die operasie nie in Suid-Afrika gedoen word nie, dokter?” vra sy hoopvol, want daar kan sy probeer reël om die hospitaal en die chirurg paaiementsgewys te betaal.
Haar hoop word egter dadelik verydel toe die spesialis sy kop skud en simpatiek sê: “Ek vrees dit sal fataal wees om die signora in hierdie kritieke toestand te laat reis. Ek stel voor dat u liewer nou dadelik probeer om met ’n familielid in aanraking te kom; daarna kan u met dokter Montesi kontak maak.”
Met hierdie woorde staan die spesialis van sy stoel af op, en Lizelia weet intuïtief dat die onderhoud afgehandel is. Sy groet die twee geneeshere en verlaat die dokter se kantoor soos ’n slaapwandelaar. Sy vertoef ’n paar minute langs haar moeder se bed. Die gedagte dat net ’n operasie haar lewe kan red, maak Lizelia so beangs dat sy haastig buitetoe vlug.
Verblind deur trane stap sy na die rustige atmosfeer van Villa Borghese se park, waar sy hierdie groot ramp wat hulle getref het in stilte kan bepeins. Sy gaan sit op ’n bankie en is nie eens bewus van die man met die donkerbril en sy vriend wat ’n paar tree agter haar sit nie.
Lizelia sit ’n hele rukkie en wonder hoe sy die geld vir die operasie in die hande kan kry. Maar sy kan aan geen instansie dink waar sy om hulp kan aanklop nie en sover sy weet, het hulle ook geen gegoede familie tot wie sy haar kan wend nie.
Sy voel meteens so magteloos, mismoedig en hartseer dat sy haar gesig in haar hande verberg en saggies begin huil. Die gedagte dat sy dalk nou ook haar moeder aan die dood sal moet afstaan, laat haar hart voel of dit in skerwe gebreek is.
Lizelia huil saggies. Sy voel só verlore. Tog hoor die man met die donkerbril haar.
“Wie snik so droewig, Mario?” vra die man met die donkerbril vir sy middeljarige lyfkneg.
Mario luister vir ’n oomblik aandagtig, kyk dan om en sien die blonde meisie wat huil asof haar hart wil breek, op die bankie agter hulle sit.
“Dit is ’n meisie, my heer die baron,” sê Mario met eerbied en respek vir sy adellike werkgewer. “Sy sit op die bankie agter ons. Ek het haar al een of twee maal vorentoe hier in die park opgemerk, en sy het vir my nog altyd baie gelukkig en opgeruimd gelyk. Ek wonder wat het gebeur dat sy vandag so hartseer is?”
“Dit is bepaald ’n liefdesteleurstelling,” meen die baron.
“As dit ’n liefdesteleurstelling is, my heer die baron, moet die man inderdaad vermetel wees as hy dink hy sal ’n mooier meisie as sy raakloop,” laat Mario weer hoor. “So ’n seldsame skoonheid sien ’n mens nie elke dag nie.”
Daar is ’n kort rukkie stilte, dan sê die edelman met duidelike minagting in sy stem: “Beskryf die wonderskone dame vir my, my goeie Mario. Dit is inderdaad die eerste maal dat jy so gaande raak oor ’n meisie se voorkoms.”
“Sy is klein, fyn en blond, my heer die baron,” begin Mario se beskrywing van Lizelia. “Haar hare is lank, krullerig en goudkleurig. Haar oë het ek nog nie van naby gesien nie, maar sy lyk amper net soos Gina Lollobrigida, net nog mooier as ons geliefde Gina.”
“Ek het jou beskrywing gevolg, my goeie Mario, en ek moet sê die dame klink nie te onaardig nie. Nou kan jy net vir ons gaan kyk hoe lyk haar oë. Ek wed jou hulle is blou,” kom dit ongeërg van die edelman.
Mario kyk sy werkgewer aan asof hy dink dat die jong man van sy wysie af is. Maar die nege en twintig jaar wat hy al in die baron se diens is, het hom geleer om enigiets van die jong edelman te verwag.
“Maar, my heer die baron, ek kan tog nie vir die dame sê ek kom net kyk wat die kleur van haar oë is nie …”
“Nee, natuurlik kan jy nie, my liewe Mario,” help die edelman hom half ongeduldig reg. “Maar jy kan haar gaan vra waarom sy so droewig huil, en vra of daar iets is wat jy vir haar kan doen om haar weer in ’n goeie stemming te bring!”
“Nou goed, ek sal gaan hoor wat ek vir die dame kan doen, my heer die baron,” sê Mario met ’n sweem van ’n glimlag. “Ek hoop nie sy dink ek is voorbarig nie.”
“Jou heldin sal bitter ondankbaar wees as sy dít van jou dink,” merk die edelman op toe sy lyfbediende opstaan en na die snikkende meisie toe stap.
Lizelia is so vasgevang in haar verdriet dat sy dit nie eens opmerk toe Mario langs haar op die bankie kom sit nie. Sy snik saggies en droewig, maar hoor dan skielik ’n besorgde manstem langs haar vra: “Ti fa molto malé, signorina? Voel jy siek?”
Sy skud haar mooi blonde kop, droog haar trane af en sê met al die hartseer en weemoed van die wêreld in haar stem: “Ek is jammer, maar ek verstaan nie jou taal nie, meneer, en ek praat ook nie met vreemde mans nie. Gaan asseblief en laat my alleen.”
“Verskoon my, ek wil nie onbeleef wees nie, signorina,” sê Mario nou in ’n mengsel van Engels en Italiaans, “maar my werkgewer, die baron, het gesê ek moet kom hoor waarom u so hartseer huil. U sien, my werkgewer is blind, daarom het hy my gestuur om te kom hoor of daar iets is wat ons vir u kan doen. My naam is Mario Cordoni, en ek is die baron se lyfbediende.”
Lizelia kyk die middeljarige man eers wantrouig aan. Daar is duidelike besorgdheid in sy oë en op sy gelaat, en dit gee haar die nodige vrymoedigheid om haar moeder se toestand met hom te bespreek.
“Wanneer word u moeder geopereer?” vra Mario met merkbare meegevoel.
Lizelia skud haar kop stadig en die trane begin weer oor haar wange rol.
“Ons het nie geld om vir die operasie te betaal nie, meneer,” sê sy met trane in haar stem. “Ek het dit al oorweeg om selfs my moeder se ringe te verkoop, maar die ringe sal nie genoeg oplewer om die operasiekoste te dek nie.”
“U verkeer inderdaad in ’n onbenydenswaardige posisie, signorina,” sê Mario ingedagte. “Ja, u het inderdaad rede om hartseer te voel. Maar u het my nog nie gesê wat u naam is nie.”
“Ek is Lizelia Heyns, en ons is in die Ambasiatore Hotel tuis, meneer Cordoni,” sê sy sag. “U wonder natuurlik ook waarom ek al die verantwoordelikheid vir my moeder se siekte moet dra. My vader het vier maande gelede in ’n motorongeluk omgekom. My moeder was saam met hom in die ongeluk, en het twee maande lank in die hospitaal gelê met talle beserings. Hierdie vakansie was juis beplan sodat sy kon aansterk.”
Lizelia soek in haar handsak na ’n sneesdoekie, en sê weer na ’n paar sekondes: “Ek is jammer dat ek u met my probleme verveel het, meneer Cordoni. U werkgewer is bepaald al ongeduldig omdat u so lank wegbly. Ek waardeer sy belangstelling, en u moet hom asseblief namens my bedank.” Mario besef dat Lizelia alleen met haar hartseer en probleme wil wees, daarom staan hy haastig van die bankie af op en groet haar beleef.
“Wel, ek moet sê, jy het lank weggebly, my goeie Mario,” begroet die baron hom ongeërg toe hy weer langs hom op die bankie gaan sit. “Is dit moontlik dat jy jou nie van die aantreklike dame kon losskeur nie? Ek hoor sy huil nie meer nie!”
“Haar naam is Lizelia Heyns, my heer die baron. Sy is onbeskryflik mooi en baie verfynd,” vertel Mario ongestoord. “U het gelyk gehad, haar oë is blou – saffierblou en amper deurskynend, sou ek sê. Sy en haar moeder kom van Suid-Afrika af, en het vier dae gelede hier aangekom met vakansie. Hulle was egter net twee dae hier in Rome toe die vreeslike ramp hulle getref het …”
Mario vertel sy werkgewer van die motorongeluk waarin Lizelia haar vader verloor het, van haar moeder se verblyf in die hospitaal en dat hierdie vakansie
