kookt altijd. Hij houdt alleen niet van opruimen.’
‘Dat is waar’, gaf Ryan toe.
Madison haalde opnieuw diep adem en wendde zich tot de keukendeur.
‘Dylan!’ gilde ze, om er op normale toon aan toe te voegen ‘Oh, ben je daar al.’
Een lange, slungelachtige jongen was de keuken in komen kuieren. Hij had hetzelfde bruine, glanzende haar als zijn zusje. Cassie vroeg zich af of hij net een groeistuip doorgemaakt had, want hij zag eruit als een gespierde spijker.
‘Hoi,’ zei hij langs zijn neus weg tegen Cassie.
Ze herkende in hem, ondanks zijn jonge jaren, een gelijkenis met Ryan. Ze hadden dezelfde wilskrachtige kin en geprononceerde jukbeenderen. In Madisons knappe, ovale snoetje zag ze minder van hem terug. Ze vroeg zich af hoe de moeder eruitzag. Zouden er nog familiefoto’s in huis te vinden zijn? Of was de scheiding zo bitter geweest dat die weggehaald waren?
‘Je hoort een hand te geven’, zei Ryan tegen zijn zoon.
Dylan liet zijn handen zien. Die waren zwart van het fietskettingvet.
‘Oh jee, kom maar hier.’
Ryan haastte zich naar het aanrecht, draaide de kraan open en spoot een royale dosis zeep over de handen van zijn zoon. Nu Ryan afgeleid was, nam Cassie gauw nog een sandwich.
‘Wat was er mis met de fiets?’ vroeg Ryan.
‘De ketting sloeg door,’ zei Dylan, ‘zodra ik naar een kleiner verzet schakelde.’
‘Heb je ’t gemaakt?’ vroeg Ryan, terwijl hij de voortgang van het handenwassen met enige zorg gadesloeg.
‘Ja’, antwoordde Dylan.
Cassie verwachtte een verdere uitweiding, maar… dat was ’t. Ryan gaf hem een handdoek en hij droogde zijn handen. Dylan pakte Cassies hand even beet bij wijze van begroeting en wijdde zijn aandacht toen aan het eten op tafel. Er kwam misschien niet zoveel uit Dylan, maar Cassie sloeg er steil van achterover, hoeveel er ín Dylan ging; het bord was bijna leeg tegen de tijd dat Ryan het in de koelkast terugzette.
‘Je hebt helemaal geen trek meer in avondeten als je zo doorgaat,’ zei hij, ‘en ik ga straks spaghetti bolognese maken.’
‘Die krijg ik ook wel op, hoor’, beloofde Dylan.
Ryan sloot de koelkast.
‘Oké, ik wil dat jullie iets droogs gaan aantrekken nu, anders vatten jullie nog kou.’
Toen ze verdwenen waren, richtte hij zich opnieuw tot Cassie en hij klonk gespannen.
‘Wat denk je? Zijn de kinderen zoals je verwachtte? Het zijn lieve kinderen, hoor. Ook al hebben ze natuurlijk hun momenten.’
Cassie had ze van meet af aan al gemogen. Vooral Madison leek een gemakkelijk kind en ze kon zich niet voorstellen dat er ooit een stilte viel als zij in de buurt was. Dylan leek moeilijker; stiller en introverter. Maar dat kon komen doordat hij wat ouder was en al een tiener. Het was logisch dat hij niet zoveel te melden had aan een au pair van begin twintig. Ryan had gelijk, het waren lieve kinderen. En, wat belangrijker was, hijzelf maakte de indruk een ondersteunende vader te zijn, die er voor hen was als er zich problemen zouden voordoen.
Kortom, de kogel was door de kerk, ze aanvaardde de betrekking.
‘Ze lijken alleraardigst. Ik ga met alle genoegen drie weken voor je werken.’
Ryans gezicht begon te stralen.
‘Oh, fantastisch! Weet je, Cassie, vanaf het moment dat ik je zag… nee, vanaf het moment dat ik je sprak, bad ik dat je ja zou zeggen. Je hebt iets wat me intrigeert. Ik zou je heel graag beter willen leren kennen, meer te weten komen over wat je meegemaakt hebt, wat je gevormd heeft, want je lijkt zo… ik weet niet hoe ik het noemen moet. Wijs? Rijp? Ik heb in ieder geval het gevoel dat mijn kinderen in goede handen zijn.’
Ze wist niet wat ze hierop zeggen moest. Ze werd wat ongemakkelijk onder Ryans lofzang.
‘Dat zullen de kinderen leuk vinden’, hernam Ryan. ‘Ik kon zien dat ze je al mogen. Laten we je gaan installeren. En daarna zal ik je een rondleiding geven. Heb je je bagage bij je?’
‘Heb ik.’
Gebruikmakend van een droge bui liep hij met haar mee naar buiten, pakte de twee koffers alsof ze niets wogen, en droeg ze voor haar naar binnen.
‘We hebben één garage, voor de Land Rover. Maar buiten parkeren is geen probleem. Het huis is eenvoudig. Rechts zie je de woonkamer, recht vooruit de keuken en links de eetkamer, waarvan we overigens hoogstzelden gebruikmaken. Dus hebben we die kamer omgedoopt tot legpuzzel-, lees- en speelkamer. Zoals je kunt zien.’
‘Wie is de puzzelaar?’
‘Madison. Ze houdt van handenarbeid, knutselen; eigenlijk alles wat met creëren en doen te maken heeft.’
‘En ze is nog sportief ook,’ zei Cassie, ‘een dame met vele talenten.’
‘Ik ben bang dat huiswerk maken het zwakste punt van Maddie is. Ze heeft bijles nodig, vooral in wiskunde. Dus, alle steun die je kunt bieden, is van harte welkom, al was het alleen maar op moreel niveau.’
‘En Dylan?’
‘Hij is een verwoed fietser. Hij heeft helemaal niets met andere sporten. Hij denkt lineair en haalt alleen maar tienen. Hij heeft het niet zo op sociale contacten. Soms is het uitkijken met ’m, want hij is erg gevoelig. En hij kan opvliegend zijn wanneer hij zich onder druk gezet voelt.’
Cassie knikte, erkentelijk voor alle informatie die van pas kon komen in haar nieuwe functie.
‘Dit is jouw kamer hier. Laten we je spullen naar binnen brengen.’
De kleine kamer had een grandioos uitzicht op zee. Ze was uitgevoerd in azuurblauw en wit, en zag er rein en aantrekkelijk uit. Ryan zette de grootste tas aan het voeteneind van het bed en de kleinere op de blauwwit gestreepte leunstoel.
‘De logeerkamer is aan het begin van de overloop. Dan heb je Madisons kamer aan die kant, en die van Dylan aan de andere kant. Die van mij is op het eind. Dan blijft er één kamer over die ik je nog moet laten zien.’
Hij begeleidde haar terug naar beneden en ze liepen de woonkamer in. Daarnaast, achter de glazen deuren die ze al eerder gezien had, zag Cassie een uitbouw met smeedijzeren meubels.
‘Wauw’, zei ze.
Het uitzicht op zee vandaaruit was in één woord adembenemend. Er was een steile afgrond naar de oceaan. Ze kon de branding op de rotsen daar beneden horen.
‘Dit is mijn speciale plekje. Ik zit hier iedere avond na het eten om tot mezelf te komen, meestal met een glas wijn. Je bent van harte welkom om me gezelschap te komen houden wanneer je maar wilt. Wijn is niet verplicht, maar warme en winddichte kleding wel. Er zit een stevig dak op, maar het glas ontbreekt nog. Ik heb overwogen om het zelf te doen, maar kwam er al doende achter dat het vakwerk is. Daarbuiten, met het geluid van de branding, en met af en toe een vlaag buiswater op stormachtige avonden, voel je je zo één met de oceaan. Ga maar kijken.’
Hij opende de schuifdeur en Cassie liep de veranda op. Ze greep zich
