Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca. Fredro Aleksander

      No… proszę… troszkę. – Niknie wyraz srogi.

      Czoło się równa, oko się uśmiecha.

      Otóż tak lubię,/ ściskając go/

      mój stryjaszku drogi!

      Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?

      Chcę, chcę, stryjaszku.

      Pewnie?

      Jestem jej spragniony —

      Jakiże to więc sposób wyszukałeś sobie?

      Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.

      Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.

      I cóż!

      Cóż! Panna!

      A, bardzom ciekawy.

      Co moją pannę to obchodzić może,

      Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?

      Nie śpię – tem lepiej dla niej, bo na jawie

      Nią tylko jedną myśli moje bawię,

      I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;

      Ale jak zasnę – jestże to w mej mocy?

      Mój Gustawie! – Dla Boga, porzuć myśli płoche,

      I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.

      Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,

      I nie ma dnia jednego… gdzie tam dnia!… godziny,

      Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.

      Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;

      Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,

      Kiedy w duszy o zięcia wszystkich świętych proszą —

      Pamiętna twych rodziców i mojej przyjaźni,

      Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.

      Ale wszystko na próżno, daremnie się trudzi:

      Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;

      Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,

      I chce dać uczuć wartość każdej swojej chwili.

      Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,

      Ale co w twojej głowie już i wróbla nie ma.

      Prawda, prawda, stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;

      Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma,/ ściskając go

      O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,

      Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.

      Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!

      Mój przyjacielu, mój ojcze kochany!

      Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,

      Bylem miał tylko powód do odmiany.

      A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę…

      O dla Boga! on swoje! Otóż masz poprawę.

      Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,

      Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,

      Aby noc całą Bóg nie wie gdzie trawić!

      Ależ stryjaszku, ja się muszę bawić.

      Bawić!

      A wprawdzie, w tym szanownym domu.

      Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,

      Gdzie nie ubliżam w niczem i nikomu,

      Żadnej dotychczas nie widzę zabawy.

      Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?

      Ależ o nudy idzie.

      Nudy z piękną panną!

      Nie będą nudy, jak się kochać będę.

      I kiedyż to nastąpi?

      Jak się z nią ożenię.

      Albo inaczej: jak na koszu8 siędę9.

      Ba, ba, ba! jeszcze czego.

      I skąd pewność, że nie?

      Jestże to napisano, wyryto na niebie,

      Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?

      Pójdzie, pójdzie, stryjaszku.

      Tylko

Скачать книгу