dra en bederf soos sy verdien om bederf te word, stoot hy haar eenkant. Ruan moet sy kop laat lees. Maar albei is sy vriende en hy mag nie kant kies nie. Hulle twee moet die draadwerk self uitpluis. Hy sal maar net bystaan en agterna die stukkies optel.
Nikka sit langbeen op ’n klip oor die dam en uitstaar. Sy kyk waar Thys is voor sy vinnig met haar kaal hand die trane afvee. Dit was makliker toe sy besig was, maar noudat sy ’n rukkie tot stilstand gekom het, spoel die skok opnuut oor haar, soos ’n tsunami wat haar verswelg. Al haar entoesiasme en dryfkrag is weg. Sonder Ruan wil sy net hier op ’n mistroostige hopie bly sit, haar oorgee aan die huil en nooit weer ophou nie.
Dalk is hy sommer net dwars, soos hy soms op die rugbyveld kon raak as ’n spanmaat hom ’n swak aangee gegee het wanneer hy op pad was doellyn toe. Maar net so vinnig soos hy ontplof het, so gou het hy weer afgekoel. En aan die einde van die wedstryd was hy en die oortreder weer groot maats.
Sy moet net geduldig wag. Ruan sal weer afkoel en vir haar iets moois uit Aussieland bring om te sê hy’s jammer, hy het nie bedoel wat hy gesê het nie. Dis wat hy in die verlede altyd gedoen het: elke keer as hy oortree het haar met ’n present verras. ’n Bos geel rose – dié met die fyn rooi spikkeltjies, die Peace-roos. En die volgende dag dit opgevolg met die rooiste rooi rose wat hy kon kry, en ’n kaartjie daarby: Om te sê hoe lief ek jou het. Jy is my alles. My liefde, my lewe.
Die afgelope jaar, vandat hulle die hoewe het, het die aard van die presente verander. Daarvan getuig hulle “dieretuin”. Die ganse was eerste: ’n dosyn donsige kuikentjies in ’n boks met ’n pienk strik om, nadat Ruan laat was die aand vir haar verjaarsdagete. Daarna was dit die Siamese babakat, opgekrul in ’n snoesige bolletjie onderin ’n piekniekmandjie. So skattig, haar nuwe ma het haar Skattebol gedoop, wat weldra Kattebol geword het.
Die bulterriër het saamgekom uit Bloemfontein omdat Ruan haar drie dae alleen gelos het met die Curriebeker-eindstryd tussen die Cheetahs en die Leeus. Die eerste ding wat die bulterriër gedoen het nadat Ruan hom gekoop het, was om sy been teen die motor se wiel te lig. Vandaar sy naam: Wieldop. Daarna het gevolg nóg honde, ’n skilpad, ’n hoenderhaan, kurpers en skaars waterlelies vir die sementdam.
Die lelies was die laaste … Ruan koop nie meer geskenke vir sy vrou nie. Hy wil ’n egskeiding hê.
Nikka vee die nuwe stroom trane weg en skrik toe ’n skaduwee oor haar val. Sy het van Thys vergeet en nie opgelet toe hy langs haar kom sit het nie. Sy draai verleë haar gesig weg en probeer ’n grappie maak. “Hooikoors …”
“Ja, die stuifmeel pla hierdie tyd van die jaar,” stem hy ewe saam.
Nikka kyk voor haar, maar sien nie die boot wat met bollende seile oor die water skeer nie, of die vakansiegangers wat vrolik wuif nie. Sy is lank stil, haar keel rou van ingehoue emosie. Dan soek sy ’n sakdoek en blaas haar neus. “Dis nie die stuifmeel se skuld nie.”
Thys knik. “Ek weet.”
“Dis … dis …” Sy kry nie die res van die sin uit nie.
Hy leun oor en vee met sy duim ’n traan weg voor dit op haar skoot drup. “Ek weet, ja.”
“Van … dat Ruan …?”
“Ja.” Thys sug. “Ek is jammer, meis. As ek kon, sou ek jou so graag die hartseer wou spaar.”
“Dat hy praat van … van skei? Het hy jou vertel?”
“Hy wou eers nie, net iets gemompel van onvoorsiene omstandighede. Maar ek kon sien daar’s groot fout en het die storie so stuk-stuk uit hom getrek. Ek kon dit nie glo nie! Ek wens ek kon raad gee, maar dis julle privaat sake. ’n Derde persoon wat inmeng, trap op heilige koeie en doen gewoonlik meer skade as goed. Al wat ek kan doen, is om maar net dáár te wees, vir albei, as julle my nodig het. Al is dit net om ’n klankbord te wees of ’n droë sakdoek aan te bied.”
As Thys baklei het, ook gesê het sy is skoorsoekerig en onverantwoordelik, was dit makliker. Maar sy simpatie vang haar onkant. Nikka probeer sterk wees, maar sy het te lank opgekrop. Die damwal breek en sy bars in hygende snikke uit.
Thys vou sy arm om die smal, rukkende skouers en trek haar saggies teen hom vas. Hy praat nie, sit net swyend by haar terwyl die storm en die seerkry hulle uitwoed.
Huil is terapeuties, as ontlading en ’n uitlaatklep. Maar dis ’n luukse wat Nikka haarself nie te dikwels wil toelaat nie. Na ’n ruk sit sy regop, snuif rukkerig en druk die nat, verfrommelde sakdoek teen haar mond. “Hier sit ek jou tyd en mors … Moet jy nie gaan werk nie?”
Sy stem is warm en rustig, soos die arm om haar skouers. “Nee wat.”
“’n Resensie of iets oor ’n motor gaan skryf nie?”
“Nee. Gister klaar geskryf en aan Weeknuus se setters gestuur. ’n Loflied oor BMW se nuwe 760Li. ’n ‘Whoosh-wa’, noem ek hom. ‘Whoosh’ is die geluid wat hy maak wanneer al daardie perdekrag so geruisloos wegtrek, en ook die klank wat die geld maak as dit ewe stil-stil uit jou bankrekening verdwyn. ’n Luukse wa, net vir groot kanonne met vet beursies. Dus, vandag is ek af. Huil maar nog, so lank as wat jy nodig het, mooiste, ek is nie haastig nie.”
Nikka sukkel regop. “Arme jy, pleks dat jy op jou afdag kon laat slaap en ontspan … Nou sit jy met ’n tjankbalie opgeskeep.”
“Dis oukei.” Hy lyk ingenome. “Gelukkig is die tjankbalie darem nie te onaardig nie. Trouens, nogal sag op die oog, met die lyne van ’n warm Mustang.”
’n Waterige glimlag pluk aan haar mondhoeke.
“En ek het ’n rit op ’n perdekarretjie pasella gekry, wat my soos ’n klein seuntjie by Disneyland laat voel het.”
Nikka rek om by te kom en druk ’n nat soen op sy wang. “Jy is een van die gaafste mense wat ek ken, Vonk Vorster.”
Hy grinnik. “Ek weet. Noem my Gawie. Gawie Vorster.”
Nikka lag. Al was dit wankelrig, laat dit haar ophou huil, soos Thys gehoop het.
“Dit klink beter,” terg hy. “Ek het al bekommerd begin raak. My hemp is sopnat en netnou kry ek kroep op die bors.”
“Jy kan ’n droë hemp van Ruan leen.”
Haar lag verstil. Haar mond raak hartseer en haar oë weer ’n troebel wolkgrys. “Het hy jou gevra om na my om te sien? Barmhartige Samaritaan te kom speel?”
“Hy het, ja,” erken Thys. Wat ook al in Ruan se kop aangaan, hy is steeds baie lief vir Nikka en bekommerd oor haar terwyl hy weg is.
“Hoekom?” dring sy aan.
Thys is beter met woorde op ’n rekenaarskerm as hardop geuiter. Meis hier styf teen sy skouer en haar hartvormige gesiggie so goedvertrouend op hom gerig, laat sy tong knoop. Wat antwoord ’n ou? Gee haar vals hoop, of die harde waarheid? Hy weet nie. Weet nie wat sy vriend se motiewe is nie. Al wat hy uit hom kon kry, is dat hy nie anders kán nie. Daarna wou hy niks verder sê nie.
“Omdat Ruan ’n skuldige gewete het? Of omdat hy vir my jammer is?” wil Nikka weet. “Ek wil nie sy jammerte hê nie.”
“Dis nie al wat hy vir jou voel nie. Hy gee vir jou om. Sal áltyd vir jou omgee, meis, wat ook al in die toekoms gebeur.”
Dis
