dit is toe nie ’n liefdesteleurstelling nie,” sê die baron met ’n ongeërgdheid wat aan harteloosheid grens. “Ek wonder of dit nie maar net ’n wolhaarstorie is wat sy jou vertel het om geld uit jou te kry nie, Mario. Die lewe het my geleer dat ’n vrou enigiets sal doen vir geld en die dinge wat geld kan koop.”
“Ek glo nie dit is ’n wolhaarstorie nie, my heer die baron,” waag Mario dit om sy adellike werkgewer te weerspreek. “Sy wou aanvanklik niks met my te doen hê nie. Sy het my onomwonde laat verstaan dat sy nie met vreemde mans praat nie en dat ek haar asseblief alleen moet laat … Nee, sy lyk nie vir my na die soort wat leuens sal versin om geld uit ’n man te kry nie. Haar hartseer en kommer is ook heeltemal eg.”
“Dis waar, ’n mens kan altyd by die hotel en by die hospitaal uitvind of sy die waarheid praat,” gee die baron toe. “Het die dame vir jou gesê wie die spesialis is wat die operasie moet uitvoer?”
Mario skud sy kop verleë en sê verskonend: “Ek kan haar gou gaan vra, my heer die baron.”
“Nee, wag, ek dink dit sal beter wees as jy my aan die dame voorstel sodat ek self met haar kan praat, my goeie Mario,” doen die baron aan die hand. “Jy mag baie ouer as ek wees, maar ek dink ek ken vroumense baie beter as jy. Hulle is almal eenders; ewe selfsugtig.” Die edelman staan versigtig van die bankie af op en vervolg bedaard: “Kom, neem my na die dame toe en laat ons dan alleen.”
2
__
Lizelia snik nie meer nie en die trane rol net stil oor haar wange toe Mario en die baron voor haar verskyn.
“Ek wil graag my werkgewer, die baron De Mashatini, aan u voorstel, signorina Heyns,” hoor sy Mario sê.
Sy erken die bekendstelling beleef, dan help Mario die baron om langs haar op die bankie te gaan sit.
“Ek sal nie ver weg gaan nie, indien u my nodig het, my heer die baron,” stel Mario die blinde man gerus, en gaan sit dan op ’n bankie ’n paar tree van Lizelia-hulle af.
“Mario, my lyfbediende, het my vertel van die ramp wat jou en jou moeder getref het, signorina,” begin die edelman met haar op Engels gesels. “Ek is bly om te hoor dat jy nie meer huil nie, want sien, jy is nie die enigste mens wat al ooit ’n ramp beleef het nie, signorina. Ek het onlangs my sig in ’n motorongeluk verloor.
“Dit is ook nie al wat ek verloor het nie,” voeg hy verbitterd by. “Toe my verloofde hoor dat ek blind is, het sy my net so gelos vir ’n man wat nie blind is nie – ’n man wat haar na rolprentvertonings, operas en ander vermaaklikheidsplekke kan neem. Maar om na jou probleem terug te keer: Wie is die chirurg wat die operasie moet uitvoer?”
“Dokter Carini sou die operasie uitgevoer het, meneer die baron,” sê sy sag met ’n bewerige stem, terwyl die trane weer stadig oor haar wange begin rol, “maar daar sal nie ’n operasie kan wees nie. Dit sal beter wees as ek my liewer daarmee versoen en nie bly hoop op ’n wonderwerk wat tog nooit sal plaasvind nie …”
Hartseer oorweldig haar en sy begin weer saggies te snik.
“Wat is die wonderwerk waarop jy gehoop het, signorina?” dring die baron se stem ná ’n paar sekondes tussen haar snikke tot haar deur.
Sy vee haar trane af en sê met ’n onvaste stem: “Daar is nie ’n spesifieke wonderwerk nie. Ek het maar net gehoop dat ek iewers die geld sou vind om vir die operasie te betaal. Maar daar is niemand in Suid-Afrika by wie ek om hulp kan aanklop nie.”
“Het jy nie ’n verloofde of familie wat jou kan bystaan nie, signorina?” wil die edelman sonder veel belangstelling weet.
“Daar is geen gegoede familie waarvan ek weet nie, en ek het ook nie ’n verloofde nie,” sê sy met ’n hartseer stem. “Ek was al die jare aan die onderwyskollege te besig met my studie om aan kêrels te dink, en die afgelope jaar wat ek onderwys gegee het, was my lewe ook te vol en bedrywig om regtig aandag aan mans te gee. Ek het niemand behalwe my moeder nie.”
Daar heers ’n kort stilte, dan hoor sy die baron met sy mooi, diep stem sê: “Ek het nou net aan ’n oplossing gedink waarby ons albei moontlik kan baat vind, signorina – dis te sê as jy kans sien om Italië jou tuiste te maak. Jy sien, ek het al verskeie verpleegsters in my diens gehad vandat ek blind geword het. Maar hulle is meestal so irriterend dat ek vinniger van hulle ontslae raak as wat my sekretaris hulle in diens kan neem. In elk geval, vertel my wat jou moeder se naam is, wat die naam van die hospitaal is waar sy haar op die oomblik bevind, en wat die naam van die dokter is wat haar behandel.”
Lizelia verskaf al hierdie besonderhede en wonder heimlik wat die oplossing is wat hy in gedagte het. Hy weet immers dat sy ’n onderwyseres is, dus kan hy haar nie as verpleegster in diens neem nie.
Lizelia is nog besig om die edelman se woorde te bepeins, toe hoor sy hom al weer sê: “Ek sal weer vanmiddag by die hotel met jou in verbinding tree, signorina. Moet jou dus nie langer oor die operasie bekommer nie.” Hy staan langsaam, versigtig van die bankie af op en vervolg effens hooghartig: “Sal jy asseblief so vriendelik wees om my lyfbediende nader te wink?”
“Ek sal hom gou vir u gaan roep – hy sit nie ver van ons af nie,” sê Lizelia, en vervolg ietwat huiwerig: “Ek weet natuurlik nie wat die oplossing is wat u vir ons albei in gedagte het nie, meneer die baron, maar ek wil u graag bedank vir u vriendelike belangstelling in ’n vreemdeling se probleme …”
“Moet asseblief nooit voor my werknemers sê dat ek vriendelik is nie, signorina. Hulle sal sekerlik dink jy is geestelik versteurd,” val die edelman haar met ’n stroewe stem in die rede.
Lizelia kyk hom ondersoekend aan en sê effens verward: “Ek … e … verstaan nie wat u bedoel nie.”
“Ek sou sê dit is baie duidelik,” hoor sy hom weer sê. “Sedert ek my sig verloor het, was ek nog nooit ’n vriendelike mens nie. Dit is ook nie uit vriendelikheid dat ek na jou probleem geluister het nie. Ek was oortuig dat jy hartseer veins net om geld uit die een of ander swakkeling te kry, en ek was vasbeslote om jou slinksheid aan die kaak te stel.”
“O, ek sien,” sê Lizelia ontnugter. “Ek is jammer dat ek u optrede verkeerd vertolk het, baron.”
Sy roep Mario met ’n ligte handgebaar nader, sien hoe hy haastig aangestap kom en wend haar dan weer na die edelman. “Ek sê dan maar tot siens, baron, en onthou net, u maak die lewe vir uself onaangenaam deur so sinies en agterdogtig te wees.”
Nog steeds ontnugter en teleurgesteld, stap Lizelia haastig van die twee mans af weg voordat hulle haar kan groet. Sy is vasbeslote om nooit weer aan die lang, donker, aantreklike baron te dink nie. Sy besef dat sy ’n gek was om haar probleme met hom en sy lyfbediende te bespreek. Maar dit het haar ’n les geleer: Sy moet die mans van hierdie stad liewers vermy asof hulle aan ’n aansteeklike siekte ly; hulle is ongetwyfeld almal soos die hardvogtige baron.
Lizelia voel nou nog meer verlate en eensaam – noudat sy besef hier is niemand in die hele stad op wie sy kan vertrou nie. Sy stap werktuiglik in die rigting van die hospitaal sonder dat sy eens daarvan bewus is. Haar ongelukkige gedagtes is so vol van die onbetroubaarheid van sommige mense en die haglike posisie waarin sy haar op die oomblik bevind, dat sy blind is vir ander dinge.
Eers toe sy die hoofingang van die hospitaal binnestap, besef sy hoe diep ingedagte sy al die tyd was. Sy kyk op haar polshorlosie en merk dat daar darem nog genoeg tyd vir ’n besoekie aan haar moeder is. ’n Verpleegsuster
