eenkant, weg van die mense wat al aangekom het, het ek vir God gevra om vir my die krag te gee om deur die dag te kom. Ek wou ook graag iets sê by die diens.
Mense van oraloor was daar. My broer het uit Switserland gekom en kon gelukkig ’n aansluitingsvlug na Bloemfontein kry om betyds vir die diens te wees. Ek het nie geweet ons ken soveel mense nie. Wat nog te sê soveel mense met dogtertjies in pienk tutu’s.
Ons het gekies om met hierdie diens Mia se lewe te vier, want sy was die beste voorbeeld van ’n lewe in oorvloed, soos daar in Johannes 10:10 staan. Sy het baie meer in haar drie en ’n bietjie jare geleef as wat baie mense in 20 jaar kan inpas. (’n Kennis het my weke ná Mia se dood met hierdie presiese woorde kom troos.)
Ek onthou nou hoe ek gebewe het terwyl ek oor Mia gepraat het. Hoe ek die mense, almal met strak gesigte of met trane wat oor hulle wange rol, gesmeek het om nie op te hou bid vir ons nie. Franché het ook daardie Saterdagmiddag gepraat. Sy woorde was min, maar baie intens.
Kan dit wees dat foto’s op ’n skerm al is wat ’n mens van jou kind oorhou?
Die lekkergoedtafel was leeg geëet. Die pienk gaste was weg.
’n Sluier van een groot, bisarre onwerklikheid is oor die dag getrek.
Soos pienk, wasige spookasem.
Die nuwe kwartaal
Toe die nuwe kwartaal op ’n Dinsdag in April begin, waag ek die dapper stap om na Mia se kleuterskool, Bambi, te gaan. Daar was nog van die groot prinseskoek van die herinneringsdiens oor. Ek wou dit vir die kinders by Bambi gee.
Die bitter eerstes sonder Mia was beslis nie beperk tot die eerste Kersfees of die eerste verjaarsdag of die eerste seevakansie of die eerste wat-ook-al nie. Dit was so eenvoudig soos om by PicknPay se groenterak verby te stap en deur Woolworths se kinderklere-afdeling te drentel.
Ek het ook gehuil met die tweede, derde en vierde keer. Net ’n bietjie minder.
“The first cut is the deepest.” Dis so waar. Hierdie bekende woorde van die prediker TD Jakes het my dikwels gehelp. Ek kan dit selfs nou nog in sy swaar aksent hoor: “Even if I do it afraid, but I will do it.” In my weergawe van Jakes se woorde is daar ’n klein byvoeging: “Even if I do it afraid, with tears running down my face, but I will do it. I will face the giants everywhere I go.”
By die kleuterskool het elke kind ’n pienk roubandjie om sy of haar pols gedra. Die besoek was skielik ’n event.
Ons het ’n pienk candy stripe-roos vir Mia geplant. Dit het vir my gevoel ek plant nie die roos nie, maar begrawe dit. Met elke hopie grond wat ek in die pot gegooi het, het ek die klam grond meer intens geruik en my hart het pynlik saamgetrek.
Daardie selfde middag moes ek my seuns by Willem Postma Primêre Skool gaan haal. ’n Ieder en ’n elk wat my daar gesien het, het my vasgedruk. Selfs mense wat ek nie geken het nie. Dit het gevoel of dit doodeenvoudig nooit gaan ophou nie. Daar was egter ook ma’s wat agter bome weggekruip het, wat met vingers na my gewys het terwyl hulle in groepies gestaan en gesels het (ek vermoed maar oor Mia se dood). Ek het so ontsettend blootgestel gevoel.
Dit was ’n baie, baie moeilike en emosioneel uitdagende dag. Lank en pynlik. Net soos die dae, weke en maande ná daardie dag. Die lewe het stelselmatig begin terugkom, soos wanneer jou voet slaap en die naalde en lde jou begin pynig.
9 April 2013
Toe skryf ek weer. Hierdie keer nie ’n brief aan myself of aan Mia nie. Laataand tik ek ’n teksboodskap aan my tannie, ’n mediese dokter.
Tannie, Mia se nekkie het gebreek en sy is dood aan kopbeserings. Ek dink dit was haar harsings wat ek op die gras so ’n entjie van haar af sien lê het. Dink Tannie sy was dadelik dood toe sy die venster getref het? Of sou sy iets kon voel toe sy daar op die gras gelê het? Toe die kar tot stilstand gekom het en Franché by haar kom, het sy reeds vir hom dood gelyk.
Haar antwoord: Nee, sy sou dadelik dood gewees het en sy sou niks gevoel het nie. Sy sou nie eens besef het wat met haar gebeur het nie. Liefde.
Ek skryf terug: Die laaste wat sy geweet het, was dan toe sy nog in my arms was? Want dit was vir my so vinnig. Ek het haar nie voel uitglip of gedink: O krisis, nou moet ek vashou, nie. Sy het net uit my arms in Jesus se arms ingegaan?
Haar antwoord: Definitief. Sy sou net in die hemel in Jesus se arms wakker geword het. Try slaap nou en sien in jou geestesoog haar in die hemel speel saam met engele (sic). Vra die Here om haar vir jou te wys sodat dit vir jou gemoedsrus kan bring.
Dagboek, 10 April 2013
Ek skryf weer. Of bid ek? Pleit ek?
Here God, laat my tog toe om haar in my drome weer te sien en vas te druk. Wys vir my dat sy daar by U is en dat sy gelukkig is. Ek weet almal sê dis hoe dit is, Here, maar ek wil dit so verskriklik graag sien, en daarmee saam u bonatuurlike berusting kry.
Here, hou my en my man styf vas. Laat ons al nader aan mekaar beweeg. Ek weet dit is die vyand se plan om tussen ons twee in te kom in hierdie ontsettende seer en deurmekaar emosies, maar ek gaan dit nie toelaat nie. Ek het te hard baklei vir ons huwelik om te kom tot waar ons nou is. Here, beskerm ons gesin teen nog dodelike pyle van die vyand.
Here God, vul die groot gat in my hart met u vrede. Gee dat ek nie so lam sal voel nie, so asof ek net vorentoe strompel van die momentum wat ek opgebou het. Here, help my, asseblief!
Here, ek skryf vir U, want dis makliker as bid. My hart word te seer as ek bid en dan kry ek nie ’n woord uit nie.
Here God, ek bly steeds lief vir U, al het U toegelaat dat my meisiekind doodgaan. Ek is nie kwaad nie. Ek verstaan net nie. Dit voel vir my so ’n bietjie unfair. Ek het gedink ons het genoeg uitdagings in ons lewe. U weet tog van die seuns en hulle daaglikse gestoei met hulle liggame. Ek het nie gedink dat so ’n vreeslike ding ook nog oor ons pad sou kom nie.
Ek besef dat ek nie nou gaan verstaan nie, maar, Here, hou my net styf vas.
Ek is baie lief vir U.
Dagboek, 11 April 2013
Ek skryf sommer net weer …
Dit was vandag vir my baie sleg toe ek my ryskedule vir die buitemuurse aktiwiteite moes oordoen of herbeplan of wat ook al jy dit wil noem as jy die kinders se op- en aflaai by aktiwiteite moet opstel. Ek kon myself eenvoudig nie sover kry om dit, soos altyd, op die rekenaar te doen nie. Want dit sou beteken ek moes die lyntjies met haar Kindermusiek en Dance Mouse delete. Dit was vir my net te erg.
Nou sit ek hier met ’n halfhartige, handgeskrewe skedule langs my. Waar is die super-georganiseerde Mariska en haar Excel spreadsheets?
Dagboek, 12 April 2013
Ek dink ek is in denial. Ek huil van tyd tot tyd, maar die res van die tyd weet ek glad nie wat om in my magtelose toestand te doen nie. Dit voel of Mia net by ’n maatjie gaan speel het. Sy sal nou-nou terug wees.
Dis amper soos die eerste dag by ’n nuwe werk. Jy weet nie eintlik wat om te doen nie. Jy weet nie of jy net moet rondstaan of koffie maak of lêers oortrek nie. En jy weet nie waar die badkamer is nie.
Ek is gewoonlik die een met die planne en die lysies, reg om alles te fix. En nou, nou is ek numb.
Almal
