rugbyspelers. Sy haat rugby. Sy sê dit is barbaars en versinnebeeld alles wat verkeerd is met mans – hulle onsensitiwiteit, chauvinisme, aggressie. Sy het nie ’n ou nie, maar sy sê dit is omdat sy nog nooit ’n man ontmoet het wat dié soort vrede in homself het dat hy regtig sensitief kan wees nie.”
Coach maak weer daardie geluid.
“Sy sê …” Lordan sluk, asof dit te erg is om te noem. “Sy sê … sy soek ’n man wat kan huil.”
’n Stilte daal oor die komitee neer. Dit voel asof my hele wêreld in duie stort. Alles is verlore.
Eindelik sê Coach, verpletterd: “ ’n Man wat kan huil.” “ ’n Man wat kan huil,” sê Lordan weer bevestigend. Daar is weer ’n lang stilte.
“Ons het ’n probleem,” sê Coach. Hy soek na woorde. “Diesel,” sê hy stadig, “daar is ’n ding wat jy moet weet: sekere wedstryde kan ’n man net nie wen nie. Vat nou maar ’74 se Leeus. Strategie het nie gehelp nie. Soms is die ander span net beter as jy. Verstaan jy, Diesel?”
Ek sien weer die bruin hare van Sara Nieuwoudt, ek proe weer haar naam op my tong.
“Nee, Coach. Ek verstaan nie. Coach het ons nog altyd geleer dat ’n man enigiets kan doen, hy moet net in homself glo, hy moet net hard genoeg probeer.”
“Ons praat hier van huil. En van Diesel Liebenberg. Die Toring van Trompsburg. Ek kan myself baie dinge voorstel, maar ek kan jou nie sien huil nie.”
“Ek weet, Coach, maar as ek moet leer huil om met haar te kan trou, dan gaan ek leer.”
“Trou?” vra Lordan geskok.
“Diesel …” begin Coach, maar ek val hom in die rede. “Nee, Coach, ek het klaar besluit. Ek gaan huil. Nou moet julle net vir my sê hóé.”
Hulle kyk na mekaar.
* * *
Ek gaan lê haar voor by die kunsgeskiedenisklas en toe sy uitkom, gee ek haar die blomme. “Ek is jammer oor nou die dag,” sê ek.
Sy lyk verruklik in ’n ligblou hemp of bloes of ’n ding, en ’n bruin romp. Haar hare blink en die hand wat sy na die blomme uitsteek, is klein en fyn.
“Dankie,” sê sy en glimlag effens, en my hart skrum teen my bors. “Ek is ook jammer. Ek was ongeskik.”
Lordan de Villiers het gesê ek moet haar nie weer dadelik vra om te trou nie, ek moet eers geduldig wees.
“Ag, dis okay,” sê ek. Ek kan nie onthou watter ander goed ek wou sê nie en ek kom tot die punt. “Ek het een keer amper gehuil. Dit was verlede jaar, teen die Pukke. Ons het met een punt verloor omdat ek ’n strafskop afgestaan het.”
“O,” sê sy en frons so effens, asof sy nie verstaan wat ek sê nie.
Ek wonder of Lordan sal dink ek was lank genoeg geduldig. “Sal jy nou met my trou?”
“Nee,” sê sy en glimlag breed, maar dit is vir my, nie mét my nie. Ons is by haar fiets.
“Sal jy saam met my gaan fliek?”
“Nee,” sê sy en klim op die fiets. “Maar dankie.” Sy ry.
“Hoekom nie?” roep ek verstom agter haar aan.
“Jy speel rugby!” roep sy oor haar skouer en dan is sy weg, om ’n hoek, en ek staan daar met my groot hande nog voor my soos ek beduie het, en ek weet nie wat om te doen nie.
* * *
“Rugby is my lewe,” sê ek vir Willem.
“Soos dit hoort,” meen hy en druk ’n halwe hamburger in sy mond.
“Dit is al wat ek goed kan doen.”
Hy knik en kou.
“Maar vir haar sal ek dit los.”
Hy stik met ’n luide geproes en sy oë raak waterig. “Jy is van jou sinne beroof,” sê hy eindelik met volkome afgryse.
“Wat anders kan ek doen? Ek slaap nie meer nie, ek swot nie meer nie en ek kan sien Coach dink my spel het kwaai agteruitgegaan. Ek is ’n wrak, Willem.”
“Vergeet van haar.”
“Ek kan nie.”
“Jy kan nie? Ek het nie gedink jy sal ooit daardie aaklige woorde sê nie.”
“Ek is nie so sterk soos wat jy dink nie.”
Hy dink na. “Dan sal jy moet leer huil.”
“Hoe?”
“Ek sal ’n plan maak.”
Nou kyk, as Willem Wiese sê hy sal ’n plan maak, dan moet jy weet die dinge gaan gebeur. Hy is nie die grootste slot wat ek ken nie, korter en maerder as ek, maar vir dit wat hy in grootte kortkom, vergoed hy met vasberadenheid en geesdrif.
En so begin my reis op soek na Die Traan.
Daardie aand, ná die oefening, beveel hy my om op my bed te lê.
“Wat is vir jou die kosbaarste in die hele wêreld?” vra hy met ’n stuk droëwors in die mond.
“Sara Nieuwoudt.”
“Nee, man, behalwe die vroumens.”
“Frik.” My Simmentaler-stoetbul, vernoem na sy Du Preez-naamgenoot.
“Okay, nou maak jou oë toe en dink aan Frik. Sien vir Frik voor jou geestesoog. Sien jy hom? Mooi. Iemand het vir Frik geskiet, Diesel. ’n Veedief. Hy is kwaai gekwes. Frik lê op sterwe. Voel hoe hartseer jy is. Voel dit, laat die hartseer deur jou spoel. Voel jy dit?”
“Nee,” sê ek.
“Nee?”
“As Frik van ’n skietwond vrek, dan eet ons ’n jaar lank biltong, ou Willem.”
Hy gooi sy hande in die lug en stap by die kamer uit.
Ek lê op my bed en wonder wanneer ek vir Coach moet sê ek gaan rugby los. En ek dink aan die fyn handjie van Sara Nieuwoudt en wonder hoe dit sal voel om dit vas te hou.
Daardie nag slaap ek nie. Die volgende dag bewandel ek die kampus soos ’n skim; ek loop die pad tussen haar koshuis en haar klasse, maar sien haar nie. Mense kyk my met bejammering aan. Dit maak my net meer mismoedig.
Die volgende oggend vat Willem my na ’n fliek toe, ’n hartseer Europese fliek waar die held aan die einde doodgaan. Dit werk nie.
Hy bring vir my ’n boek om te lees. The Prince of Tides. Hy sê die vrou by die bib sê dit sal enigiemand laat huil. Ek lees dit dié nag deur. Dit werk nie. Ek kan nie verstaan waarom die held nie net na sy vrou toe teruggaan en al sy nonsens los nie. Willem sê ek moenie worry nie. Hy reël ’n vergadering. Almal moet hartseer stories vertel. Die ouens
