яшәргә лаек.
Шатланып яшәргә кирәк,
Дөнья матур, яшәү рәхәт.
Җирдәге оҗмаһ өчен
Ходайга бик зур рәхмәт.
Шатлык биюе
Ата – казның шәп кәефе,
Ул бүген әти булды.
Мондый бәхет кемгә шулай
Килеп эләгә әле?!
Бик озак көтте ул,
Тышта ялгызы басып.
Тамагына аш бармады,
Эчмәде хәтта су да.
Карлы яңгырга чыдап,
Баскан килеш йоклап,
Көтте ул өметләнеп,
Тәрәз ягына карап.
Ниһаять, кояш йылмайды,
Табигатькә төс керде.
Кинәт яшел чирәмгә
Сары йомгаклар тәгәрәде.
Тәү тапкыр ата күрде
Газиз балакайларын.
Ата казның исе китте:
«Бу бит минем балалар,
Бигрәк матур бәпкәләр,
Үзләре миңа охшаганнар».
Аяклар үзеннән – үзе
Китте биюгә төшеп.
Әй, биеде тыпырдатып,
Булганчы күңелкәе.
Инә каз оялып кына
Тамашаны күзәтте.
Биеп беткәч йөгерде
Газизләре янына.
Канатларын киң җәеп,
Гаиләсен алды кочагына.
Кузеннән бер тамчы яшь
Тамды үлән өстенә.
Әйбәт, бар да әйбәт,
Ул – бәхет яше генә.
Җимеш
Бакчадагы алмагачлар
Утыра ак чәчкәдә.
Табигать тынып калган,
Мөгаен, нидер көтә.
Ул бит яхшы белә,
Юкка атмаган агач.
Димәк, булыр җимеше,
Бераз көтеп торгач.
Җил урап уза агачны,
Чү, шауламагыз сез дә.
Таҗ вакытсыз коелса,
Җимеш бирми ул чәчкә.
Бала көткән ана да
Сак кына басып йөри.
Яратып сыйпап куя —
Барсын да сизә бәби.
Күпме наз, мәхәббәт
Аның нурлы карашында.
Бәхетле елмаеп куя,
Матур уй килсә башына.
Аңа бар да сокланалар,
Фәрештә бу дип уйлап.
Өрмәгән җиргә утыртмыйлар,
Кадерләп, ихтирамлап.
Нинди күркәм күренеш
Тирә – якта күрәм мин.
Әллә төш булды, әллә хыялым,
Ә тормышта нәкъ киресенчә.
Дөньяны үзгәртеп булмый инде,
Өмет бар тик Ходайда.
Зинһар, Аллам, ярдәм итче
Бала көткән анага.
Якты киләчәк
Урам буйлап кайтып килә,
Чак атлап бер кырмыска.
