punte uit vyftien en jy het verbasend goed gedoen. Dis dikwels so dat pasiënte met jou tipe geheueverlies se verstandelike vermoëns onaangetas is. Ek dink jy is ’n baie slim jong vrou.”
Jong vrou? Hoe oud is ek?
Nou en dan verras hy my met ’n skuins vraag: “Wat was die kleur van jou skoolrok?” of “Is jou boetie ook so goed met wiskunde?”
Ek raak ’n paar keer opgewonde as iets wil-wil deurskemer. Maar dan sak die moedeloosheid weer oor my wanneer dit my ontwyk. “Gaan ek ooit onthou, dokter?”
“Dis baie moontlik, Pixie. Ek kan vir jou voorbeelde uit mediese tydskrifte wys. Dit sal gebeur, wees net geduldig. Jou herinneringe gaan stadig van die hippokampus af skuif na die stoorplek in die korteks en jy gaan heel moontlik eers dinge uit jou vroeë kinderjare onthou. Ek het vir jou ’n boek en ’n pen gebring. As jy voel jy kan, wil ek graag hê jy moet daarin skryf. Sommer net hoe jy voel, wat jy dink. Ook enigiets wat jy dalk onthou.”
“Ek sukkel om te skryf, die arbeidsterapeut sê ek moet eers net teken.”
“Teken vir my enigiets wat in jou kop kom. Ek loer weer later in, dan wil ek ’n glimlag sien!”
Ek sit met die boek styf teen my bors gedruk, sonder ’n idee wat om te skryf of te teken. Daar is net ’n groot leegte in my kop. Maar ek wil die dokter nie teleurstel nie. Is hy vir al sy pasiënte so goed? Soos ’n pa … nee, daarvoor is hy gans te jonk. Soos ’n ouer broer.
“Hoe oud is dokter?” glip die vraag uit.
“Amper twee-en-dertig,” antwoord hy en sy oë glinster, “dalk twee maal jou ouderdom.”
Hoe kan ek nie weet hoe oud ek is nie? wonder ek, maar sê niks nie.
Die dae kom en gaan, ek kan skaars onthou of dit Dinsdag of Donderdag is. Geleidelik word my lyf sterker. Ek kan beweeg, en al kan ek nie loop sonder om op ’n kierie te steun nie, kan ek praat, kan ek oefen om te skryf. Nie eers my handskrif lyk bekend nie. Het ek vantevore regop of skuins of agteroor geskryf? Ek let nou meer op na waar ek is en wat om my aangaan in die sale op die sesde vloer. Ek skrik nie meer as ek iemand vreemds in die gang sien nie, huil minder en slaap beter.
Kos proe nog nie lekker nie, daar is ’n vreemde smaak in my mond, soos metaal. Soos toe ek my vinger met ’n mes raak gesny het en dit in my mond gesit het. Wanneer was dit? Waar was ek? Hoekom het ek dit gesny? Ek onthou nie. Nog iets wat by die gewig in my binneste gevoeg word. Het ek dalk regtig uit die lug geval?
Een laataand skrik ek wakker van ’n vreemde geluid. Iemand wil by my venster inkom! Dan word die geluide ’n aanslag, soos ’n getrommel, al vinniger en vinniger. Dis reën. Ek sukkel hinkepink na die venster en skrik vir die gesig wat na my terugstaar. ’n Vreemde, opgeloste gesig met reëntrane wat daaroor stroom. ’n Gesig wat reflekteer hoe ek oor myself voel. Diep hartseer. Sonder buitelyne. Ontheem, kom ’n woord in my kop op. Ontwortel. ’n Onbekende wasige skaduwee van die meisie wat nou Pixie is. Ek stoot die venster oop en laat die reën op my hand val en vee oor my gesig. Ek bestaan, ek is nie net ’n skim nie. Met die gedruis van die reën raak ek tog later aan die slaap, maar my drome is vol mense en woorde en ou liedjies wat ek wil-wil onthou.
Die nuwe nagsuster, Kirishna, is pragtig. Ek verkyk my aan haar blink swart hare wat soos ’n waterval teen haar rug afgly wanneer sy dit oorvleg. “Dis kokosneutolie – alle Indiërvroue gebruik dit, oumas vertel vir ma’s en ma’s vertel hulle dogters. Ek sal vir jou bring, dan vryf ons dit môreaand in.”
Op die plek weet ek, ek het nie ’n ouma geken nie. Gaan ek net onthou wat ek nié het nie?
Dokter Stewart het tot nog toe al my vrae omseil, maar Kirishna vertel wat sy weet. “Jy het blykbaar uit ’n woonstelgebou daar naby die hawe in Point Road gekom. ’n Man met wit hare het na jou gegryp, maar jy het in die pad ingehardloop, reg voor die kar in, so ’n geel Cortina. Gelukkig het hy nie vinnig gery nie, anders was jy nie nou hier nie. Ons moes die arme motoris vir skok behandel.”
“Hoe het ek hier gekom?”
“’n Ambulans wat op pad terug na die hospitaal was, het twee motors agter die Cortina gery. Hulle het jou dadelik gestabiliseer en ingelaai – vir jou en die motoris. Die x-strale het gewys jou bekkenbeen is op ’n paar plekke gebreek en jou voet het baie seer gekry toe die kar daaroor gery het. Jong, dis ook maar goed jy was bewusteloos, want die dokters moes vinnig werk met jou.” Kirishna streel oor my hand, asof sy die impak van haar woorde wil verminder.
“Aanvanklik het hulle jou in ’n koma gesit sodat jou fraktuur gesond kon word en die swelling op jou brein kon sak. Dit het natuurlik gehelp met die genesing van jou beserings. Eers later het die dokters besluit om op jou te opereer. Dis tóé wat jou hare afgeskeer is.”
“Het niemand my kom soek nie?”
Sy druk my hand. “Die polisie het ’n foto van jou kom neem en dit is in koerante geplaas. Ek weet nie of iemand jou sou herken het nie. Dalk moet ons nou weer ’n foto laat neem.”
“En die woonstel? Die man met die wit hare?”
“Die polisie het uitgevind twee jong mans het die woonstel gehuur. Toe hulle ingetrek het, het die opsigter gesien hulle dra ’n meisie met swart hare in. Die witkopman het gesê dis sy siek suster. Die polisie vermoed dit was jy. Maar die dag ná jou ongeluk was daar geen teken van hulle nie. Die woonstel was leeg.”
Kirishna stoot haar stoel effens weg, vou haar hande saam voor haar mond, so asof sy bid, en hou my stip dop met haar donker oë. Daar het iets in die kamer ingekom, ’n waaksaamheid, ’n onrustigheid. Iets wat sy nie wil sê nie.
Ek hoor ’n trollie se wiele in die gang, die gedempte stemme van die nagpersoneel, ’n sirene ver onder in die straat. Iets strook nie en ’n frase val my by: “Something is rotten in the state of Denmark”. En ek wéét dis William Shakespeare en Hamlet en ek ken dit. Ek ken dit!
“Kirishna.”
Maar sy praat bo-oor my fluisterstem. “Jou bloedtoetse het gewys jy is vol dwelms, ons het nie gedink jy sou leef nie. Onthou jy niks daarvan nie? Jy was so bang vir ’n inspuiting, ons het gewonder of jy teen jou sin ingespuit is.”
Hoe verwerk jy dit? Die vrae draai om en om in my kop. Hoekom het ek uitgehardloop? Wie was die man met die wit hare? Hoekom het ek dwelms in my bloed gehad? Is ek dalk aangehou? Wat het vooraf gebeur?
Daardie nag droom ek van ’n venster wat nie wil oopgaan nie en van ’n afgrond waaroor ek val en val en val. In die newels van verdraaide lakens en sweet en my hart wat in my keel klop, onthou ek nog iets. “A dream itself is but a shadow.” Ek weet weer dit kom uit Hamlet en ek lê lank stil, maar ek kan my brein nie verder laat onthou nie.
Dis die begin van my nagmerries. Van kamers vol swart spieëls waarin duiwels met lang kloue en vuur in hulle oë oor en oor weerkaats word. Van hoe ek hardloop en hardloop in lang gange sonder deure of vensters. Sonder einde. Van water waarin ek wegsak – dit is die ergste.
Dokter Stewart luister geduldig, stel my gerus dat dit normaal is, dat dit my onderbewuste is wat aan die werk is. Maar ek vertel hom nie alles wat in my kop aangaan nie, hoe donker my gemoed is nie. Hoe ek bly dink dat ek geen begin het nie en al wat oorbly, is om ’n einde te maak nie. Hoe ek dink en dink, probeer onthou, probeer klou aan die dinge wat vir my bekend is. Ek weet hoe om ’n mes en vurk vas te hou, hoe om te praat, hoe om dankie en asseblief te sê. Ek kan lees en praat, ek weet dis duiwe wat op die vensterbank sit, ek weet dis die see
