паглядзеў спачатку на нас, а потым на прадаўцоў.
– Якія кветкі вам падабаюцца? – не адступала ад нас другая дзяўчына.
– А нам бы зірнуць…
Нас правялі ў глыб залы, сталі паказваць і адначасова расказваць.
– У першых радах у нас цюльпаны. Вось цюльпан «Галандская прынцэса», вось «White dream», «Парад», «Абба». Далей – ружы. Гэта ружа «Гран-пры», гэта «Foreve young», а гэта «Опіум». Апошні рад – мімозы.
Маладзенькая дзяўчына настойліва запыталася зноў:
– Які ваш выбар?
– А хіт сезона? – знайшліся мы.
– А дарыць вы будзеце ад сэрца, або каб адкруціцца?
Мішка, было відаць, на імгненне задумаўся, але, убачыўшы нашы пільныя позіркі, адразу ж ажывіўся.
– А як жа, – пачаў Мішка, – вядома, ад сэрца.
Хаваючы ўсмешку, адна з прыгажунь сказала:
– Тады вам сюды.
Нам паказалі на дальні кут магазіна. Мы рушылі следам.
– Рамонкі, маргарыткі, нарцысы, ландышы, незабудкі – набор самых модных кветак гэтага сезона.
Мішка здзівіўся.
– Вось гэта?!
Мы паглядзелі на кветкі, а потым на кошт.
– Калі так, то такіх кветак я падару Машы хоць ахапак, – не хаваючы свайго задавальнення, сказаў Мішка. – І ад сэрца, і з задавальненнем, і адкручуся заадно, – раскрыў нарэшце ён свае карты.
…Праз некалькі хвілін кожны з нас выйшаў з магазіна са сваім «хітом сезона».
– А ведаеце, як Пушкін пісаў? – запытаўся Колька.
– Як Пушкін – не, а вось Рубцова чыталі.
І Мішка заспяваў не горш за Аляксандра Барыкіна:
Я буду долго
Гнать велосипед.
В глухих лесах его остановлю.
Нарву цветов
И подарю букет…
Мішка прыпыніўся.
– А ўсё ж, Сярожа, – сказаў ён мне, – букет рамонак – гэта не кухонны камбайн. Але ж сэрцу не загадаеш…
Тое, што сказаў мне Мішка, ніхто не пачуў, бо ўсе дружна падтрымалі песню, і таму па бязлюднай вуліцы ляцелі радкі на верш Мікалая Рубцова:
…Той девушке, которую люблю…
Жонка на гадзiну
Аднойчы Антось праглядаў газету і заўважыў на апошняй старонцы аб’яву. Нейкае бюро прапаноўвала патэлефанаваць ім і запрасіць да сябе мужа на гадзіну, які выканае хатнія справы і пазбавіць гаспадыню ад клопатаў.
– Бач ты! – усміхнуўся Антось, закаранелы саракагадовы халасцяк. – Цяпер нават муж на гадзіну ёсць. А жонка?
Ён падышоў да тэлефона, набраў патрэбны нумар: «Зараз пабачым, што такое быць жанатым».
Пачуўся жаночы голас:
– Дзень добры. Вы штосьці хацелі?
– Так, так, – загаварыў Антось. – Я па аб’яве тэлефаную. Тут сказана, што можна заказаць мужа на гадзіну.
– Але.
– Толькі мне муж не патрэбны. Жонку хацеў бы…
