od tego, czy Duch jest bardziej lub mniej czysty”.
Wyobrażamy sobie zazwyczaj geniuszy z płomieniem lub gwiazdą na czole. To alegoria przypominająca prawdziwą naturę Duchów. Umieszczamy ten znak na szczycie głowy, gdyż to tam znajduje się inteligencja.
89.
Czy przebycie odległości w przestrzeni zajmuje Duchom jakiś czas?
„Tak, ale przemieszczają się z prędkością myśli”.
– Czy myśl nie jest może samą duszą, która się przemieszcza?
„Gdy myśl gdzieś się znajduje, dusza także tam jest, gdyż to ona myśli. Myśl jest jedynie atrybutem”.
90.
Czy Duch przemieszczający się z jednego miejsca w drugie ma świadomość przemierzanego dystansu albo przestrzeni, którą pokonuje? A może jest nagle przenoszony w miejsce, do którego chce się udać?
„Jedno i drugie. Duch, jeśli tego chce, może równie dobrze zdać sobie sprawę z pokonywanej odległości, ale dystans ten może zupełnie zniknąć. To zależy od jego woli i mniej lub bardziej oczyszczonej natury”.
91.
Czy materia stanowi przeszkodę dla Duchów?
„Nie, dostają się wszędzie: powietrze, ziemia, woda, a nawet ogień są dla nich tak samo dostępne”.
92.
Czy Duchy mają dar wszechobecności? Innymi słowy, czy ten sam Duch może się rozdzielić i znajdować w kilku miejscach na raz?
„Duch nie może się podzielić. Ale każdy jest ośrodkiem, który promieniuje na różne strony i to dlatego może zdawać się, że znajduje się w kilku miejscach jednocześnie. Widzisz słońce, które jest tylko jedno, a jednak promieniuje dookoła i wysyła swoje promienie bardzo daleko. A mimo wszystko nie dzieli się”.
– Czy wszystkie Duchy promieniują z jednakową siłą?
„Wiele im do tego brakuje. Wszystko zależy od stopnia ich oczyszczenia”.
Każdy Duch jest niewidzialną, pojedynczą istotą, ale wszystkie mogą rozprzestrzeniać swoje myśli na różne strony, jednocześnie nie dzieląc się przy tym. Jedynie w ten sposób należy rozumieć dar wszechobecności Duchów. Są jak iskra, która z oddali wysyła swoje światło i można ją dostrzec we wszystkich miejscach na horyzoncie. Są jak człowiek, który nie musi zmieniać miejsca i się rozdzielać, by przekazywać swoje rozkazy, sygnały i ruch w różne punkty.
Ciało duchowe
93.
Czy Duch we właściwym tego słowa znaczeniu jest odkryty, czy też – jak niektórzy sądzą – okrywa go jakaś substancja?
„Duch jest otoczony substancją dość ulotną dla ciebie, lecz dla nas wystarczająco namacalną. Jest ona na tyle ulotna, że pozwala mu wznosić się w powietrze i przenosić tam, gdzie chce”.
Podobnie jak zarodek owocu otoczony jest obielmem, tak i Ducha we właściwym tego słowa znaczeniu otacza powłoka, którą można nazwać ciałem duchowym.
94 Skąd Duch bierze swoją półmaterialną powłokę?
„Z powszechnego fluidu znajdującego się na każdym globie. To dlatego nie jest ona jednakowa we wszystkich światach. Gdy Duch przenosi się z jednego świata do drugiego, zmienia tę powłokę, podobnie jak wy zmieniacie ubranie”.
– A więc, gdy Duchy zamieszkujące wyższe światy przybywają do nas, przybierają też cięższe ciało duchowe?
„Muszą otoczyć się waszą materią. Już to powiedzieliśmy”.
95.
Czy półmaterialna powłoka Ducha przyjmuje jakiś określony kształt i czy można ją dostrzec?
„Tak, jest to kształt, o którym zdecyduje Duch i to właśnie w ten sposób czasem się wam ukazuje czy to w snach, czy na jawie – może przybrać widzialną, a nawet namacalną formę”.
Różne rodzaje Duchów
96.
Czy wszystkie Duchy są sobie równe, czy może istnieje wśród nich jakaś hierarchia?
„Należą do różnych kategorii zależnie od stopnia doskonałości, który osiągnęły”.
97.
Czy istnieje jakaś określona liczba kategorii albo stopni doskonałości Duchów?
„Jest ich nieskończenie wiele, gdyż nie ma między nimi linii granicznej wyznaczonej niczym bariera. Można przez to mnożyć lub ograniczać ich podział do woli. Gdy jednak weźmiemy pod uwagę cechy ogólne, możemy zmniejszyć ich ilość do trzech głównych klas.
W pierwszej umieścimy te, które osiągnęły doskonałość: są to Duchy czyste. Te należące do drugiej kategorii znajdują się w połowie drogi: interesuje je czynienie dobra. Pozostałe, zaszeregowane do ostatniej grupy, są na samym dole drabiny: to Duchy niedoskonałe. Charakteryzują się niewiedzą, pragnieniem zła i wszelkimi negatywnymi pragnieniami, które opóźniają ich rozwój”.
98.
Czy Duchy drugiej kategorii pragną czynić wyłącznie dobro? Czy mają zawsze możliwość, by to robić?
„Mają tę możliwość zależnie od stopnia swojej doskonałości. Jedne posiadają wiedzę, inne mądrość i dobroć, ale wszystkie muszą jeszcze stawić czoła próbom”.
99.
Czy wszystkie Duchy z trzeciej kategorii są z założenia złe?
„Nie, bowiem niektóre nie czynią ani dobra, ani zła. Inne z kolei lubują się w wyrządzaniu zła i cieszą się, gdy znajdują ku temu okazję. Są też Duchy lekkomyślne i żartobliwe, które czynią więcej zamieszania niż zła – lubują się raczej w złośliwościach niż krzywdzeniu innych oraz znajdują przyjemność w oszustwach i powodowaniu drobnych nieprzyjemności, które je bawią”.
Hierarchia Duchów
100.
Uwagi wstępne – Klasyfikacja Duchów opiera się na stopniu ich rozwoju, zaletach, które zdobyły, i niedoskonałościach, jakich jeszcze się nie wyzbyły. Klasyfikacja ta nie jest zresztą absolutna. Każda kategoria prezentuje charakterystyczną dla siebie cechę tylko wtedy, gdy spojrzymy na całość. Przejście z jednej do drugiej jest niezauważalne, a przy założeniu pewnych granic niuanse znikają, podobnie jak dzieje się to w królestwie przyrody w przypadku barw tęczy albo różnych okresów życia człowieka. Można więc utworzyć większą lub mniejszą liczbę kategorii, w zależności od punktu widzenia, z jakiego patrzymy na tę sprawę. Mamy tu identyczną sytuację jak w przypadku tworzenia klasyfikacji naukowych. Systemy te mogą być mniej lub bardziej pełne, mniej lub bardziej racjonalne, mniej lub bardziej
