ek u ooit weer alleen laat!” lag die voorbarige man asof hy ’n goeie grap geniet. “Ek dink ek moet u maar sommer vir my vat, dan kan Francesca die blinde baron kry. Hy kan u wonderlike skoonheid in elk geval nie sien om dit opreg te waardeer nie.”
Alberto wou net sy hand op Lizelia se tenger skouertjie sit toe die groot, bonkige Gino, wat elke woord gehoor het, hom aan sy baadjie se kraag vat en hom sonder inspanning eenkant toe pluk.
“Ek sal jou nie aanraai om ’n hand op die barones te lê nie, meneer Bove,” waarsku Gino hom met ’n onheilspellende klank in sy stem. “Jy het gehoor die barones sê jy moet loop en haar alleen laat. Moet ek jou help, of gaan jy alleen loop?”
“Kyk, ek weet nie wie jy is nie, meneer …” protesteer Alberto, maar Gino gee hom nie kans om meer te sê nie.
“Ek is Gino, die baron se motorbestuurder, en op die oomblik hier om my meesteres teen jou soort te beskerm,” lig Gino hom bars in. “Ek gee jou ’n minuut, dan moet jy weg wees, meneer Bove, anders word jy môre ’n permanente inwoner van hierdie begraafplaas.”
Alberto haal sy skouers liggies open stap ongeërg weg sonder om een maal om te kyk.
“Ek dink ons moet ook maar gaan, Gino,” stel Lizelia voor. “Die ellendige vent het nou my hele middag bederf met sy voorbarige opdringerigheid. Dankie dat jy my so gou te hulp gesnel het. Ek weet regtig nie wat ek vandag sonder jou bystand sou gedoen het nie.”
“Ek is altyd tot u diens, barones,” verseker Gino haar met ’n beleefde buiginkie.
Francesca en die baron is albei verbaas dat Lizelia so vroeg tuis is. Francesca bly doodstil, maar Edoardo sê met iets in sy stem wat vir Lizelia amper soos besorgdheid klink: “Jy is nooit so vroeg tuis nie, Lizelia. Wat het vandag gebeur?”
“Jy kan wel vra, want dit lyk vir my of ek nou nie eens meer my moeder se graf kan besoek sonder om gemolesteer te word nie,” antwoord sy ontsteld.
“So! Wie het jou gemolesteer? En waarom het Gino jou nie beskerm nie?” wil Edoardo dadelik weet.
“Juffrou Bove se voorbarige en opdringerige broer, Alberto, het die vermetelheid gehad om my daar by my moeder se graf te kom molesteer,” lig Lizelia hom vererg in. “Dit is vir my ’n raaisel hoe hy geweet het dat ek my in die begraafplaas bevind. Hy het reguit na my toe gestap en hy het ook geweet wie ek is, al het ek hom nog nooit vantevore gesien nie. Gelukkig het Gino my te hulp gesnel en hom daar verwilder.”
Francesca is rooi van woede, maar kry dit tog reg om beheers te sê: “Ek glo nie dit was só erg nie, barones …”
“Miskien nie vir jou nie, juffrou Bove,” val Lizelia haar vererg in die rede, “maar ek het sy optrede uiters voorbarig en astrant gevind, en as Gino hom die opstopper gegee het wat hy gedreig het om hom te gee, sou dit beslis sy verdiende loon gewees het.”
“Ek sal my broer môre bring om om verskoning te vra, barones,” probeer Francesca die hele aangeleentheid doodpraat.
“Dankie, maar dit is nie nodig om hom hierheen te bring nie,” keer Lizelia verontwaardig. “Jou broer kan my net so goed oor die telefoon om verskoning vra.”
Francesca weet dat sy sal moet wal gooi sodat Edoardo nie uitvind wat haar aandeel aan die onaangename voorval was nie. Sy het gedink Alberto sal Lizelia met sy sjarme kan oorweldig, maar nou het sy blykbaar ’n afkeer van hom. Dis ook net Alberto wat haar planne om die baron se hart terug te wen so kan verongeluk. Sy wens sy het hom nooit gebel om te sê dat Lizelia vanmiddag by die begraafplaas sal wees nie!
Edoardo se eienaardige stilswye laat Francesca so skuldig en ongemaklik voel dat sy ná ’n rukkie verskoning maak en vertrek.
Lizelia merk die vreemde, onpeilbare trek om Edoardo se mond en sê ietwat huiwerig: “Verskoon my, ek wil nie met jou sake inmeng nie, Edoardo, maar as jy ’n egskeiding verlang om met juffrou Bove te kan trou … Ek bedoel, dit is tog baie duidelik dat sy jou wil terughê, en ek kan môre teruggaan Suid-Afrika toe. My paspoort is nog geldig …”
“Dit sal beter wees as jy liewer niks meer sê nie, Lizelia,” sê hy met onderdrukte woede. “Ek het niemand se advies nodig nie! En moet ook nooit weer praat van teruggaan Suid-Afrika toe nie. Moet ook nie probeer om my te ontvlug nie, want ek sal jou kry, waarheen jy ook al vlug. Ek weet jy het al dikwels jou huwelik met my berou, maar onthou net, jy was gewillig om met my te trou toe jy my geld nodig gehad het.”
“Dit is nie nodig dat jy my aan hierdie dinge herinner nie, Edoardo,” sê Lizelia gebelg. “Ek het maar net die voorstel gemaak omdat ek weet hoe lief jy vir juffrou Bove …”
“Jy weet niks,” val hy haar ongeduldig in die rede. “Bepaal jou liewer by jou eie sake.”
Ná hierdie onvriendelike afjak maak Lizelia verskoning en stap die huis binne, vasbeslote om haar nooit weer met sy sake te bemoei nie.
5
__
Met haar tuiskoms bel Francesca haar broer onmiddellik om hom uit te trap omdat hy haar planne byna verongeluk het met sy voortvarendheid.
“Die barones is vreeslik verontwaardig! Sy sê jy het haar gemolesteer!” beskuldig sy Alberto.
“Ek het haar nié gemolesteer nie,” stry Alberto. “Ek wou maar net met haar vriende maak. Maar waarom het jy my nie vertel dat sy so onbeskryflik mooi is nie, Francesca? Ek dink jy moet hierdie wilde plan van jou maar liewer laat vaar. Die baron sal nooit so ’n beeldskone vrou vir jóú verruil nie …”
“Ek het nie jou mening oor die baron se smaak gevra nie, Alberto,” wys sy hom vererg tereg. “Sorg jy maar net dat jy jou deel van ons ooreenkoms nakom. Terloops, ek het vir die baron gesê dat ek jou môre na die villa sal bring om die barones om verskoning te vra. Ek hoop jy gedra jou môre soos dit ’n man met ’n goeie opvoeding betaam.”
“O, nou goed, ek sal my bes doen,” belowe hy halfhartig, haastig om aan Francesca se vervelige gesanik ’n einde te maak. Hy besef dat dit groot inspanning van hom gaan verg om sy hande van die skone Lizelia af te hou. Aan die ander kant sal hy eerder die onbereikbare Lizelia se hart kan wen as Francesca daarin slaag om Edoardo se huwelik te laat verbrokkel.
Alberto heg nie veel waarde aan sy suster se versekering dat sy die edelman in ’n japtrap weer na haar pype sal laat dans nie. Sy is nou wel lank, slank en gesofistikeerd – ’n lus vir die oog van diegene wat van swartkopmeisies hou. Maar as hý tussen haar en Lizelia moet kies, sal sy keuse beslis op die fyn, blonde Lizelia val. Hy glo ook nie ’n oomblik lank dat die baron so dom sal wees om so ’n mooi vrou vir Francesca te verruil nie. Sy suster mors net haar tyd en energie, en as sy na goeie raad wil luister, sal sy van Edoardo de Mashatini vergeet.
Ondanks sy twyfel oor die wenslikheid van sy suster se plan, is Alberto fyn uitgevat toe hy die volgende middag by Francesca se woonstel opdaag. Sy betrag hom met ’n kritiese oog van kop tot tone, en besluit dan dat hy aantreklik en netjies genoeg lyk vir die rol wat hy moet speel.
“Ek is bly om te sien jy het darem nie kop uitgetrek nie, Alberto,” begroet sy hom met ’n vriendelike glimlaggie.
“Ek weet nie wat my besiel om deel te hê aan hierdie speletjie nie, Francesca,” sê hy half ergerlik. “Dit is gemeen om iemand se huwelik doelbewus te vernietig. Maar jy sal tog nie in jou doel slaag nie. Edoardo se familie glo nie aan egskeidings nie.”
