105.
Klasa siódma. DUCHY NEUTRALNE – Nie są ani dość dobre, by czynić dobro, ani dość złe, by wyrządzać zło. Skłaniają się jednakowo ku jednemu i drugiemu, ale pod względem moralnym i intelektualnym nie wznoszą się ponad zwykły poziom ludzi. Przywiązują wagę do rzeczy tego świata i tęsknią za przyziemnymi radościami.
106.
Klasa szósta. DUCHY STUKAJĄCE I NIEPOKOJĄCE – Duchy te nie tworzą w gruncie rzeczy oddzielnej klasy pod względem cech charakteru. Mogą należeć do każdej klasy trzeciego rzędu. Często dają nam znać o swojej obecności poprzez fizyczne efekty, które można dostrzec zmysłami, na przykład uderzenia, poruszanie się i nietypowe przemieszczanie przedmiotów, ruch powietrza itd. Wydają się bardziej związane z materią niż inne. Wyglądają, jakby były głównymi czynnikami zjawisk, które zachodzą na Ziemi – oddziałują na powietrze, wodę, ogień, ciała stałe albo na wnętrze planety. Zauważamy, że przyczyna tych zjawisk nie jest przypadkowa i fizyczna, gdy świadczy o tym, że stoi za nimi jakaś intencja lub inteligencja. Wszystkie Duchy mogą wywoływać te zjawiska, ale Duchy wyższe pozostawiają je tym, które są im podwładne, gdyż te są bardziej zdolne do oddziaływania na materię niż do rzeczy inteligentnych. Gdy więc Duchy wyższe oceniają, że manifestacje tego typu są pożyteczne, korzystają z ich pomocy.
Rząd drugi – Duchy dobre
107.
Cechy ogólne – Dominacja ducha nad materią. Pragnienie dobra. Ich charakter i możliwości czynienia dobra są proporcjonalne do stopnia rozwoju, który osiągnęły: jedne posiadają wiedzę, inne – mądrość i dobroć. Najbardziej rozwinięte łączą wiedzę z zaletami moralnymi. Ponieważ nie są całkowicie oddzielone od materii, zachowują w większym lub mniejszym stopniu, zależnie od swojego miejsca w hierarchii, ślady istnienia fizycznego, czy to pod postacią swojego języka, czy zwyczajów, w których czasem odnajdujemy ich manie. Gdyby tak nie było, zaliczylibyśmy je do Duchów doskonałych.
Rozumieją Boga i nieskończoność, radują się już szczęściem dobrych. Cieszą się, gdy czynią dobro i powstrzymują zło. Łącząca je miłość jest dla nich źródłem nieopisanej radości, której nie są w stanie zmącić ani zawiść, ani wyrzuty sumienia, ani żadna ze złych pasji, w wyniku których cierpią Duchy niedoskonałe, ale wszystkie muszą jeszcze przechodzić próby, dopóki nie osiągną całkowitej doskonałości.
Jako Duchy podsuwają nam dobre myśli, sprowadzają ludzi ze złej drogi, chronią w życiu tych, których uznają za godnych i neutralizują wpływ Duchów niedoskonałych u tych, których on nie cieszy.
Jeśli się wcielą, są dobre i życzliwe dla swoich bliźnich. Nie mają w sobie ani pychy, ani egoizmu, ani wygórowanych ambicji. Nie odczuwają ani nienawiści, ani urazy, zawiści czy zazdrości i czynią dobro dla samego dobra.
Do tego rzędu należą Duchy, które w ludowych wierzeniach nazywano dobrymi geniuszami, duchami opiekuńczymi, Duchami dobra. W czasach zabobonów i ignorancji uczyniono z nich dobroczynne bóstwa.
Można podzielić je na cztery główne grupy:
108.
Klasa piąta. DUCHY ŻYCZLIWE – Ich dominującą cechą jest dobroć. Cieszą się, gdy mogą przysłużyć się ludziom i ich chronić, jednakże ich wiedza jest ograniczona: dokonały największego postępu z moralnego punktu widzenia, ale nie pod względem intelektualnym.
109.
Klasa czwarta. DUCHY UCZONE – To, co je przede wszystkim odróżnia, to rozległa wiedza. Mniej przejmują się kwestiami moralnymi niż naukowymi, do których są bardziej uzdolnione. Patrzą jednak na naukę bardziej z punktu widzenia jej użyteczności i nie mieszają do niej żadnych pasji, które są właściwe Duchom niedoskonałym.
110.
Klasa trzecia. DUCHY MĄDRE – Zalety moralne najwyższego rzędu stanowią wyróżniającą je cechę. Nie posiadają bezgranicznej wiedzy, są jednak obdarzone intelektualnymi zdolnościami, które pozwalają im właściwie ocenić ludzi i rzeczy.
111.
Klasa druga. DUCHY WYŻSZE – Łączą w sobie wiedzę, mądrość i dobroć. Ich język charakteryzuje wyłącznie życzliwość. Jest bezustannie godny, wyższy i często przepiękny. Ich wyższość umożliwia im bardziej niż innym przekazywanie nam dokładnych informacji na temat spraw świata niewidzialnego w granicach tego, co dane jest poznać człowiekowi. Komunikują się chętnie z osobami mającymi dobre intencje i poszukującymi prawdy, których dusza oderwała się już od ziemskich więzów na tyle, by ją zrozumieć. Oddalają się jednak od tych kierowanych ciekawością albo tych, których wpływ materii odwodzi od czynienia dobra.
Gdy w wyjątkowych sytuacjach wcielają się na Ziemi, czynią to, by wypełnić misję i pomóc w postępie – oferują nam wówczas wzór doskonałości, do którego ludzkość ma za zadanie tutaj dążyć.
Rząd pierwszy – Duchy czyste
112.
Cechy ogólne – Brak wpływu materii. Absolutna wyższość intelektualna i moralna w porównaniu do Duchów należących do pozostałych rzędów.
113.
Klasa pierwsza. Jedyna klasa dla tej grupy – Przebyły wszystkie szczeble drabiny i wyzbyły się wszelkich nieczystości materii. Ponieważ dotarły na szczyt doskonałości, który jest w stanie osiągnąć człowiek, nie muszą już znosić prób ani odkupywać swoich win. A skoro nie muszą już wcielać się w zniszczalne ciała, żyją wiecznym życiem na łonie Boga.
Cieszą się niezmiennym szczęściem, gdyż nie są podatne ani na potrzeby, ani na cierpienia materialnego życia. Ale to szczęście nie oznacza, że oddają się monotonnej bezczynności oznaczającej bezustanną kontemplację. Są wysłannikami Boga i wykonawcami Jego woli, wypełniają Jego polecenia, których celem jest utrzymanie powszechnej równowagi. Kierują wszystkimi Duchami, które są niżej niż one, pomagają im się doskonalić i przekazują misje. Pomaganie strapionym ludziom, zachęcanie ich do czynienia dobra albo naprawiania błędów oddalających od najwyższego szczęścia, stanowi ich wspaniałe zajęcie. Nazywa się je niekiedy aniołami, archaniołami albo serafinami.
Ludzie mogą się z nimi komunikować, ale zarozumiałym byłby ktoś, kto twierdziłby, że ma je ciągle do swojej dyspozycji.
Rozwój Duchów
114.
Czy Duchy są dobre czy złe z natury? Czy może mamy wciąż do czynienia z tymi samymi Duchami, które stają się coraz lepsze?
„To te same, wciąż rozwijające się Duchy. Ich rozwój polega na tym, że przechodzą z niższego rzędu do wyższego”.
115.
Czy wśród Duchów są takie, które zostały stworzone dobrymi i takie, które stworzono złymi?
„Bóg stworzył wszystkie Duchy prostymi i nieświadomymi, czyli nieposiadającymi wiedzy. Każdemu dał misję, która prowadzi go do oświecenia i stopniowego osiągania doskonałości poprzez poznawanie prawdy,
