тау өйсәң,
Беркайчан да түбәсенә
Менеп җитә алмассың.
Чабатаның хәтере калды:
«Мине элеп куярга
Бер кадак тапмадылар —
Карагыз, онытмагыз,
Бу – Рәсәй кичергән авырлыклар».
Бишектән төшкәч тә аягына
Матур кроссовки кигән балага,
Таныклы фирма аяк киеме
Кигән яшь егеткә һәм кызга,
Сандык төбеннән чыгарып,
Мәгез, карагыз, дисәң,
Ушлары китеп, авыз ачып,
Текәлерләр иде чабатага,
Бу нинди мөгҗизә дип.
Тел белән генә әйтсәң,
Һич ышанмаслар иде.
Ә болай, тотып караса,
Ышанмый чарасы калмый,
Тарихка кереп калган
Чабата үзен исбатлый.
Хәзерге заман баласы —
Безнең якты киләчәк.
Киләчәгебез яхшы булыр,
Дөрес тәрбия бирсәк.
Онытмаска, хөрмәт итергә,
Кайгырырга, җәлли белергә.
Аңларга, ярдәм итергә, яратырга,
Әйдәгез, өйрәтик балаларны бергә.
Сарыкның ял көне
Сарык өсте ала хуҗабикә,
Талгын гына җыр сузып.
Яшел йомшак чирәмдә
Сарыклар ята сузылып.
Уф, ниһаять, килде бу көн,
Сарыктан бәхетлерәк юк бүген.
Җәйге челләдә тун киеп,
Тирләп, пешеп, әлсерәп,
Йөреп кара әле бер көн,
Тиз аңларсың сарык хәлен.
Беркем тыпырчынмый, шауламый,
Көттеләр бу көнне күптән.
Менә кайда ул рәхәтлек,
Җирдә оҗмах бар икән.
Бер генә уй борчый сарыкны —
Иртәгә көтүдә танырлар микән?
Сарык шым гына ята,
Торып китми, түзә.
Озак көтәргә риза,
Иң мөһиме – нәтиҗә!
Бүген бәйрәм сарык күңелендә,
Көтүгә бармады – ял итте.
Җыр тавышына изерәп,
Кинәт йоклап китте.
Эш тәмам, тун салынды,
Сикереп торды сарыклар.
Җиңел икән сикерүе,
Булмагач өстә авырлыклар.
Сарык котылды туннан,
Йон булды хуҗабикәгә,
Кышкы озын кичләрдә
Җылы оекбаш бәйләргә.
Бар да шат һәм канәгать,
Дөнья тагын түгәрәк.
Сарыкның хәлен аңлаган
Шәп хуҗабикәгә – рәхмәт.
Су – син мөгҗизә!
Чишмәгә бардым әле,
Судан кайтып киләм.
Мөлдерәмә тулы чиләкләрем,
Авыр булса да, түзәм.
Көянтәне
