recht op de zijne schoten in geërgerde woede. Dus dit meisje dacht dat ze hem aankon. Het is misschien leuk om te zien hoe ze die blik op Kyou uitprobeert. Hij had de angst gezien die Kyou ogenblikkelijk bij iemand kon inboezemen zonder een woord te hoeven zeggen.
“Goed, ik neem je mee naar hem toe zodra je klaar bent,” Toya vroeg zich af of ze het aanbod zou aannemen.
Kyoko verloor een deel van haar woede toen ze dit hoorde. Ze schoof haar bord opzij en knikte, blij om zijn aanbod aan te nemen: “Klaar als je zover bent.” Ze trok een wenkbrauw naar hem op.
“Waarom die haast?” Toya stond op met een grijns. “Misschien wil je die bui van je onderdrukken, want hij zal het voelen,” grinnikte hij naar haar, denkend dat ze geen idee had waar ze aan begon.
Kyoko kneep haar ogen tot spleetjes en stond op en keek om naar Suki en Shinbe. “Ik zal met jullie praten als ik klaar ben, als jullie me komen ophalen. Ik wacht in mijn kamer en we kunnen plannen maken voor vanavond.” Ze knipoogde naar Suki, keek toen weer naar Toya en voegde er met uitgestreken stem aan toe. “Tenminste, als ik besluit te blijven.”
Hij wendde zich met een snuifje van haar af en ze zag hoe hij zich terugtrok, en zwaaide toen over haar schouder naar de anderen terwijl ze hem volgde. Ze merkte al snel hoe andere studenten snel uit Toya's weg gingen en vroeg zich daarover af. ‘Wat was hij? De pestkop op school?’
Kyoko zou hem niet de voldoening geven om te rennen om hem in te halen, dus nam ze de tijd om te lopen en opzettelijk achterop te raken. Nog steeds een beetje boos op hem, bloosde ze bijna toen haar ogen naar Toya's achterkant dwaalden. Toen zij zag hoe zijn haar over zijn kont streek en ze een glimp opving van de stevige ronding die eronder lag, irriteerde het haar alleen maar meer. Woedend en schattig was gewoon een vreselijke combinatie.
Mentaal hoofdschuddend bleef ze hem volgen, haar zwervende ogen vervloekend. “Er zou een volslagen idioot voor nodig zijn om te denken dat iemand die je niet kunt uitstaan ... schattig is,” mompelde ze zachtjes. “Vervelend … Vijandig ... en arrogant misschien ... maar nooit schattig,” grijnsde ze, terwijl ze zich al beter voelde.
Een vreemd bewustzijn kroop langs haar ruggengraat en haar ogen schoten boven haar uit en sloten zich op met de donkere ogen die de hare doordrongen. De man leunde tegen de muur boven aan de trap en keek naar haar. Hij had ebbenhouten haargolven over zijn rug en over zijn schouder, en zijn nachtelijke ogen waren intens. Hij was erg aantrekkelijk, maar ze voelde zich ... bedreigd.
Ze keek weg van hem. “Kyoko probeer jezelf te pakken te krijgen. Stop met het analyseren van iedereen die je ziet,” zei ze streng tegen zichzelf, terwijl ze probeerde haar smaragdgroene ogen weer op te heffen.
“Daar is het mooiste meisje op de campus.”
Kyoko voelde een sterke arm om haar schouders gaan en draaide zich om en herinnerde zich de stem van de man die haar had laten zien waar haar kamer eerder die ochtend was. Ze voelde de punten van haar haar weer haar gezicht kietelen, terwijl een briesje uit het niets haar wangen leek te strelen.
Ze schonk hem een warme glimlach, maar dook tegelijkertijd naar beneden en probeerde onder zijn arm uit te komen. “Kotaro, het is leuk je weer te zien. Bedankt voor je hulp vanmorgen,” zei Kyoko met een nerveuze stem, wensend dat hij niet zo vertrouwd zou zijn met haar. Ze vond hem aardig en zo, maar ze zei nooit dat hij zijn arm om haar heen kon slaan.
Kotaro was onaangedaan toen hij haar hand in de zijne nam. “Kan ik je ergens anders naartoe begeleiden, Kyoko?” Hij keek diep in haar smaragdgroene ogen wetende dat hij ze eerder had gezien … ergens. En hij had een vaag gevoel dat hij er ooit gelukkig in was verdronken.
Kyoko wierp een blik de trap op en zag dat Toya was gestopt en draaide zich om, weer boos kijkend. Ze had kunnen zweren dat ze hem net tegen haar of Kotaro had horen grommen, ze wist niet zeker wat.
Toya wist niet wat Kotaro van plan was, maar het beviel hem niet dat hij zo vriendelijk met Kyoko omging. Een diep gegrom kwam uit zijn borst toen hij een waarschuwing gaf: “Ik kan het aan, Kotaro, tenzij je haar wilt meenemen naar Kyou.” Hij wierp Kotaro een harde blik toe, wetende dat Kotaro niet zomaar naar Kyou ging, tenzij het voor de les was of hij werd opgeroepen.
Kotaro liet Kyoko's hand los, “ik hoop dat alles in orde is, Kyoko.” Hij wierp Toya een vuile blik toe en wendde zich toen weer tot haar: “Pas op voor vriesbrand hier. Als het uit de hand loopt, zal ik voor je zorgen.” Kotaro wierp Toya een zelfvoldane blik toe, knikte toen naar Kyoko en draaide zich om, de trap weer af.
Kyoko hoorde Toya snuiven en ze keek naar hem op terwijl hij zich omdraaide en door de gang liep, op dezelfde manier als vanmorgen.
Deze keer haastte ze zich en haalde hem net op tijd in om hem door de deuren te zien gaan die luidden: GEEN TOEGANG. Kyoko vroeg zich af waar ze heen gingen. Toen ze zijn stijve rug volgde, dacht ze eraan dat hij haar mee terug zou nemen naar haar eigen kamer. Toen hij inderdaad voor haar deur stopte, draaide Toya zich om om haar aan te kijken en ze keek hem boos aan tot hij met zijn hand naar de deur recht tegenover de hare zwaaide en klopte.
Kyoko was in shock. De eigenaar was in de kamer recht tegenover de hare? Weer kwamen de woorden van haar broer terug om haar te achtervolgen. ‘Echt niet!’ Zonder op antwoord te wachten, opende Toya de deur en duwde haar voor hem naar binnen.
Meteen keerde Kyoko zich tegen hem. “Ik weet niet wat je verdomde probleem is, maar wil je me alsjeblieft niet duwen,” zei ze dwingend om hem weg te jagen, “en raak me niet aan. Ik heb je niets gedaan.” Het haar kwam weer overeind in haar nek toen ze merkte dat Toya naar iets achter haar stond te staren.
Kyoko's schouders zakten in elkaar. Nu had ze het gedaan. Moest ze altijd wegkomen zonder na te denken over waar ze was of wie er zou kunnen kijken?
Toya zag Kyoko gespannen raken en hij grijnsde terwijl hij zijn ogen sloeg naar het meisje dat ineens zo klein leek. “Wilde je niet met iemand praten?” Toen Kyoko zich niet omdraaide, keek Toya weer op naar Kyou en kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij zag dat Kyou tegen de deuropening van de woonkamer leunde en naar Kyoko staarde alsof hij in trance was.
'Wat maakt het uit?' Dacht Toya bij zichzelf. Waarom keek hij naar haar alsof hij een geest had gezien? Op een bepaald niveau wilde hij het jaloerse gevoel dat het veroorzaakte niet identificeren. Het zorgde voor een sluipend gevoel in zijn buik waardoor hij tussen hen in wilde gaan staan en Kyoko uit het zicht van Kyou wilde houden. Hij wilde haar beschermen.
Kyou had even geen woorden meer toen hij Kyoko voor het eerst in meer dan duizend jaar zo dichtbij zag. De lucht om haar heen neuriede van de kracht die hij zich herinnerde ... dezelfde onmiskenbare kracht die hem in het verleden naar haar toe had getrokken, was niet verdwenen.
Zijn gouden ogen namen de bewaker achter haar met een soort afstandelijke onverschilligheid in zich op. “Toya, vertrek.” In zijn stem was een gevaarlijk dreigende toon te horen.
Er vormde zich een gegrom achter in Toya's keel en zijn vuisten balden zich van woede toen er een gevoel opkwam en hem achtervolgde vanuit een onbekende plek die diep in zijn geheugen verborgen lag. Zonder nog een woord te zeggen, draaide Toya zich om, stormde de deur uit en sloeg hem dicht.
Kyoko zag Toya weggaan terwijl haar gedachten in chaotische gedachten rondgingen. Plots voelde ze de impuls om achter hem aan te rennen. Ze besloot geen lafaard te zijn, hield haar kin omhoog en vond haar moed, en draaide zich uiteindelijk om en was verbaasd wat ze zag.
In plaats van de oudere man in een gesteven pak die ze verwachtte te zien, merkte ze dat ze oog in oog stond met ... Zijn gouden ogen brandden in die van haar, waardoor ze het gevoel
