jeszcze, że wśród Duchów, tak samo jak i pośród ludzi, znajdują się prawdziwi ignoranci i należy ze wszystkich sił wystrzegać się tendencji do wierzenia, że każdy z nich musi wiedzieć wszystko, tylko dlatego że jest Duchem. Każda klasyfikacja wymaga metodologii, analizy i dogłębnej wiedzy na dany temat. W świecie Duchów te, których wiedza jest ograniczona, są niczym ziemscy ignoranci, którzy nie mogą pojąć całości i sformułować jakiegoś systemu. Nie znają żadnej klasyfikacji albo jakąś rozumieją, ale w sposób niedoskonały. Dla nich wszystkie Duchy, które są od nich lepsze, należą do pierwszej kategorii, choć nie potrafią tutaj dostrzec żadnych niuansów, jeśli chodzi o ich wiedzę, zdolności i moralność, które je od siebie odróżniają – postępują tak, jak nieokrzesany człowiek spoglądający na cywilizowanych ludzi. Nawet te, które są do tego zdolne, mogą się różnić pod względem szczegółów, zależnie od swojego punktu widzenia, zwłaszcza że żaden z tych podziałów nie jest absolutny. Linneusz, Jussieu i Tournefort mieli swoje metody klasyfikacji, a sama botanika przez to nie uległa zmianie. Nie wymyślili bowiem ani roślin, ani ich cech. Obserwowali pewne analogie, w oparciu o które stworzyli grupy lub klasy. W ten sposób właśnie i my postąpiliśmy. Nie wymyśliliśmy ani Duchów, ani ich cech charakteru. Patrzyliśmy i obserwowaliśmy, ocenialiśmy je, ich słowa i czyny, a następnie sklasyfikowaliśmy pod względem podobieństwa w oparciu o dane, które nam dostarczyły.
Duchy zazwyczaj uznają istnienie trzech głównych kategorii lub podziału na trzy wielkie części. W ostatniej z nich, znajdującej się na samym dole drabiny, znajdują się Duchy niedoskonałe, charakteryzujące się dominacją materii nad duchem i skłonnością do czynienia zła. Te z drugiej kategorii cechuje przewaga ducha nad materią i pragnienie dobra: to Duchy dobre. Do pierwszej w końcu można zaliczyć Duchy czyste, które osiągnęły najwyższy stopień doskonałości.
Ten podział wydaje się nam w pełni racjonalny i prezentuje dobrze określone cechy. Pozostało nam więc jedynie opisać poprzez wystarczającą liczbę podkategorii główne niuanse całości. To właśnie uczyniliśmy z pomocą Duchów, których życzliwych wskazówek nigdy nam nie brakowało.
Z pomocą tego podziału będzie łatwo określić rząd i stopień wyższości lub niższości Duchów, z którymi możemy nawiązać kontakt, a co za tym idzie stopień zaufania i szacunku, na jaki zasługują. To w pewnym sensie klucz do nauki spirytystycznej. Jako jedyny wyjaśnia anomalie, które dostrzegamy w przekazach, ponieważ przynosi nam wyjaśnienia na temat nierówności Duchów pod względem intelektualnym i moralnym. Zauważmy jednak, że Duchy nie muszą należeć wyłącznie do tej czy innej kategorii. Ich postęp dokonuje się stopniowo i często rozwijają się bardziej w jednym, a nie innym kierunku, toteż mogą mieć w sobie cechy charakterystyczne dla kilku kategorii. Można to dostrzec z łatwością w ich języku i postępowaniu.
Rząd trzeci – Duchy niedoskonałe
101.
Cechy ogólne – Dominacja materii nad duchem. Skłonność do czynienia zła. Niewiedza, pycha, egoizm i wszystkie złe żądze, które z nich wynikają.
Mają intuicję istnienia Boga, ale Go nie rozumieją.
Nie wszystkie są z gruntu złe. U niektórych więcej jest lekkomyślności, niekonsekwencji i złośliwości niż prawdziwego zła. Inne nie czynią ani dobra, ani zła, ale chociażby ze względu na to, że nie czynią dobra, wykazują niższość. Z kolei pozostałe lubują się w wyrządzaniu zła i cieszą się, gdy znajdują ku temu okazję.
Mogą łączyć inteligencję ze złośliwością i chęcią krzywdzenia innych. Niezależnie od poziomu intelektualnego, ich idee są słabo rozwinięte, a uczucia mniej lub bardziej odpychające.
Ich wiedza na temat spraw świata duchowego jest ograniczona, a niewielkie wiadomości, które na jego temat mają, mieszają się z ich przekonaniami i uprzedzeniami z życia cielesnego. Mogą nam przekazać o nim wyłącznie fałszywe i niepełne informacje. Jednak uważny obserwator odnajduje często nawet w ich niedoskonałych wypowiedziach potwierdzenie wielkich prawd, o których uczą Duchy wyższe.
Ich charakter objawia się poprzez język. Każdy Duch, który w swoich przekazach zdradza złe myśli, może być zaklasyfikowany do trzeciego rzędu. Stąd wynika też, że każda zła myśl, która jest nam sugerowana, pochodzi od Ducha tej kategorii.
Widzą szczęście dobrych Duchów i ten widok nieustannie je męczy, gdyż odczuwają wszelkiego rodzaju cierpienia, które rodzi zawiść i zazdrość.
Zachowują wspomnienie i odczucia cierpień cielesnego życia, a wrażenia te są dla nich często dużo bardziej bolesne, niż były w rzeczywistości. Cierpią więc naprawdę i odczuwają ból, który znały za życia, albo ten, który wyrządzały innym. Jako że cierpią bardzo długo, wydaje im się, że dzieje się tak od zawsze. Bóg chce by tak myślały, gdyż jest to dla nich kara.
Można je podzielić na pięć głównych klas.
102.
Klasa dziesiąta. DUCHY NIECZYSTE – Mają skłonność do wyrządzania zła i czynią zeń przedmiot swego zainteresowania. Jako Duchy przekazują perfidne rady, podpowiadają nam myśli niezgody i nieufności, przybierają maski, by lepiej wprowadzić nas w błąd. Wiążą się z osobami zbyt słabymi, by oprzeć się ich sugestiom, dzięki czemu mogą doprowadzić je do upadku i cieszą się, że rozwój tych ludzi został opóźniony, gdyż ponieśli porażkę w próbach, którym byli poddani.
W manifestacjach rozpoznajemy je po języku. Trywialność i grubiaństwo słownictwa u Duchów, podobnie jak i u ludzi, jest zawsze oznaką niższości moralnej, a czasem i intelektualnej. Ich przekazy noszą znamię złych skłonności i jeśli nawet chcą nas oszukać, mówiąc w sensowny sposób, nie potrafią długo odgrywać tej roli i w końcu zdradzają, kim naprawdę są.
Niektóre ludy uczyniły z nich złośliwe bóstwa, inne nazywają je demonami, upiorami albo duchami zła.
Ludzie, w których się wcielają, mają skłonność do wszystkich rzeczy rodzących się ze złych i niskich żądz, takich jak rozpasanie, okrucieństwo, oszustwo, hipokryzja, pożądliwość i odrażająca chciwość. Czynią zło dla samej przyjemności, najczęściej bez powodu i z nienawiści do dobra wybierają swoje ofiary niemal zawsze pośród uczciwych ludzi. To plaga ludzkości – niezależnie od tego, jakie miejsce w społeczeństwie zajmują, przynoszą wstyd i hańbę cywilizacji.
103.
Klasa dziewiąta. DUCHY LEKKOMYŚLNE – Brak im wiedzy, są złośliwe, niekonsekwentne i szydercze. Mieszają się do wszystkiego, odpowiadają na każde pytanie, nie przejmując się prawdą. Cieszą się, gdy uda im się spowodować małe trudności, zrobić dowcipy i wyrządzić przykrości, wprowadzić kogoś złośliwie w błąd swoimi mistyfikacjami i sztuczkami. Do tej klasy należą Duchy powszechnie nazywane żartownisiami, krasnoludkami, gnomami i farfadetami. Podlegają Duchom wyższym, które posługują się nimi podobnie, jak my korzystamy z pomocy służących.
W komunikacji z ludźmi charakteryzuje je niekiedy żartobliwy i kpiarski język, któremu niemal zawsze brak głębi. Wychwytują wszystkie wady i śmieszne sytuacje, po czym odnoszą się do nich w zgryźliwy i satyryczny sposób. Jeśli przyjmują fałszywe nazwiska, czynią to raczej przez złośliwość niż w złych intencjach.
104.
Klasa ósma. DUCHY PSEUDO-ŚWIATŁE –
