versigtig deur hare strengel.
“Jy het darem ’n vreeslike fyn handjie, my kleintjie,” hoor sy hom met ’n vriendelike glimlaggie sê. “Net so klein en fyn soos ’n Dresdenpoppie s’n.”
“Ja, dit is jammer,” glimlag sy terug, “dat almal nie met lang, slanke ledemate geseën is nie.”
“Jy het hoegenaamd nie nodig om lang, slanke meisies te beny nie, my skat,” hoor sy die edelman weer gemoedelik sê. “Ek verkies ’n klein vroutjie wat ek kan beskerm. Lang dames het myns insiens nie ’n man se beskerming nodig nie.”
Lizelia merk hoe Francesca haar onderlangs dophou. Sy slaag nie daarin om haar wrewel en afguns te verberg nie, want die harde, onvergenoegde trek om haar mond verraai elke emosie in haar.
Hulle stap die villa binne. Edoardo maak verskoning by hul gas en vra Lizelia om hom eers badkamer toe te neem sodat hy sy hande kan gaan was.
Daar is ’n onpeilbare uitdrukking in Francesca se swart oë toe sy Lizelia en Edoardo agterna staar. Sy besef dat sy ’n groot fout begaan het toe sy destyds haar verlowing met Edoardo verbreek het. Nou is hy getroud, en dit gaan ’n opdraande stryd wees om ’n einde aan sy ongewenste huwelik te maak. Sy weier om te glo dat hy haar so gou vergeet het en dat iemand anders alreeds haar plek in sy hart ingeneem het. Sy sal nie rus voordat sy Edoardo en sy miljoene weer vir haarself gewen het nie. Dat hy blind is, maak nie meer saak nie.
Tydens middagete slaag Francesca daarin om Edoardo se aandag op haar te vestig deur aanhoudend met hom te gesels asof dit net hulle twee aan tafel is. Mevrou Bartoldi het Lizelia ’n paar maal betekenisvol aangekyk en toe huishoudelike sake met haar begin bespreek. Angelo Calbo, die baron se sekretaris, het Francesca afkeurend betrag en probeer om sy werkgewer van haar opdringerigheid te red deur ’n paar onbenullige sake met hom te bespreek. Maar Francesca se vasberadenheid is ongeëwenaard en ook Angelo moes later swyend toekyk hoe sy die edelman monopoliseer.
Ná ete neem Lizelia die baron na die systoep waar hy gewoonlik smiddags ontspan. Sy help hom versigtig om in ’n gemaklike leunstoel te gaan sit. Dan maak sy beleef verskoning en gaan na haar kamer, waar sy haar die res van die middag met die volgende dag se Italiaanse lesse besig hou.
Lizelia sien geen rede waarom sy haar die hele middag in Edoardo en Francesca se geselskap moet sit en verveel nie. Al kan sy die voorbarige swartkopmeisie nie veel nie, is sy immers die vrou wat Edoardo liefhet en oor wie hy al maande treur. Hy sal dit bepaald verwelkom om alleen met sy geliefde te wees.
Laat die middag ontbied Edoardo Lizelia na sy studeerkamer.
So, dan het sy geliefde toe eindelik vertrek, dink sy toe sy die studeerkamer binnestap en die baron alleen in die vertrek aantref. Sy maak die deur saggies toe en vra kalm: “Is daar iets wat ek vir jou kan doen, Edoardo?”
“Ja, jy kan sit en my vertel waar jy die hele middag weggekruip het,” versoek hy met ’n koue, ongenaakbare stem.
Lizelia voel dadelik moedeloos oor sy onregverdige aanval. Haar stem klink moeg toe sy sag sê: “Ek het nie weggekruip nie, Edoardo; ek het my lesse voorberei vir môreaand se klas.”
“Ek gee nie ’n flenter om wat jy gedoen het nie. Jy weet net so goed soos ek dat jou plek langs my is wanneer ons gaste onthaal, maar jy het my bevele vandag doelbewus verontagsaam,” wys hy haar bitter onvergenoeg tereg.
“Ek het dit nie uit laksheid gedoen nie,” verdedig Lizelia haar optrede. “Juffrou Bove is tog ’n baie spesiale gas en dit was baie duidelik dat sy bitter spyt is dat sy julle verlowing verbreek het. Ek het gedink aangesien sy die meisie is wat jy liefhet, sal jy graag alleen met haar wil wees …”
“Ek het jou nie gevra om vir my te dink nie, Lizelia. Jou plig is om my bevele stiptelik uit te voer, sonder om jou met my sake in te meng of na jóú goeddunke op te tree. Ek herhaal, wanneer ons gaste het, moet jy aan my sy bly totdat die laaste gaste vertrek het, maak nie saak wié die gaste is nie!”
“Wel, ek hoop van harte dat juffrou Bove nie van plan is om jou môre weer te besoek nie, want dit is môre Sondag en jy weet ek besoek gewoonlik my moeder se graf op ’n Sondagmiddag.” Die woorde is uit voordat Lizelia daaroor nagedink het. As sy Francesca reg opgesom het, gaan sy van nou af ’n gereelde gas by die villa wees.
“Ek sal jou oorsien wanneer jy blomme op jou moeder se graf gaan sit en wanneer jy professor Lancetti se klasse moet bywoon. Maar andersins verwag ek dat jy jou plig as my vrou stiptelik nakom wanneer ons gaste het,” hoor sy Edoardo nou kalmer sê. “In elk geval, ek dink dit is haas tyd om vir aandete te verklee.”
Lizelia het gelyk gehad, want dit is nog nie eens elfuur die volgende oggend nie, toe hou Francesca se rooi sportmotortjie weer voor die villa stil.
“Wie se motordeur het ek pas hoor toeklap, Lizelia?” wil Edoardo met ’n ligte frons weet. Lizelia was besig om uit die Sondagkoerant vir hom voor te lees.
“Dit is jou beminde, Edoardo – net soos ek verwag het.” Lizelia slaag nie daarin om die bitsigheid uit haar stem te weer nie.
“Wat het jy verwag?” vra hy met ’n sweem van ’n glimlaggie.
“Dat sy jou nou elke dag sal besoek …”
Francesca se verskyning verhoed Lizelia om meer te sê, maar sy voel hoe haar bloed weer kookpunt bereik toe die lang swartkopmeisie ongeërg afbuk en Edoardo met ’n soen groet. Daarna trek sy vir haar ’n stoel langs syne uit en begin met hom gesels asof sy vrou glad nie bestaan nie.
Lizelia se blik rus byna deurdringend op Edoardo se aantreklike gelaat. Dalk kan sy iets omtrent sy gevoel vir Francesca wys word. Dan besef sy met ’n skok … sy het hom lief! Hoe en wanneer dit gebeur het, weet sy nie. Sy weet net dat sy hierdie ongenaakbare man liefhet.
Lizelia voel hoe elke druppel bloed uit haar gelaat sypel by die hartbrekende besef dat haar liefde vir hierdie blinde man gedoem is om onbeantwoord te bly. Want Francesca, wat sy hart in die palm van haar hand hou, het teruggekom om hom weer vir haarself op te eis.
Lizelia draai haar gesig haastig weg en staar met nikssiende oë na die blommeweelde in die tuin. Sy besef sy het ’n pad in haar lewe bereik wat vir haar ongenaakbaar lyk, maar sy weet ook dat sy hierdie moeilike pad enduit sal moet loop.
Dit is vir haar ’n groot verligting toe die klokkie eindelik middagete aankondig, want ná ete sal sy haar moeder se graf gaan besoek en ten minste ’n uur of wat alleen wees om haarself reg te ruk.
Dit is ’n warm, sonnige dag. ’n Gewyde stilte hang oor die begraafplaas. Gino, die motorbestuurder, dra vir Lizelia die ruiker angeliere wat sy op haar moeder se graf wil sit. By die graf gee hy die blomme vir haar en staan dan ’n entjie weg sodat sy alleen met haar hartseer en herinneringe kan wees.
Sy rangskik die blomme met liefdevolle hande in die potjie, en bly dan ’n rukkie gehurk langs die graf sit.
Sy is so diep ingedagte dat sy nie eens die voetstappe hoor nader kom nie. Sy skrik toe sy ’n vreemde manstem skielik bokant haar kop hoor vra: “Kan ek jou orent help, barones?”
Lizelia staan vinnig op, kyk die man effens verward aan en sê kil: “Ek ken u nie, meneer. Wees asseblief so goed en laat my alleen.”
“Laat my toe om myself aan u voor te stel, barones,” praat die man weer. “Ek is Alberto Bove, Francesca se broer …”
“Ek
