inkopies gaan doen, my kinders rondry en vir my kos maak.
Ek begin insluip by die skool wanneer ek die seuns aflaai. Solank ek net nie raakgesien word nie. Tog is daar elke keer iemand iewers om ’n hoek wat my voorkeer en dan huil ek onbeheersd.
Ek besef mense wil help en mense gee om en almal bedoel goed. Maar help dit regtig? Dit voel vir my dit maak alles net erger om weer en weer hiermee gekonfronteer te word.
Mense wat nog nooit, ooit in hulle lewe saam met my wou koffie drink nie, húlle wil nou. Ná so ’n afspraak voel dit vir my ek doen dit net om hulle tevrede te stel. Dit klink lelik, maar dit voel regtig vir my so.
Ek is moeg gekoffie. Die meeste mense is meestal onseker oor wat om te sê en wat om te doen. En van almal is ek die onsekerste. Ek weet glad nie hoe om te “wees” nie.
Die uiteinde? Ons maak maar net geselsies.
Dit voel of iemand my in China gaan aflaai het en ek moet aangaan met my lewe op hierdie volksvreemde bodem.
Pienk
_______________
The phrase “in the pink” means
healthy; the expression “tickled pink”
means being happy, content.
– www.bournecreative.com
The phrase “to pink” means
to create a small cut.
– www.dictionary.com
’n Hartsbegeerte
Ek en Franché het die begeerte na nog ’n kind gehad, ten spyte daarvan dat dit toe reeds amptelik was dat Stéfan en Morné aan ’n medies gesproke ongeneeslike spiertoestand ly. Ek het vir toetse gegaan sodat hulle kon bepaal of ek ’n draer van dié toestand is. Die gewag op die uitslae het soos ’n ewigheid gevoel. In daardie “ewigheid” het ons besluit om in geloof voort te gaan met ’n derde swangerskap. Hierdie geloofsreis was van die begin af pienk gekleur.
Toe Mia haar verskyning maak, was dit al neonpienk.
Ek wou Mia só graag hê. Ons almal wou. En toe daag sy op. Soos ’n lentebloeisel ná die winter. En sy was gesond. Ek was nie ’n draer van die seuns se onverklaarbare spiertoestand nie. Die tyd na haar geboorte was een van die gelukkigste tye van my lewe.
Mia se lewe is oordadig in pienk gevier.
Van begin tot einde.
19 April 2013
Ek bid in my kamer. Ek bid in tale en … toe gebeur dit.
Ek sien my Miemie Muis in ’n lang wit rokkie. Daar is ’n helderpienk band wat oor haar skouer tot by haar heup hang. Haar blonde lokkies is sag en sonder koeke. Ek kan amper daardie sagte hare tussen my vingers voel.
Sy kyk stip na my. En sy lyk tevrede. Dit is ’n kyk van aanvaarding. Soos wanneer ek soms van die huis af moes weggaan en sy by Pauline moes bly.
Haar gesig is effens verlig en daar is iets bokant haar kop wat die lig oor haar laat val. Haar tandjies skitter spierwit. Sy skaterlag met ’n oop bekkie terwyl sy begin speel op die groen gras in die tuin, ’n tuin wat my asem wegslaan so mooi is dit. Daar is ook allerhande diere by haar en sy speel met hulle.
In die visioen dra Mia ’n lang, amper té lang, wit rok. Ek kan nie haar voete sien nie. Sy slaan bollemakiesie en rol oor die gras. Sy is gelukkig en lag.
Ek sien hoe Mia vra of Hy (Jesus) haar kan optel, maar dit is nie net hulle twee daar nie. Daar is ook ’n groepie mense in wit geklee. Mari, ’n vriendin wat ons jare vroeër aan leukemie verloor het, is deel van dié groep. Haar swart hare is lank en haar vel blas en sy staan langs Jesus. Later sit Mia op Jesus se heup. Almal glimlag. Mari se oë is sag.
Ek vra vir Mari om mooi na Mia te kyk. Ek gee haar ook ’n opdrag: Gee haar baie drukkies! Mari glimlag, knik haar kop en sit haar arms om Mia terwyl Jesus haar steeds vashou.
Die ander mense se gesigte kan ek nie sien nie, maar hulle waai vir my. Mia soen in haar handjies en blaas die soen dan na my toe, net soos sy altyd gedoen het.
Toe begin Mia met mening haar hande beweeg, vinniger en meer. Die soene stroom na my toe. En toe gee Jesus Mia vir Mari.
Ek sien almal waai vir my, maar die beeld word geleidelik dowwer, soos wanneer jy uitzoem van die voorwerp waarop jy met jou kamera gefokus het. Toe draai die groepie mense stadig om en stap in die rigting van die heuwels met die wit huise.
’n Dag later, in my bruin-grys huis, skryf ek in my dagboek nadat ek die volgende uit my Joyce Meyer Bybel gelees het:
As you consider how many times you have already come to the other side, of pain, you can be confident, you will make it again through Christ who strengthens you (see Phil 4:13). And on the other side of trials, you will see how God turned those experiences into good for your life (see Rom 8:28) …
When you are tempted to become disconnected, remember, “This too shall pass.” Your afflictions are “light and momentary” from the perspective of eternity.
No matter how bad your current situation may look, God loves you! Never let go of the truth that God loves you, no matter what happens in your life. You can trust that everything will work out because of his great love for you.
Jammer, Here. Hierdie boodskap is nog nie vir my ’n werklikheid nie. En jammer oor al die wonder en vrae en onbeholpenheid met die verstaan. Ek wil dit glo.
Dit is nie my bedoeling om U hartseer te maak nie. Ek worstel met my pyn en ek bevraagteken dinge in my hart. Help my om hierdeur te kom.
Help my en my man en seuns om anderkant uit te kom en U weer te beleef soos ons moet. Om weer vreugde, vrede, voorspoed en guns te beleef. Ek weet dit is wat U vir ons beplan – ons moet dit net raaksien en ontvang. Help my daarmee.
Dankie vir u vertroosting en genade. Dankie dat U vir Mia gisteroggend vir my gewys het.
Pienk tulpe
Só het ek amper elke dag vertroosting gaan soek aan die voete van my Here. Soms het ek net gehuil, maar meestal het ek geskryf. Ek het geskryf wat in my hart is, want ek kon nie die woorde op enige ander manier uitkry nie. Dit was eenvoudig te seer.
Op 22 April, drie dae ná die spesiale belewenis in my binnekamer, sit ek onder ’n boom op ’n bankie by die seuns se skool en wag vir die klok om te lui. Ek sien haar naderstap. ’n Blonde vrou wat ek nie ken nie en met wie ek nog nooit gepraat het nie. Ek het haar wel al voorheen gesien. ’n Mooi vrou. Sy is in ons kerk. Ek weet daarom sy ken my storie. In haar hande is ’n bos helderpienk tulpe, regtig helderpienk.
“Ek ken jou nie,” sê sy vir my. “Maar … die Here lê dit nou al ’n paar dae op my hart om vir jou ’n bos pienk blomme met pienk angel hair te gee. Hy het vir my gewys hoe die blomme moet lyk,” gaan sy voort. Selfs die pienk angel hair? wonder ek. En toe sê sy die enigste engelhare wat die bloemiste gehad het, was die paar draadjies wat sy tussen haar vingers vashou.
As dit nie pienk was nie, sou dit onsigbaar gewees het. Elke nou en dan lig die wind die
