wees, en twak vir die delwers. My pa het my vertel die winkeliers koop wol en velle. En kos. Wat wed ek jou daar’s kos! Gedroogde vrugte, biltong …”
Leopold begin lag. “Hou op, jy laat my mond water.”
Sarel vryf oor sy maag en trek ’n gesig. “Die ouman het gesê hy kom my met die karwats by as ek onder die seil inloer. Glo ’n spesiale vrag wat niks met my uit te waai het nie.” Hy blaas deur sy lippe. “Dink seker ek sal iets skaai.”
“Soos ek verstaan, hou delwers van brandewyn,” speel Leopold saam, bly dat sy reismaat ’n raps vriendeliker klink. “Wat sê jy, sal ons vanaand wanneer hy slaap bietjie loer?”
“Ons hoef nie tot vanaand te wag nie.” ’n Ondeunde glimlaggie kruip oor Sarel se gesig. “Netnou by die uitspanplek gaan ons eet en daarna sal die ouman onder ’n boom gaan lê, sy kop toetrek en slaap.” Sy oë vonkel. “Dan is dit ons kans!”
“Maar ons trek nog net so drie, vier uur? Is ons dan klaar vir die dag?”
“Jy weet ook niks nie!” Sarel klik sy tong. “Die osse moet vreet en rus, dis nie asof ons in ’n poskoets ry wat ná elke skof vars perde kry nie.”
Leopold se moed begewe hom. “So ons moet netnou uitspan en ’n ruk later weer inspan? Ugh!”
“Jy leer gou!” Sarel se mondhoek krul.
Leopold is nie seker of die touleier met hom spot nie en besluit om maar in sy goeie boekies te bly. “Ek kan sien jy weet waarvan jy praat,” sê hy en laat aspris ’n tikkie bewondering in sy stem deurslaan. “Jy werk seker al lank vir oom Barend.”
“Ken die ouman van g’n kant af nie.” Sarel loer na waar die togryer op die wakis sit en laat sy stem sak. “Het hom laas week die eerste keer op die Groentemarkplein gesien toe hy my gevra het of ek vir hom sal toulei. Gesê die hond het vir hom gewys wie om te kies.”
Leopold trek sy asem skerp in en Sarel kyk met skrefiesoë na hom. “Wat’s dit met jou? Het ek jou laat skrik?”
“Nee …” Leopold vee oor sy nek. “Dis net, ek het gesien hoe Asem teen jou opspring, die dag op die plein.”
“En wat daarvan?” In die verbygaan pluk Sarel ’n grashalmpie af en byt dit tussen sy voortande vas.
“Die eerste keer toe ek oom Barend gesien het, het die hond ook so uit die bloute op my afgepyl. En die dag van my ma se begrafnis was sy in die begraafplaas.”
Die grassie wip soos Sarel daaraan kou.
“Is dit nie vir jou ook snaaks nie?” hou Leopold aan.
Sarel spoeg die grashalm uit. “Asem is kêns, nes haar baas. Sy was eers danig vriendelik met my, maar nou knor sy as ek naby hom kom.”
“Regtig? Sy doen dit met my ook.”
“Toe, jy!” Sarel stamp hom met die vuis teen die boarm. “Ons ry net saam met die smous en sy brak, ons hoef nie van hulle te hou nie.”
“Ek weet, maar het jy gehoor toe oom Barend sê sy is ’n jaghond wat haar prooi enige plek kan uitsnuffel?” Leopold huiwer, dan glip die nare vermoede wat hom aan die nekhare beetgekry het nogtans uit. “Sê nou ons het nie per ongeluk by oom Barend uitgekom nie? Sê nou Asem hét ons uitgesnuffel? Soos prooi?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
