beeldskoon … betowerend. Maar ek sal u nie weer lastig val nie, want ek gaan Rome vandag nog verlaat. Ek sê u eerlik, ek sien nie kans om in dieselfde stad as die skone barones te bly sonder om haar elke dag te probeer sien nie. Tot siens, baron … barones!”
Alberto neem Francesca ferm aan die arm en neem haar teen haar sin met hom saam.
“Ek sien jou gou weer, Edoardo!” roep Francesca vasbeslote oor haar skouer.
“Moet asseblief nie moeite doen nie, Francesca. Ek is nog steeds dieselfde blinde man wat jy ’n paar maande gelede laat staan het,” voeg hy haar onverskillig toe, en wend hom dan na Lizelia. “Ek sal mevrou Bartoldi ontbied om na jou beserings om te sien …”
“Jy het nie nodig om haar te ontbied nie, Edoardo. Sy, Mario en Gino is al drie hier,” lig Lizelia hom in. “Maar ek sal bly wees as iemand my net van die trap af wil ophelp.”
Die bonkige Gino is dadelik by en tel haar op asof sy so lig soos ’n veertjie is. Hy sit haar versigtig op ’n stoel neer. Lizelia sien hoe Edoardo die vertrek saam met Mario verlaat asof niks gebeur het nie; asof dit sommer ’n onbenullige, alledaagse ding is vir sy vrou om van ’n klomp trappe af te val; asof haar beserings hom nie in die minste kan skeel nie, al is dit sý vriende wat daarvoor verantwoordelik is.
Ek is maar net ’n werker en niks meer nie, dink sy afgehaal terwyl sy haar beseerde arm vashou. Dit sal vermetel van my wees om te verwag dat hy oor my besorg sal wees. Sy dink aan die harde woorde wat hy Francesca toegevoeg het. Hy wil haar seker maar net ’n bietjie straf vir die hartseer en pyn wat sy hom aangedoen het. Sodra hy haar genoeg gestraf het, sal hy sy sogenaamde huwelik tot niet maak en hom weer aan haar verloof …
“Het u baie seergekry, barones?” dring die huishoudster se besorgde stem deur tot die ongelukkige Lizelia.
Sy knik haar goudblonde kop en sê sag: “Dit voel of ’n trein my getrap het, mevrou Bartoldi. Maar ek sal bly wees as u net my arm, wat ontsettend pyn, sal verbind.”
Mevrou Bartoldi neem Lizelia se beseerde arm versigtig in haar hande. Dan hoor hulle Gino sê: “Ek stel voor dat ons die barones liewer hospitaal toe neem vir behandeling, mevrou Bartoldi. Die barones se arm mag dalk gebreek of gekraak wees.”
“Ja, ek dink jy het gelyk, meneer Borsetti.” Sy wend haar na Lizelia en verduidelik beleef: “Meneer Borsetti was ’n stoeier en het heelwat kennis van sulke beserings, barones. Dit is daarom beter om sy raad te volg.”
“Nou goed, ek is gereed om te gaan. Maar dit is nie nodig dat u ons vergesel nie, mevrou Bartoldi. Gino sal sorg dat ek niks oorkom nie. Hy het trouens nog altyd ’n wakende ogie oor my gehou.”
Net nadat Lizelia en Gino na die hospitaal vertrek het, ontbied Edoardo sy sekretaris, Angelo Calbo, na sy studeerkamer. Tot dusver het almal nog vir hom vertel hoe mooi Lizelia is, maar vanaand wil hy van Angelo weet wie nou eintlik die mooiste is, Lizelia of Francesca. Hy kan nie glo dat daar ’n mooier vrou as Francesca op die aarde is nie. Lizelia mag wel mooi wees, maar hy glo nie sy is mooier as Francesca nie.
“U het my ontbied, my heer die baron. Is daar iets wat ek vir u kan doen?” onderbreek Angelo se stem skielik Edoardo se gedagtes.
“Ja, maak die deur toe en kom sit. Ek wil vertroulik met jou gesels, Angelo,” antwoord die baron. Hy stoot sy lang bene gemaklik voor hom uit en vervolg sag: “Ek wil vanaand net die waarheid weet, moet dus nie eens probeer om my om die bos te probeer lei nie, want dit sal jou hoegenaamd niks baat nie. As ek uitvind dat jy vir my gejok het, sal ek jou onmiddellik uit my diens ontslaan.”
“Het ek al ooit vir u gejok, of u om die bos probeer lei, my heer die baron?” wil Angelo verontwaardig weet.
“Nee, jy het nie, my vriend, daarom weet ek jy sal vanaand ook eerlik wees,” sê Edoardo sag. “Sê vir my, wie is die mooiste, my vrou of signorina Bove? Almal sê my vrou is ’n beeld van ’n mens, maar ek het altyd gedink juffrou Bove is die mooiste vrou wat nog ooit geskape is …”
“Wel,” begin Angelo versigtig, “as u van donker dames hou, sal juffrou Bove seker vir u die mooiste wees. Maar as u van blonde dames hou, sal die barones vir u die mooiste wees.”
“En as ’n man nie omgee of die dame donker of blond is nie, wie is dan die mooiste van die twee?” wil die baron gemaak ongeërg weet.
“Wel, in daardie geval is die barones definitief die mooiste, my heer die baron …”
“In watter opsig is sy die mooiste, Angelo?” wil die edelman fronsend weet.
“Wel, wat my betref, is sy in elke opsig die mooiste. Ek het al baie filmsterre met blou oë gesien, maar die barones het die mooiste en die sagste oë wat ek nog ooit gesien het. Haar oë is so blou soos ’n winterhemel, blink en half deurskynend. Sy lyk amper soos Gina Lollobrigida …”
“Wat bedoel jy met amper?”
“Die barones is korter as Gina en haar gesiggie is ook fyner as Gina s’n, my heer. Haar hare is goudblond, en sy het ’n baie ligte vel.”
“Jy sê die barones is mooier as juffrou Bove?” sêvra Edoardo ingedagte.
“Baie mooier, my heer die baron. Sy pas ook baie mooier by u as juffrou Bove,” verseker Angelo die edelman baie ernstig.
“Dankie vir jou eerlikheid, Angelo,” sê Edoardo. “Solank ek blind is, moet julle almal die barones beskerm teen voorbarige mans soos juffrou Bove se broer. Ek het dit nog nie vantevore gemeld nie, en ek wil ook nie nou daaroor praat nie, maar daar is ’n geringe moontlikheid dat ek ná ’n oogoperasie weer sal kan sien. Ek het die oogspesialis drie maal besoek, en ’n week voor my troue het hy my verseker dat ek moontlik weer eendag sal kan sien. Maar ek verkies dat ons dit voorlopig geheim hou, want die moontlikheid dat die operasie sal slaag, is baie gering. Die spesialis weet ook nog nie wanneer hy die operasie sal kan uitvoer nie.”
Hulle gesels nog ’n rukkie oor sake wat die baron se aandag dringend vereis; dan kom Mario hom haal om vir aandete te verklee.
Edoardo is baie ontsteld toe hy aan tafel hoor dat Gino die barones sonder sy wete hospitaal toe geneem het vir behandeling.
“So, en waarom hoor ek nou eers daarvan, mevrou Bartoldi? Waarom is ek nie eers geraadpleeg nie?” wil Edoardo verontwaardig weet.
“My heer die baron, u het my vroeër opdrag gegee om na die barones se beserings om te sien …” verduidelik die huishoudster beleef.
“Ek was toe nie daarvan bewus dat sy so ernstig beseer is nie, mevrou Bartoldi,” sê hy bitsig. “Ek keur dit ten strengste af dat hier dinge in my huis gedoen word sonder my medewete. Hoe ernstig is die barones beseer?”
“Meneer Borsetti meen dat die barones se arm moontlik gebreek is, my heer die baron,” stamel die huishoudster ietwat verbouereerd. “Dan is die moontlikheid van inwendige beserings ook nie uitgesluit nie.”
“Dan moes sy baie hard geval het.” Dis eerder ’n stelling as ’n vraag.
“Die barones het nie net geval nie, sy het ook met die trappe afgerol, my heer die baron,” help mevrou Bartoldi hom reg.
Ná hierdie kort gesprek is die edelman vreemd stil en afgetrokke. Ná ete versoek hy Mario om hom na die klein sitkamertjie te neem, waar hy op die barones se tuiskoms sal wag en sommer ook na die aandnuus oor die radio
