sy weer bykom, is haar bed aan die beweeg. Iemand stoot haar deur lang gange, by hysbakke in en uit. Sy beland in ’n saal in ’n hele ry pasiënte. Almal lyk so eenders met die blou operasiemussies, sy kan skaars die verskil tussen man en vrou eien.
Sy kyk na haar plastiekarmband. Hier is jy net ’n nommer, besluit sy. Sy voel tranerig en probeer aan iets moois dink.
Die laventelbosse in Johan-hulle se tuin vol skoenlappers. Sy kan die laventel ruik. Wat nog? Die see? Sy is lief vir die see in al sy buie, maar dis nie vir haar lekker om heeldag en aldag in sonskyn en reën te staan en visvang nie.
Walter weet sy hou nie daarvan nie en nogtans het hy haar saamgesleep – kastig met die doel om haar van haar “fobie” te genees. Nee dankie, sy het ’n oordosis in van hom en sy viskos. As sy kon kies, kies sy iemand heeltemal anders … Wat van die engel? Ja! Sy sal droom hulle loop in ’n nat woud of ry perd of dans of swem in ’n meer onder ’n bergfontein. Enigiets, solank hy haar nie hoef te spalk nie!
Die hoop beskaam nie. In die operasiesaal gekom, sien sy die dokter is ouerig. Magriet slaak ’n sug van verligting. En die narkotiseur is ’n baie gawe vrou.
“Onspan. Ons gaan jou gou aan die slaap maak.”
Toe sy wakker word, is Magriet terug in ’n saal en haar bene voel soos boomstompe. Die ligte is aan, dis al aand, en gou is besoekers aan die instroom, Walter eerste. Die laaste persoon wat sy wil sien! Hoekom kry sy die reuk van vis, al hou hy ’n bossie geel miniatuurrosies vas?
Hy buk oor haar bed en soen haar. “Hoe gaan dit?”
“Oukei.”
“Rosies.”
“Dankie.”
Hy sit dit op die bedkassie neer. Haar ma en pa en Johan en Carol kom suutjies nader.
“Ai, jong, jy is vreeslik bleek!”
“Hulle het my nou-nou net hier ingestoot. Wanneer kan ek huis toe gaan?”
“Dokter moet nog sê.”
“Moet ek dan hier slaap?”
“Dalk ’n paar nagte, Magrietjie. Ons het jou naweektassie gepak.”
“Ek sal elke dag kom kuier,” belowe Walter.
Wat het haar in die eerste plek na hom aangetrek? wonder Magriet. Was dit sy stories en grappe? Die feit dat hy die skool se graadses- en graadsewerugbyspannetjies afrig, die geduld wat hy met die seuntjies het, en met die klante wat sy sportwinkel besoek? Walter is ’n gawe ou en ’n goeie vriend vir haar broers. Miskien was dit vanselfsprekend dat hy haar kêrel sou word. Maar hoe het dit gebéúr? Sy maak haar oë toe, en probeer hul eerste soen onthou.
Niks. Dis weg. Sy dink aan die heel eerste keer wat sy hom gesien het. Ook niks.
“Sy is moeg.” Haar ma klink bekommerd. “Magriet? Magrietjie, wil jy slaap?”
“Dis die narkose,” sê haar pa.
Magriet dwing haar oë oop. “Waar is die kinders?” vra sy vir Johan en Carol. Haar stem klink vir haar snaaks en ver.
“By die bure. Ons bring hulle môre.”
“Sê vir hulle ek’s lief vir hulle.”
“Ons sal, maar jy moet nou eers rus.”
Besoektyd is verby. Magriet glimlag floutjies vir haar ma en pa, vir Johan en Carol. Walter lyk afgehaal. Sy glimlag vir hom ook. Weg is hulle.
Die nagsuster bring tee en beskuit en pille, tandeborsels en waslappe. Magriet is so moeg, dit voel of sy dwarsdeur die matras kan sak. Voor sy aan die slaap raak, verbeel sy haar hy buk oor haar, haar engel.
Sal sy hom weer sien?
3
Dis nog nag toe die ligte aangeskakel word en die pasiënte wakker geskud word. Verpleegsters dra komme waswater aan.
Magriet se arms voel vanoggend lammer as haar bene. Sy doen alles vreeslik stadig. Daar is gesigroom in haar grimeertassie en sy smeer meer as gewoonlik aan, want haar vel is omtrent uitgedroog. Haar ma het onthou om die regte hareborsel in te pak. Sy borsel rus-rus totdat al die koeke uit is. Môre moet dit beslis gewas word, en hoe gaan sy by die wasbak uitkom?
“Mag ek opstaan?” vra sy vir die verpleegster wat haar bloeddruk kom meet.
“Dokter moet eers sê, en fisio sal kom help.”
“Dit ook nog!”
Die verpleegster lag. “Jy sal dit geniet.”
Magriet lig die laken en loer na haar bene. Albei is toegedraai in verbande, dikwit. Sy sug en laat sak die laken weer. Dekselse trampolien!
’n Helper in ’n kraakskoon oorjassie bring tee en ’n beskuitjie. Die beskuitjie smaak nie sleg nie, maar een is gans te min. Magriet het immers vroeg gistermiddag laas geëet en sy is ’n meisie met ’n gesonde aptyt. Hopelik kom ontbyt teen seweuur. Sy kry ’n hele bekertjie vol pille om af te sluk en die verpleegster trek die gordyne om haar bed oop.
Daar is nog vyf beddens in die saal. Die pasiënte groet mekaar stywerig. Die vrou oorkant Magriet se hande is albei verbind, maar sy sukkel nie met die selfoon teen haar oor nie. Die ouer vrou langs haar lê bleek en vaal na die plafon en staar. In die hoek is ’n leë bed. Links van Magriet sit ’n oumatjie met haar bene oor die kant van die bed. Sy wieg vorentoe en agtertoe, ’n gepynigde uitdrukking op haar gesig. Die regterkantse bed is omgekrap en leeg. Iemand kan self loop, gelukkige vrou!
Magriet het nie lus vir geselskap nie. Sy slaap weer totdat ontbyt arriveer. Dokters kom en gaan. Haar ortopeed verduidelik wat sy gebreek het en wat hy gedoen het.
“Drie dae op die minste by ons en fisio,” sê hy. “Ons skuif jou vandag ortopedies toe.”
“Hulle gaan jou moor daar,” sê die vrou met die verbande om haar hande. “Ek moes maande se fisio kry toe ek laas van my perd afgeval het.”
Die keer het sy glo haar broer se hond gekeer toe hy haar geliefde perd wou byt. Sy kan nie wag om hom terug te kry nie.
“Broers is nie maklik nie,” sê die oumatjie, wat blykbaar beter voel nadat sy geëet het.
“Myne is nie te erg nie,” sê Magriet.
“Is dit hulle wat jou bene gebreek het?”
“Ek het my eie bene gebreek op my broer se stokou trampolien. Dit het geskeur, toe val ek deur.”
“Jou broer moes beter gekyk het, gewaarsku het as die ding vrot is.”
“Eintlik het hy.” Carol het die arme Johan reeds goed genoeg beskuldig, laat Magriet hom maar liewer verdedig, ook al is hy nie hier nie.
Die kombuispersoneel onderbreek hul gesprek en kom neem die skinkborde met ontbytoorblyfsels weg. ’n Verpleegster wat op hul hakke volg, kondig aan dat Magriet verskuif moet word.
Magriet
