’n antwoord op ’n vraag – ja. As ’n feit – nee.”
Marissa kan nie glo wat sy hoor nie. Hy kon netsowel gesê, dit skeel hom niks dat sy bewonderaars het nie.
Diana leun oor die tafel. “Hy is jaloers,” fluister sy hard.
Theo skud sy kop. “Diana, moet jy altyd die dam onder die eend uitruk?”
“Jy kan om verskoning vra.”
“Waarvoor?”
“Jy het Marissa beledig.”
“Jammer Marissa, ek wou net seker maak dat jy weet ek respekteer jou privaatheid. Diana wil graag weet wie’s J?”
“John,” sê Marissa. “Tevrede?”
“Watter John dié keer?” vra Diana, moedswillig soos sy is.
“Van Engels,” sê Marissa.
“O, dáái John.”
Theo kyk vraend van die een na die ander. Dit lyk of hy iets gaan sê, maar genadiglik red die kelner die situasie toe hy die koffiegoed tussen hulle neersit.
“Was jy ook gisteraand by die opera?” vra Diana vir Theo.
“Watter opera?”
“Madama Butterfly. Ons het Sylvia in die kleedkamer gesien.”
“O …” Theo maak twee sakkies suiker in sy koffie leeg. “So …” En nog ’n sakkie. “Julle was ook daar?”
Marissa voel of sy kan stik. Hulle het mekaar in die oë gekyk en hy maak of hy haar nie gesien het nie. Het dit so min indruk op hom gemaak? Of is hy nou net so moedswillig soos Diana? Kan dit wees dat hy haar terg, dat hy haar terugkry oor John?
“Diana het comps gehad,” sê sy sedig. “Het julle dit geniet?”
“Die tenoor het nie die mas opgekom nie en ek het dit verwag. Sylvia moes die De Wildts verteenwoordig, anders sou ek weggebly het.”
“Ons het dit vreeslik geniet!” Diana is weer haar spontane ou self. “My trane het so gestroom, Vern moes naderhand sy sakdoek vir my gee. Marissa kan geluidloos huil, ek maak ’n geraas. Al die vrouens was in trane, Sylvia seker ook?”
“Sy is nie een wat maklik huil nie. Dis in elk geval ’n storie, Diana.”
“Wat maak dit saak? Ons huil nogtans, dwarsdeur Wuthering Heights ook. Daai Heathcliff !” Diana sit haar koffiekoppie neer en kyk met nougetrekte oë na Theo. “Jy is sy spitting image!”
Hy grynslag, ruk sy hare los en gluur na haar asof hy onweerstaanbaar gevaarlik is. Diana lag uit haar keel. “Amazing!” gil sy, “the perfect look-alike!”
Marissa speel aspris nie saam nie. Theo lyk kastig seergemaak. “Wat sê jy, Marissa?”
“My eerlike opinie?”
“Ja, ek kan dit vat.”
“Ek dink ’n man wat ’n filmster namaak en hom verbeel dit werk, het ’n probleem met sy selfbeeld.”
Theo lyk ’n oomblik lank van koers af, dan vat hy sy hare agter sy kop saam. “Waar’s my rekkie, voor my selfbeeld van sy staander afval?”
Diana het dit. “Hier,” sê sy en hou dit na hom toe uit.
“Dankie. Dalk is dit tyd vir ’n haarsny,” sug hy.
“Nee, Theo, asseblief nie.” Diana spring op, kam sy hare met haar vingers bymekaar en maak dit vir hom vas. “Moet asseblief nie jou pragtige ponytail afsny nie!”
Kameraadskaplik, vertroostend, lieftalling sit hy sy arm om haar en gee haar ’n soentjie. “Ek sal uithou tot volgende jaar, net vir jou.”
Sy soen hom terug. “Gee vir my, dan laat maak ek ’n pruik.”
Marissa weet nie waar om te kyk nie. Kan hulle so wees! Geen wonder Sylvia is so besitlik nie! Die man is ’n egosentriese narsis en beslis nie troumateriaal nie. Sy moet nou haar verliefheid onder beheer kry, vergeet van hom of enige ander man en haar teleurstelling met Dawie en John behoorlik verwerk voordat sy in die volgende kansvatter se kloue beland. Mans soos Theo Wessels is juis op loer na weerlose meisies soos sy. Hulle soek afleiding en sal nooit met een vrou tevrede wees nie. Dalk het Sylvia daarmee vrede gemaak en sal dus altyd bereid wees om hom terug te neem.
10
Op pad terug na Diana se meenthuis, waag Marissa dit om ’n aanmerking te maak oor die flankeerdery.
“Good, clean fun!” Diana gee ’n plesierige gilletjie. “Ag, dis net speletjies. Hy sal nooit vir my val nie.”
“Ken jy hom so goed?”
“Nie eintlik nie, maar ons sien mekaar nou en dan by bekendstellings van TV-reekse en filmpremières. Hy besit mos die maatskappy waar Vern en Gunter nou werk. Hy en sy ou Sylvia is ook oral waar sy kan shine vang. Ek dink hy doen net sy plig, always very nice, al lyk dit soms of hy nie daar wil wees nie. Hy’s eintlik nie ’n slegte catch nie, net jammer Sylvia het hom klaar gevang.”
“Ek dag hy is in die landboubedryf?”
“Invoere en uitvoere, hoor ek, maar hy konsentreer nie net op een bedryf nie. As jy wil ryk word, moet jy oral tentakels hê en kanse waag. Hy doen dit.” Al pratende vleg Diana deur Saterdag se vroegaand-verkeer. “Hy’t een keer laat val dat hy eintlik ’n buitelugmens is, glo op ’n plaas grootgeword. Ek het hom by ’n kragboot-promosie ontmoet. Dis toe ek pas hier aangeland het en alles wat na my kant toe kom, moes doen om aan die lewe te bly. Glo dit as jy wil, ek was een van daai bikini-meisies wat my oor die boot se neus moes drapeer om kopers te lok.”
“Toe probeer hy jou optel?”
“Hy hét gevra of ek saam met die boot te koop is.”
“Dis nie so nice nie!”
Marissa onthou hoe hy haar uit die water wou lok toe sy hom ontmoet het. Sy sterf liewer voor sy dit met enigiemand deel.
“Ag, ek het gesien hy terg,” sê Diana. “Ek’s ook nie so kleinserig nie. Dit was eintlik ’n kompliment.”
Sy parkeer onder die afdak voor haar meenthuis. Die toesluitgarage het sy met liefde aan Marissa afgestaan. Marissa het teëgestribbel, maar sy het haar verseker dat sy die meeste van die tyd nie daar is nie, dan staan die garage tog leeg. Sy sluit darem haar motor ingeval ’n skelm by die sekuriteit verbyglip, en al pratende stap sy voordeur toe.
“Toevallig was hy mal oor die boot wat ek promote het. Mind you, om daai bote te verkoop was nie soos in totally ’n breinlose takie nie. Ek het my boot geken asof ek hom self gebou het! Goeters soos brandstofverbruik, versnelling, spoed en balans. Ek kon dit vir hulle meganies korrek uiteensit.” Sy buk om die koerant op die drumpel op te tel. “Shame, hier was ’n tannetjie wat haar ontferm het oor die koerantverkopers en toe koop ons almal inskrywings. Mind you, ek lees myne. Tensy die bure se honde dit wegdra. Vern
