plafonne met wit geverfde balke vorm ’n pragtige kontras teen die olyfgroen mure.
Marokkaanse lanterns dien as versiering sowel as beligting.
Voor Bianca strek breë trappe van glas en hout na ’n tweede verdieping waar dakligte die sonlig laat instroom. Hier is wel bokkoppe – daaroor was sy reg! – maar hulle is wit geverf en van draad gemaak; die tipe wat sy dalk ook in haar huis sal hang. In piouterblompotte pryk koningsproteas. Pragtige retromeubelstukke is saam met moderne donkerhoutmeubels gerangskik. En is dit Spaanse musiek wat in die agtergrond speel?
Tanya stamp haar liggies in die ribbes: “Maak toe jou mond, Bianca,” fluister sy by haar oor.
Hoe het dit gekom dat sy Gideon se smaak so onderskat het? ’n Antieke platespeler word slim gebruik as ’n TV-kas. Op die grond langs ’n ou haarkapperstoel staan metaalkiste in verskillende groottes. Bianca vee oor die swart-en-wit leer van die stoel en voel asof sy ’n oomblik terug in tyd meegevoer word.
“Kom,” sê Anette langs haar.
“Ons kan Bianca se tas sommer eers hier los. Ek het vir haar iets anders gereed gemaak,” sê Gideon.
’n Chalet?
“Ek neem aan die swaarste tas is joune?” Hy wys na die groot sjampanjekleurige Rockland-tas.
Bianca kan net knik. Haar gedagtes wentel soos ’n maalkolk. Vir wat kan sy nie ook net sommer hier slaap nie?
“Hier sal ongelukkig nie genoeg plek wees nie,” sê Gideon asof hy haar gedagtes kan lees. “Ek het gedink Anette en haar man kan die een kamer vat. Tanya met haar man en kids die gesinskamer. Tess en die meisiekinders die een langs myne. En dan moet my ma en Tess se ma elk hul eie kamers hê. Vanselfsprekend deel ek nie ’n bed met Dan nie, so hy bly langs Tess. Die twee het besluit hulle sal hul hande die week voor die troue van mekaar afhou.” Gideon druk sy duime in sy kakiekortbroek se sakke.
Waarom kan Dan nie in die boendoes bly nie? wil sy hom vra, maar byt die vraag terug. Soos sy aangaan, sal sy binnekort bloed proe. “Whatever.” Bianca stap na die reuseboekrak wat nou haar aandag trek.
“Ek is seker dit is reg so,” sê Tanya opgewonde. “Boontoe?” vra sy en beduie met haar kop in die rigting van die trappe.
“Ja. Die eerste deur op linkerhand.”
“Dankie vir jou gasvryheid, Gideon,” sê Anette en begin agter Tanya aan stap. “Ek voel sommer klaar tuis.”
Bianca se borskas brand. Snaaks genoeg voel sy ook tuis. Die hele atmosfeer hier is huislik. Dis die tipe plek waar mens kinders kan grootmaak … en gelukkig kan wees.
Waaraan dink sy tog? Dis die laaste ding wat sy in die lewe wil doen.
Aandagtig kyk Bianca na die titels op Gideon se boekrak. Sy smaak in prosa is beslis beter as dié in klere. Vies omdat sy steeds wag, val sy in die haarkapperstoel neer. Met ’n skop draai sy ’n keer of wat in die rondte.
Sy kan hoor hoe Anette en Tanya komplimente oor hul kamers uitdeel.
Bianca rol net haar oë. Sy wil nie eers gaan kyk hoe dit daar bo lyk nie. Seker ook asemrowend mooi, nes die res van die plek.
Foto’s teen die oorkantse muur vang haar oog. Sy staan op en stap nader. Gideon, Dan en ’n ouer man, wat baie na hulle lyk, hou almal een reusagtige vis vas.
Dan vang Bianca se oog ’n ander foto. ’n Vrou wat op die enjinkap van ’n sportmotor sit. ’n Ou model. Toe besef sy dis Dan se ma, tannie Amorie. Op die foto was sy nog jonk. Bianca het haar by Dan se huis ontmoet toe sy daar was vir ’n braai. Op die foto is haar rok effens opgelig en wys sy ’n stukkie been. Haar hare is in ’n kort krullerige styl gekam en haar lippe is donker. Seker rooi, met die swart-en-wit foto is dit moeilik om te sê. Sy lyk soos ’n regte pin-up model.
“Daarso, kom ek vat jou gou na jou slaapplek toe.”
Gideon se stem laat haar wip. Sy het hom nie eens die trappe hoor afkom nie. Hy vryf sy hande onhebbelik saam.
Sy huiwer voor sy saam met hom stap. Die laaste ding wat sy nou wil doen, is om alleen saam met hom iewers heen te gaan. Sy wou nog self haar tas opgetel het, toe het Gideon dit en is hy by die deur uit. Sy gee ’n laaste kyk in die rigting van die trappe.
Kan Tanya of Anette tog nie saamkom nie? Maar daar is geen teken van haar vriendinne nie.
Sy sal deksels gou moet maak as sy by Gideon wil bly. Hy stap al ’n ent flink oor die grasperk.
Met lang treë val Bianca uiteindelik langs hom in. Sy hou elke beweging van Gideon Vermeulen fyn dop. Haar blik talm by sy biseps wat sy T-hemp se moue skoon laat rek. Sy vel is bruingebrand en daar is fyn, donker haartjies op sy voorarm. Ongemaklik maak sy keel skoon en stap vinniger.
Voor ’n groot rooi skuur kom Gideon se drafstap uiteindelik tot stilstand. “Wag sommer hier,” sê hy en sit haar tas langs haar neer. Dit sal haar nie verbaas as hy haar hier in die skuur laat slaap nie. Hy skuif ’n swaar staaldeur oop, en Bianca betrap haar dat sy sowaar weer merk watter sterk, mooi hande die man het. As hy net nie ’n flippen boer was nie, kon hulle dalk … Nee, magtig, sy kan nie so iets dink nie.
Onthou die aand van Tess se verlowing, Bianca, moet sy haarself tugtig. Buitendien, hy is nie jou tipe nie. Punt.
En binne sekondes bevestig hy net weer dat sy reg is. Gideon stoot ’n vierwielmotorfiets met ’n klein sleepwa in haar rigting.
Sy grinnik. Hy moet net nie dink sy gaan op daardie ding klim nie.
Met een swaai van sy sterk arm is haar tas agter op die sleepwa. Hy swaai sy been met gemak oor die sitplek en sit sy hande op die handvatsels.
“Kom jy of bly jy, Bene?”
Bianca vou haar arms voor haar bors. “Ek …” Magtig, die man het haar sprakeloos. Wat bedoel hy met Bene? Natuurlik, hy het haar dan amper kaal gesien. Of heeltemal kaal – ag, genade, watter een van die twee is dit tog?
Kan hy nou net van daardie aand vergeet!
“Ek klim nie op daai ding nie,” sê sy vies.
“As jy nie saamry nie, gaan jy lank stap. Ek het die heel verste plek vir jou gereed gekry … net ingeval jy lawaaierig sou wou raak.”
Bianca snak na haar asem. Verdomp! Haar wange word vuurwarm. Nog hitte stoot teen haar nek op, en as sy nie nou kaalvoet was nie, het sy die vervlakste wiel geskop. Wat de hel het presies daardie aand tussen hulle gebeur? Wat weet die vent nou alles van haar?
“Klim,” sê hy kwaai.
Bianca pers haar lippe saam. Haar lyf ruk toe hy die enjin laat brul. Haastig glip sy ’n skoen aan elke voet. Teen haar sin skuif sy agter Gideon se rug in.
“Hou lekker styf vas,” skerts hy.
As sy nie so bang was om van die vervlakste ding af en op haar mond te val nie, het sy sowaar loshande gery, maar haar glimlag is haar grootste bate.
Met mening sit sy haar hande eers op sy skouers. Toe is dit sy wat glimlag. Sy kan mos sý siel ook uittrek. Hy is maar net ’n man, en om mans in die verderf in te lei, was nog altyd vir haar so maklik
