… Rivkah,” sê hy ingedagte.
“Rivkah is beter,” sê sy en kyk op haar horlosie. “Re’uven sal nie weet waar ek is nie.”
“Re’uven?”
“My broer.”
“Is jy die hele naweek aan diens?”
Sy skud haar kop, keer die laaste pitte van die granaat uit haar bakhand in haar mond om. “Ek is eintlik nie aan diens nie, ek het net vanaand in ’n vriendin se plek gewerk. Haar broer is gister in die busbom ernstig beseer. Ek begin eers weer Sondagoggend tienuur.”
“O.”
Sy takseer hom vir ’n oomblik. “As jy wil, kan ek en Re’uven jou môreaand iewers kry, dan kan ons bietjie gesels en iets doen. Hy sal ook graag weer van Suid-Afrika wil hoor. Hy het ’n paar maal vir ons kom kuier toe ons daar was. So ná ses wanneer Shabbat verby is …?”
“Wanneer begin die Shabbat?”
’n Sagte trek kom om haar mond, haar stem kry ’n singerige toon. “Vrydagmiddag laat. Erev Shabbat. Dan lê jy jou pen neer, skakel jou rekenaar af, trek jou winkel op slot. Teen sesuur sê jy: Ribono Shel Olam, hier is ek, ek gaan u rus binne. Dan omvou Hy jou met die mantel van Shabbat-vrede en jy sing Shabbat shalom.”
Daar gaan ’n ligte bewing deur Marc. Hy dink aan die toneel vroeër die aand by die Klaagmuur en sy oë skiet magteloos vol trane. Sy sien dit. Hulle staan ’n paar oomblikke stil langs mekaar.
Toe vra sy sag. “Sal ons jou môreaand by jou hotel ontmoet?”
“Baie graag.”
“Sewe-uur?”
“Absoluut.”
Haar oë vertroebel effens. “Daar is dikwels aanvalle net ná Shabbat.”
“Ja?”
Sy knik. “As een van ons of ons albei dalk opgeroep word … hoe kan ek jou laat weet?”
Hy haal sy selfoon uit sy sak. “Ek het dié saamgebring.”
“Goed so. Laat ek die nommer afskryf.”
Sy maak so.
“Baie dankie dat jy my gehelp het met kos en om my geld om te ruil.”
“Plesier. Dankie vir die granaat. Sal jy jou hotel kry?”
“Ek is seker. Ek het ’n kaart hier.”
“Laat ek vir jou wys. Dis nie ver nie.”
Hy vou die kaart oop en sy teken met haar pen hoe hy moet loop.
“Oukei?”
“Ek sal dit kry.”
“Sien jou môreaand. Laila tov.”
“En dit is?”
“Goeienag.”
“Hier. Neem dié twee granate ook.”
“O, dankie!”
“Laila tov, Rivkah.”
“Wees versigtig, Marc. Bly uit die Ben Yehudawinkelsentrum daar naby jou hotel. Daar was die laaste ruk al ’n paar selfmoordbomaanvalle. Bly asseblief weg daar. Loop ook vinnig met Jaffastraat langs, daar is Donderdagaand drie mense dood en heelwat beseer.”
“Ek belowe.”
“Asseblief.”
Toe wuif sy en hardloop oor die klipstraat van die Ou Stad af weg, haar geweer klotsend teen haar rug.
Hy merk hoe twee jong Arabiere, wat daar naby staan en gesels het, omdraai en haar stilswyend agterna kyk.
Twee
Stellenbosch
Februarie 2002
Laataand lui die selfoon waar dit langs sy esel op die grond lê. Dis sy ma.
“Slaap jy al?” vra sy.
“Anders het ek nie geantwoord nie.”
Sy lag. “Waarmee is jy besig?”
“Waarmee ek altyd besig is.”
“Wat skilder jy?”
Hy was besig om háár te skilder, soos hy haar van sy kleinseuntjiedae af onthou. Hy sê dit nie.
“Dit en dat.”
“Jy skilder nooit net dit en dat nie.”
Hy grinnik.
“Jy was lanklaas hier,” sê sy toe.
“Ek was Sondagaand daar.”
“O ja.” Sy aarsel ’n oomblik. “Marc … daar is iets waaroor ons moet praat.”
“Sê dan so.”
Hy hoor aan haar lag dat sy verleë is. “Hoe lyk dit met brekfis by die Koper Ketel? Jy begin mos nie Woensdae so vroeg nie.”
Dit is dus ernstig. Dit verbaas hom, want hy kry sy ma selde nog te sien as Hannes nie by is nie.
“Dis oukei.”
Die volgende oggend drup die akkerbome nog van die nag se reën terwyl hy onder hulle deurloop.
Sy ma sit al by ’n tafeltjie toe hy inkom. Sy lyk nogal bleek en veral weerloos sodat hy onrustig wonder wat skort.
Maar dis eers toe die kelner hul koffie voor hulle neersit dat sy hom reguit aankyk en sê: “Daar’s iets wat ek vir jou wil vertel.”
“Jy het so gesê.” Hy sien hoe haar vingers om die koppie effens bewe.
“Dis ’n lang storie.”
Sy keel trek toe. “Dis oukei.” Hy hoop sy voel nie sy onrus aan nie.
“Ek weet nie juis waar om te begin nie.” Sy vou die papierservet senuagtig tussen haar vingers.
“Voor.”
“Ja, miskien.” Sy haal diep asem. “Dis so. Ouma Margriet was nie régtig jou ouma nie. Sy was nie régtig my ma nie.”
Vir ’n oomblik vererg hy hom byna. “Maar dit het jy tog al vir my gesê?”
Sy sluk. “Ja, maar daar is meer aan die storie. Oupa … my pa het ’n verhouding met ’n ander vrou gehad. Toe hulle tien jaar getroud was, het hy iemand anders ontmoet.” Sy kyk nie op van haar hande wat ’n patroontjie in die papierservet vou nie.
