Cokolwiek powiesz, nic nie mów. Группа авторов

      Krótko wcześniej w ramach struktur Provo utworzono nowy oddział. Podobnie jak MRF, jednostka ta oficjalnie nie istniała. Jej nieliczni członkowie stanowili prawdziwą elitę. Nazywano ich Nieznanymi. Na czele stał niski, wyjątkowo poważny bojownik Pat McClure (Brendan Hughes mówił o nim „Mały Pat”). Miał już trzydziestkę na karku623, co czyniło go jednym ze starszych ochotników Tymczasowej IRA. Przed nastaniem Kłopotów służył w brytyjskiej armii624. Od czasu wstąpienia do Provos działał w ukryciu, nie wychylał się, ale ci, którzy go znali, wiedzieli, że to wyjątkowo sprawny i oddany żołnierz625.

      Nieznani kiepsko wpasowywali się w struktury Tymczasowej IRA. Podlegali bezpośrednio Gerry’emu Adamsowi626. Brendan Hughes uważał ich za „łowców głów”627. Oddział wykonywał niebezpieczne, ściśle tajne, a czasem niezbyt przyjemne zadania. McClure był człowiekiem cichym i tajemniczym628. Unikał kontaktów towarzyskich z innymi ochotnikami, ale dbał o swoich podkomendnych. Pewnej zimowej nocy w Ballymurphy wybuchła potężna strzelanina. Paru młodszych ochotników podległych McClure’owi chwyciło za broń. Oznajmili, że zamierzają się przyłączyć. „Nie ma mowy” – powiedział. Wyjaśnił, że brytyjscy żołnierze są szkoleni do walki w nocy, a ochotnicy IRA nie. „Będziecie marnować amunicję, strzelając do gazet walających się po chodniku. A jeśli tamci postanowią przykręcić wam śrubę, nawet się nie pozbieracie”629. Członkowie Nieznanych zostali wkrótce zabrani na prowincję, by wziąć udział w specjalnym szkoleniu630. Zadekowali się na farmie na odludziu i odbywali intensywne ćwiczenia – musieli na przykład przeprawić się przez rzekę, podczas gdy instruktor strzelał im pod nogi ostrą amunicją.

      Misję przetransportowania Joego Lynskeya przez granicę na czekający go proces i prawdopodobnie również egzekucję powierzono właśnie Nieznanym, a konkretnie Dolours Price631. Przystąpiła ona do jednostki razem z siostrą Marian. Dołączył do nich również jej przyjaciel Hugh Feeney, okularnik, syn właściciela pubu. Rozejm tamtego lata potrwał zaledwie parę tygodni, ale Dolours zdążyła nacieszyć się chwilą wytchnienia od przemocy. W Belfaście panowała radosna atmosfera632. Żołnierze brytyjskiej armii chodzili po ulicach bez kamizelek kuloodpornych, miejscowe dzieciaki załapywały się niekiedy na przejażdżkę wojskową terenówką, a Dolours szelmowsko flirtowała z wojskowymi633. Pewnego razu paru chłopaków w mundurach zapytało, czy mogą sobie zrobić z nią zdjęcie. Zgodziła się634. Brytyjski oficer Ian Corden-Lloyd często odwiedzał ją w jej rodzinnym domu w Andersonstown. Musiał wiedzieć lub choćby podejrzewać, że dziewczyna należy do IRA, ale lubił się z nią przyjacielsko spierać o politykę, jak gdyby byli parą studentów, a nie ludźmi stojącymi po przeciwnych stronach w krwawej wojnie. Któregoś razu Corden-Lloyd stwierdził, że chętnie spotka się z Dolours za dziesięć lat: „kiedy oboje będziemy mogli powiedzieć sobie całą prawdę”635.

      IRA od zawsze przeprowadzała „pokazowe” egzekucje zdrajców, stanowiły one bowiem narzędzie kontroli społecznej. W przypadku Joego Lynskeya Provos zamierzali jednak złamać tradycję. Lynskey po prostu rozwiał się jak kamfora. Nie ogłoszono wyroku trybunału IRA, nie porzucono zwłok na środku ulicy, nie poinformowano szeregowych członków organizacji, kto stał za zamachem na Joem Russellu ani kto odpowiadał za fatalną strzelaninę w Pękniętej Czarce. Nikt nie powiedział ani słowa.

      Lynskey z powodu swoich obowiązków często znikał na dłuższy czas, toteż kiedy w sierpniu 1972 roku przestał pojawiać się w domu, rodzina nie była z początku szczególnie zaniepokojona636. Rozeszła się plotka, że wyjechał do Ameryki w poszukiwaniu nowego życia – w tamtym okresie robiło tak wiele

Скачать книгу