lewe is?
Nikka staan stram op en stof stukkies droë blare van haar kortbroek af. “Dit word laat. Ons moet seker teruggaan.”
Ouperd het hard gewerk en geduldig gewag. As beloning kry hy nog ’n wortel.
“En die derde een? Vir wie is dit?” wil Nikka weet.
“Vir my. Winkelgroente is nie so geurig soos ’n wortel of ’n tamatie of mielie vars gepluk uit die tuin nie.” Hy haal die laaste wortel uit sy sak en byt die punt af. Dan bied hy dit vir Nikka aan asof dit ’n smaaklike roomys is. “Wil jy ’n hap hê?”
’n Wortel is die laaste ding waarvoor sy lus is. Maar om Thys te plesier, byt sy ook ’n stuk af, al smaak dit soos saagsels. Hierdie keer wag sy nie dat Thys haar op die karretjie help nie. Sy klouter self tot bo-op die dwarsbankie, voor hy met ’n helpende knie kan nader staan.
Thys wip langs haar op. Toe hy die leisels losknoop, kyk hy tersluiks na haar. “Darem al iets van Ruan verneem sedert hy weg is?”
Sy glimlag wrang. “’n Halfminuut-oproep, net om te sê hulle het veilig in Perth aangekom. Omdat ek hom gevrá het om net te laat weet.”
“Is dit al?”
“Ja.”
“In meer as twee weke?”
“Amper drie weke …”
Thys is stil; bedruk omdat hy voel hy het Nikka gefaal. Hy moes haar kon gerusstel; haar beter getroos het as om net ’n sakdoek en ’n skouer aan te bied.
By die huis staan Andries reg om Ouperd uit te span en te roskam soos Ruan hom geleer het. Thys oorhandig die sweep aan hom. “Dis met die hand gevleg deur my grootoupa, wat dit vir my oupa gegee het, en my oupa het dit vir my gegee. Nou gee ek hom vir jou … Pas hom mooi op. En onthou: Dis nie om te gebruik nie, hoor! Dis net vir effek.”
Andries se gesig verhelder toe hy die sweep neem. “O, jy meen virrie show?”
“Ditsem!” bevestig Thys.
Hy deel nog raad aan Andries uit, dan haal hy ’n bossie sleutels uit sy broeksak en hou dit na Nikka uit. “En dié is vir jou.”
“Sleutels? Waarvoor?” vra sy.
Thys beduie na die wit bakkie wat onder die soetdoringboom staan. Hy wag vir die reaksie wat hy weet gaan kom.
“Nee.” Nikka staan tru, skud haar kop en druk haar hande agter haar rug in. “Jy sal my weer laat tjank … Jy het al genoeg vir my gedoen, Thys. Ek kan hom nie neem nie.”
“Ek het hom nie nodig nie.”
“Hoekom het jy hom dan gekoop?”
“Ek het nie. Dis ’n oue van my pa, wat in die garage staan en roes het en wat ek gerestoureer het. Sommer vir die plesier, as tydverdryf wanneer ek verveeld was. Hy is ’n wit olifant en staan in almal se pad. Jou motortjie is oud en gedaan en sy kattebak is te klein. Jy het ’n betroubare voertuig nodig – ’n bakkie. Dis om mee voorrade te gaan koop en al die goed mee aan te ry na die lapa toe.”
“Dink jy die pieknieks gaan ooit realiseer?” vra sy nugter en skielik vol twyfel. “Ruan reken nie so nie. Wat as ek nie ’n enkele navraag kry en niemand my ondersteun nie? As ek al die kostes puur verniet aangegaan het? Hoe gaan ek ooit die lening terugbetaal? Ek sal nie kan nie, en die bank sal op die plot beslag lê. Alles waarvoor ek en Ruan so hard gespaar het!”
“Mooiste …” Thys plaas sy hande weerskante van haar gesig en soen haar op die voorkop. “Moet jouself nooit onderskat nie. Jy lyk soos ’n skoenlapper, so fyntjies, die geringste bries kan jou vlerke breek. Maar binne-in jou is ’n krag waarvan jy nie bewus is nie. ’n Wil en deursettingsvermoë wat van enigiets wat jy aanpak ’n sukses sal maak. Jy gáán vir Piekepiekniek vlerke gee, en julle gaan vlieg. Hóóg vlieg, bokant die wolke!”
Thys klink so seker van sy saak, Nikka wil hom glo. Maar wat van Ruan se skeptisisme? Hy ken haar beter as enigiemand anders en het nie sulke vertroue in haar vermoëns nie.
Nikka se gesig is ’n spieëlbeeld van haar twyfel, maklik vir Thys om te lees.
“Jy is jou eie mens, Nikka,” sê hy ernstig, “nie ’n aanhangsel van Ruan nie. Glo in jouself en moenie van sy goedkeuring afhanklik wees nie. Hy gaan deur ’n moeilike tyd en jy weet nie wat voorlê nie. Doen jou eie ding en maak ’n sukses daarvan. Jy kán dit doen, daaraan twyfel ek geen oomblik nie.”
In plaas van haar gerusstel, mis haar hart ’n slag en ’n hol kol vorm op haar maag. “Hoe bedoel jy? Wat is dit met Ruan? Wat makeer hom?”
Thys kan sy tong afbyt. Hy het gepraat sonder om te dink en wil haar nie erger ontstel nie. “Sy gom trek los. Dis die siekte van ons tyd, waaraan die moderne metroman ly: vasgevang in die rat race. ’n Snelbaan sonder afritte.”
Nikka kyk met groot oë na hom. “Wat is die kuur? Hoe kan ek hom help?”
Thys is versigtig, praat liewer net die minimum. “Moenie nou eise aan hom stel nie. Gee hom ruimte. Tyd. Begrip. Moenie druk op hom plaas nie.”
“Dis wat ek tot dusver gedoen het.” Sy vee met die rugkant van haar hand oor haar gesig. “Maar ek sal harder probeer.”
“En die bakkie neem, in die goeie gesindheid waarmee dit aangebied is?” voeg hy by.
“Ek weet nie …”
“Dit sal ’n las van Ruan afneem, om te weet jy gaan nie in jou klein skedonk langs die pad staan nie. Wetend jy kan jou eie karweiwerk doen en hy hoef nie verantwoordelik te voel om te help nie.”
“Ek en Ruan is darem nog nie heeltemal kwaaivriende nie. In ’n krisis kan ek sy motor gebruik. Hy sal nie omgee nie.”
“Dis beter as jy nie van hom afhanklik is nie. En oor ’n paar weke is hy terug, dan het hy self sy motor nodig. Jy sal my én Ruan én my pa ’n guns bewys as jy die bakkie neem. Regtigwaar!”
Sy byt op haar onderlip en kan nie praat nie.
“Regtigwaar!” herhaal Thys met oortuiging. “Asseblief? Al is dit net ter wille van Ruan, op wie se strand dit tans laagwater is.”
Só gestel kan sy nie weier nie. Nikka hou Thys ’n oomblik styf vas, haar kop teen sy breë bors. “Dankie. Duisend dankies!”
Hy het meer teenkanting verwag en is verlig. “Gaaf, dis dan afgehandel. Noudat die bakkie uit die pad is, soek ek iets om my mee besig te hou. Gee jy om as ek die restourasie van jou Volkswagen my nuwe stokperdjie maak?”
Thys sien sy gaan weer protesteer en spring haar voor. Hy kyk op sy horlosie. “Sjoe, ek het nie besef dis al so laat nie. Ek sal moet ry! Waar’s die Volksie se sleutels?”
“Hy’s nie die moeite en onkoste werd nie,” keer sy. “Jy kan nie –”
“Ek kan. Waar’s die sleutels?”
“Dit gaan ’n klomp geld kos.”
“Ek’s ryk!”
“Ja,
