een van die geneeshere ondersoek. Daarna word daar ’n hele aantal x-straalplate van haar arm, haar rug en een been geneem.
Dit is byna elfuur toe die geneesheer weer sy opwagting by Lizelia maak en haar vertel dat haar linkervoorarm gekraak is en in gips geplaas sal moet word.
Dit duur gelukkig nie lank nie. Daarna word sy op ’n stoel uit die gipskamer na die wagkamer gestoot. Terwyl Lizelia van die stoel afklim, sluit die geneesheer ook by hulle aan.
“Ek vrees u het baie kneusplekke opgedoen, barones,” sê die arts besorg. “Ek stel voor dat u ’n dag of twee in die bed bly.”
“Ek sal daaroor dink, dokter,” glimlag Lizelia verwese. Sy groet en stap saam met Gino na die motor wat voor die hoofingang van die gebou staan.
Lizelia gee vrye teuels aan haar gedagtes terwyl Gino die motor behendig deur die verkeer stuur. Sy wens sy het geweier om saam met Alberto na die skilderye te gaan kyk. Dan sou al hierdie dinge nooit gebeur het nie.
Edoardo is seker baie kwaad vir haar omdat sy by die trappe afgeval het. Dit was seker baie moeilik vir hom om Francesca en haar broer te vra om die huis te verlaat. Hy moes dit natuurlik teen sy sin doen om die skyn te bewaar. Sy het so ’n voorgevoel dat hy haar voor stok gaan kry oor die hele onaangenaamheid. Hy is kwaad vir haar; dis hoekom hy vanaand geloop het sonder om vas te stel of sy seergekry het.
Lizelia se gedagtes dwaal nou weer na haar gevoel vir Edoardo, haar liefde vir hom wat nog so nuut is dat sy met huiwering daaraan dink. Sy weet sy is ’n gek om hom lief te hê, maar haar verraderlike hart laat hom nie voorskryf nie. Edoardo is die enigste man wat vir haar die maan kan laat skyn, die sterre kan laat skitter en die son enige tyd van die dag kan laat opkom … Hy is die enigste man wat sy nog ooit liefgehad het, en ooit sal liefhê.
Lizelia merk dat daar nog lig in die klein sitkamertjie brand toe Gino voor die voordeur stilhou en haar tot by die deur vergesel. Sy bedank hom vir sy hulp en stap dan binnetoe.
Sy stap saggies na die sitkamer om die lig af te skakel, maar steek verbaas in die deur vas toe sy merk dat Edoardo nog nie gaan slaap het nie.
“Is dit jy, Lizelia?” vra Edoardo wat haar hoor inkom het.
“Ja, dit is ek, Edoardo. Ek was onder die indruk dat julle almal al slaap. Ek wou nou net die lig afskakel.” Sy stap nader en vervolg huiwerig: “Jy lyk ’n bietjie moeg. Waarom het jy nie gaan slaap nie?”
“Ek het gewag om te hoor hoe ernstig jy beseer is,” sê hy.
“Ek waardeer jou belangstelling, maar dit was nie nodig dat jy jouself al die ongerief moes aandoen om wakker te bly nie. Ek is per slot van rekening maar net een van jou werknemers. As jy miskien bang was dat ek nie môre op my pos sal wees nie, wil ek jou dadelik gerusstel. Ek makeer feitlik niks. Net my arm het ’n bietjie seergekry, maar dit is niks ernstig nie …”
“Kom sit hier langs my op die rusbank, Lizelia … aan my regterkant,” beveel hy haar.
Sy gaan langs hom sit en sien hoe sy hand voel-voel oor die klam gips aan haar arm gaan.
“Ek dog jy sê dit is nie ernstig nie!” roep hy beskuldigend uit.
“Dit ís nie ernstig nie. My arm is net gekraak, nie gebreek nie,” verseker sy hom. “Moet ek Mario vir jou ontbied?”
“Is jy haastig om van my ontslae te raak, of vra ek te veel vrae?” hoor sy hom met agterdog in sy stem vra.
“Nee, ek dink net jy moes lankal in die bed gewees het,” antwoord Lizelia ewe geduldig.
“Nou goed, roep maar vir Mario om my kamer toe te neem,” stem die edelman bedaard in. “O ja, ek glo nie jy sal ooit weer van Alberto Bove las hê nie. Ek verstaan hy het woord gehou en Rome verlaat.”
“Dit is baie goeie nuus,” glimlag Lizelia goedig. “Dit is net jammer dat sy voorbarige gedrag ’n verwydering tussen jou en juffrou Bove veroorsaak het …”
“Moet jou glad nie daaroor bekommer nie. Francesca het my vroeër vanaand gebel om te sê dat haar broer die stad verlaat het, en om weer die vrede tussen ons te herstel,” verseker hy haar.
“Ek is om jou ontwil bly dat julle weer vriende is,” sê Lizelia met geforseerde blydskap. “Ek roep gou vir Mario, dan kan hy jou kamer toe neem.”
“Ontbied jou kamermeisie ook. Sy sal jou moet help verklee,” herinner hy haar.
’n Verwese glimlaggie raak aan die hoek van Lizelia se mond toe sy sê: “Dis waar, ek het vergeet dat ek op die oomblik net een hand het.”
Net nadat Mario opgedaag het, wens Lizelia die baron ’n goeie nagrus toe en verlaat die vertrek.
Lizelia se bedlamp is lankal afgeskakel, toe lê sy nog steeds aan die dag se gebeure en dink. Sy besef dat Francesca nou weer ’n gereelde besoeker aan die villa sal wees, en sý sal bepaald weer gedwee moet sit en kyk hoe die swartkop haar flikkers vir Edoardo gooi. Sy wens Edoardo wil nou gou ’n einde aan hierdie klugspul maak sodat sy terug Suid-Afrika toe kan gaan. Dalk sal sy hom, en haar liefde vir hom, dáár kan vergeet.
Die beeld van die aantreklike baron is maar altyd in haar gedagtes: sy raafswart hare wat hy glad agteroor kam, sy adellike gelaatstrekke en die regop, trotse houding van sy kop. Sy het al so dikwels gewonder hoe hy sonder die donkerbril lyk. ’n Mens sien hom nooit daarsonder nie. Sy dink aan sy sensitiewe mond, die mond wat Francesca dikwels geliefkoos het, en wonder hoe dit voel om deur hom geliefkoos te word. Hierdie gedagte veroorsaak ’n byna fisieke pyn in haar.
Lizelia voel hoe die trane warm agter haar ooglede brand, want sy weet dat sy nooit die voorreg sal hê om deur Edoardo geliefkoos te word nie. Sy liefde sal altyd net aan Francesca behoort.
Die slaap bly Lizelia ontwyk.
Haar lyf is oral waar dit gekneus is, seer, en haar hart voel net so seer en gekneus. Sy wonder hoe lank Tina en Marco nog in die buiteland gaan rondreis en wat hulle van die hervatting van die vriendskap tussen Edoardo en Francesca gaan sê.
Uiteindelik raak sy aan die slaap, maar dit is ’n rustelose slaap, want haar lyf is seer en haar arm pyn soms geweldig.
Maar soos ander oggende, is sy die volgende oggend vroeg uit die bed, onberispelik aangetrek en betyds vir ontbyt – al voel sy eerder daarna om in die bed te bly.
Edoardo-hulle is net besig om vir ontbyt aan te sit, toe Lizelia haar verskyning in die eetkamer maak.
Sy groet almal vriendelik, neem haar plek aan tafel in en sê sag: “Ek is jammer dat ek laat is, maar dit het ietwat langer geneem om aan te trek. Ek sal egter ’n punt daarvan maak om môreoggend vroeër op te staan.”
“Maar ek het verstaan dat u glad nie vandag moes opstaan nie, barones,” hoor sy die huishoudster besorg sê. “Meneer Borsetti sê die dokter het gisteraand aanbeveel dat u ten minste twee dae in die bed moet bly …”
“My liewe mevrou Bartoldi, jy moet nooit ’n dokter se woorde so letterlik opneem nie,” sê Lizelia tergend.
Sy wil nog meer sê, maar dan sê Edoardo met ’n baie besliste stem: “As dit die dokter se bevel is, Lizelia, kan jy gerus maar dadelik teruggaan bed toe. Jou ontbyt sal in die bed bedien word. En moenie probeer om my te flous nie. Ek sal self ná ete gaan seker maak of jy in die bed
