үземә алам —
Мин бит аны яратам.
Телим икән, кычкырып җырлыйм,
Я шым гына карап утырам.
Телим икән, өйгә керәм,
Чыгасым килсә, чыгып китәм.
Беркем бәйләп куймый чылбырга,
Мин – ирекле песи, үземә баш.
Кирәкми миңа орден, медальләр,
Мин үзем белән кәнагать —
Рәхмәтлемен сиңа, тәбигать».
Җиләккә әйләнде дөнья
Җиләк җыярга килдем әле
Җәйге яшел урманга.
Хайран калып матурлыкка,
Утырам чәчкәле акланда.
Пешкән җиләкнең күплеге —
Сузылып ят та, җый гына,
Кызыл, матур, хуш исле
Тәлгәшләр иелгән алдыма.
Бөтен дөнья әйләнгән җиләккә,
Һәр тарафта җиләк күренә,
Күз йомсаң, хәтта анда
Җиләк пешеп утыра.
Бар да мәш килә, тырыша,
Чәчкәгә, җиләккә кунып,
Кабаланып, бал корты
Балны ташый да ташый.
Уңганлыгына сокланамын,
Ул беләдер, мөгаен —
Җәйнең бер кыска көне
Озын кышны ашатканын.
Кырмыска да тырыша,
Әле бер, әле икенче җиләкнең
Тәмен татып карый.
Аннары елмаеп куя,
Татлы җиләк күңеленә ярый.
Эх, кырында юк чиләге,
Күп итеп тутырып,
Алып кайтыр иде өенә
Гаиләсен шатландырып.
Чиләгем тиз генә тулды,
Әй, киң күңеллесең, урманым,
Бигерәк инде юмартсың.
Рәхмәт зур күчтәнәчеңә,
Сиңа килермен әле тагын.
Кирәкле әйбер
Бер көнне Маймыл үзен
Көзгедән күреп калган.
Шунда ук кәефе беткән:
«Уф, бигерәк зур танауым,
Хәзер ничек яшим икән?».
Тапкан кайгырыр нәрсә,
Күрсә иде ул Филне,
Менә кемнең танауы сәер,
Сәленеп төшкән җиргә кадәр.
Ә ул аны уйлап та бирми,
Төшенкелеккә һич бирелми.
Шәп итеп атлап йөри,
Күңелле җырлар җырлый.
Иң мөһиме – танау булсын,
Танаусыз яшәп булмый.
Чабата
Чабатаның хәтере калды,
Бүген чыгарып ташладылар аны.
Булды, күп мыскыл булып йөредек,
Җитте, чабаталар киеп,
Баткактан камыр басырга.
Яхшы аяк киеме киеп,
Безнең дә чит илләр кебек,
Матур яшәсебез килә, имеш.
Чабатаның хәтере калды:
«Йөрер идегез, мин булмасам,
Ялан –
