Braam gaan dink sy is al weer jaloers.
In hul slaapkamer was hy alles van wild en stout tot liefdevol. Sy sug. Moenie nou daaraan dink nie, Alana.
“Gelukkig is my lyf niks meer om jou oor te bekommer nie,” sê sy geamuseerd. “Hierdie lyf sal jy nooit weer kaal sien nie.” Toe die woorde uit is, brand die vuur op haar wange. Hemel! Vir wat het sy dít nou gaan staan en sê? Tog gee die gedagte haar geweldige satisfaksie. Nadat sy hom in iemand anders se arms betrap het, het sy ’n minderwaardigheidskompleks so groot soos die Titanic ontwikkel, maar nie meer nie.
Braam lig sy wenkbroue: “Jy weet jy kan so iets nie vir my sê nie, Lana. Ek sal dit mos as ’n persoonlike uitdaging beskou.” Ondeundheid dans in sy oë. “Jy weet tog ek is ’n doelgedrewe man.”
Moet hy steeds so vervlaks sexy ook wees?
Toe Braam besef sy gaan nie in sy arms val nie, druk hy sy hande weer in sy broeksakke.
“Nog net so seker van jouself soos altyd, sien ek.” Alana vroetel met die sleutel in haar hand. “Wat maak jy hier, Braam?”
“Jy het mos gehoor. Ons gee opleiding.”
Vies skreef sy haar oë vir hom. “Ek bedoel hier … by my kar!”
“Ek het gedink ek sal jou verras.”
Gmf. En het hy nie!
“Ek wou kom hoor hoe dit gaan.”
“Dit gaan goed,” sê sy. “Ek subspesialiseer nou in trauma-chirurgie. Vandag was my eerste dag.”
Hy kyk ondersoekend na haar en glimlag.
“Jy kan seker verstaan dat ek nie afleiding nodig het nie.” Waarom sê sy dit? Die man het nie aangebied om haar aandag af te lei nie. Of is dit wat hy nou doen?
“So jy het dit toe gedoen?” vra hy bly.
“Ek het, ja,” Alana kan die trots in haar eie stem hoor. Om in chirurgie te spesialiseer was nie maklik nie, maar trauma-chirurgie was nog altyd haar droom. Wel, vandat sy Braam ontmoet het. Hy het die passie vir trauma by haar gekweek.
Saam met hom het sy die eerste maal uit ’n vliegtuig gespring. Hulle het saam bergfiets gery. Hul eerste abseil saam was langs die Swartrivierwaterval. Sal sy dit ooit vergeet? Toe hulle onder kom, het hy haar gevra om te trou.
Asof hy haar gedagtes kan lees, kyk hy vlietend weer na haar ringvinger, net soos vandag in die ondersoekkamer. Dis steeds kaal, wil sy vir hom sê. Net soos haar bed.
“Dit is wonderlik,” sê hy.
“Ek gaan sesmaandeliks tussen Melpark, Charlotte Maxeke en Baragwanath roteer as deel van my opleiding.”
Braam knyp sy oë ’n oomblik toe en knyp toe die brug van sy neus. Hy weet seker hoe dit dáár gaan.
“Ek is sterker as wat ek lyk,” keer sy voordat hy vir haar ’n preek oor haar veiligheid kan afsteek. “Ek kan na myself kyk.”
Hy het buitendien nie meer ’n sê oor haar nie. Wil sy hom dalk gerusstel?
Hy knik, maar sy kan sien hoe die spier in sy wang spring. “Jy het vandag gemaak of jy my nie ken nie.”
“Ek was nie seker of jy ook hier werk nie. Soos
