van nou af op die voornaam noem.”
Toe Lizelia niks hierop sê nie, gaan hy ongestoord voort: “My sekretaris sal môre alles reël sodat ons oor twee dae in die huwelik kan tree. Gino, my motorbestuurder, sal jou môreoggend na ’n bekende modehuis neem sodat jy jou bruidsuitrusting kan gaan koop. Ek sal die modehuis vooraf skakel, want jou bruidsuitrusting moet net die beste wees. Jy moet ook vir my die maat van jou vinger gee, want ek moet seker maak dat die familieringe jou pas.”
Sy haal haar seëlringetjie van haar vinger af en sê merkbaar gespanne: “Ek hoop nie u het ’n groot troue in gedagte nie, baron … Edoardo, want ek kan nie ’n woord Italiaans praat nie en ek voel dat so iets onvanpas sal wees terwyl my moeder se toestand so kritiek is. Ek weet ongelukkig nie wat die maat van my vinger is nie, dus moet u maar my seëlring neem.”
Die baron hou sy hand na haar uit en sy plaas die ring versigtig op die palm van sy lang, slanke hand. Hy voel-voel die ringetjie tussen sy vingers, probeer dit aan sy pinkie steek, maar kry dit nie eers so ver as die eerste lit nie.
“Jy het verbasende dun vingertjies, Lizelia,” hoor sy hom sê. “Mario sê jou kop kom darem tot by my skouer. In elk geval, jy moet jou nie oor die huwelik bekommer nie. Ons trou hier in die tuin van my villa, en die enigste gaste sal lede van my familie wees wat naby genoeg bly om betyds vir die huwelik te wees. Ná ons troue sal ek reël dat iemand vir jou privaat lesse in Italiaans gee.”
“Sal die huwelik in die oggend of in die middag voltrek word?” vra Lizelia terwyl sy die edelman ondersoekend betrag. Sy stem klink nou wel kalm en besorg, maar dit flous haar glad nie. Daardie harde trek om sy mond toon baie duidelik dat hy die soort man is wat sy vrou knaend onder die duim sal hou, die wette sal neerlê en net een maal sal praat.
Gelukkig sal hulle huwelik net in naam wees, totdat hý anders besluit – natuurlik op ’n egskeiding, dink sy.
Maar dan hoor sy hom sê: “Die huwelik sal in die oggend voltrek word, en Gino sal jou môreoggend na die modehuis toe neem.”
Noudat alles bevredigend afgehandel is, stel die baron voor dat hulle die komende vennootskap met ’n glasie sjampanje beklink. Ná die tweede glasie kondig Lizelia aan dat dit tyd is vir haar om te gaan as sy haar nie môreoggend wil verslaap nie.
Die baron is ’n man van sy woord, want net ná ontbyt hou Gino voor die hotel stil. Lizelia, in ’n netjiese wit broekpak en goudkleurige sandale geklee, is gereed om na die modehuis te vertrek. Tot haar verbasing moet sy hoor dat die modehuis haar nie net van ’n bruidsuitrusting moet voorsien nie, maar dat hulle haar volledig moet uitrus vir die somer en dat alles nog dié middag by die baron se villa afgelewer moet word.
Lizelia het nog nooit in haar lewe sulke duur, en so baie, klere vir een seisoen besit nie. Dit duur byna vier uur om al die kledingstukke aan te pas, dus is sy bly toe alles eindelik afgehandel is en sy mag gaan. Sy vra Gino om haar asseblief by die hospitaal af te laai, aangesien sy haar moeder nie vanoggend kon besoek nie.
Irma is gelukkig nog wakker toe Lizelia haar opwagting in die siekekamer maak, en sy is ooglopend verlig toe sy Lizelia sien.
“Ek was al bekommerd oor jou,” begroet sy haar. “Jy moet altyd vooraf vir my sê as jy my nie kan besoek nie, my kind.”
Lizelia soen haar moeder baie teer op die voorkop en sê verontskuldigend: “Ek het nie gisteraand geweet dat ek Mams nie vanoggend sou kon besoek nie. Ek moes die baron gisteraand ’n antwoord gee op sy voorstel in die …”
“Ek hoop jy het my raad gevolg en vir hom gesê dat hy gans te veel van jou vra, my kind,” val Irma haar haastig in die rede.
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om Lizelia se mooi, sagte mond toe sy sê: “Inteendeel, ek het vir hom gesê dat ek sy voorstel aanvaar, Moeksie. Die baron het vanoggend sy vliegtuig gestuur om professor Landuzzi, Italië se bekwaamste breinspesialis, te gaan haal om die operasie op Mams uit te voer. In elk geval, ons trou môreoggend in die tuin van sy villa hier in Rome. Die baron het vanoggend sy motorbestuurder hotel toe gestuur om my na ’n modehuis te neem. Daar is ek van ’n bruidsuitrusting en genoeg klere vir die res van die seisoen voorsien. Ek dink die modehuis se rekening gaan die edelman ’n fortuin uit die sak jaag, want hy het die bestuurder telefonies verwittig dat elke kledingstuk net van die beste moet wees.”
“So, dan is dít die vreemde chirurg wat my vanoggend ondersoek het,” merk Irma verwonderend op. “Hy wil eers môre ’n paar toetse op my uitvoer, dus sal hy oormôre opereer.”
“Ek sal so bly wees as die operasie agter die rug is en my ou Mams weer soos ’n mens voel,” kom dit hartstogtelik van Lizelia.
“Ja, maar het jy al daaraan gedink hoe die situasie daarna sal wees, Lizelia? Ek sal huis toe kan gaan, maar jy sal hier moet agterbly omdat jy met die baron getroud sal wees.”
“My ou Moeksie hoef nie huis toe te gaan nie,” keer Lizelia. “Die baron het gesê hy sal vir Mams sorg so lank as wat Mams lewe.”
“Ons sal weer later daaroor praat, my kind,” is al antwoord wat Lizelia van Irma ontvang. Irma sluit haar oë, en ná ’n rukkie is haar asemhaling egalig.
Lizelia besef dat hulle haar ma ’n rukkie gelede ’n doofmiddel teen die pyn moes gegee het, daarom besluit sy om maar te gaan en haar ma liewer vanaand weer te besoek.
3
__
Dit is die laaste aand van Lizelia se verblyf in die hotel. Sy het alreeds haar en haar moeder se tasse gepak. Môreoggend trek sy na die villa. Op die oomblik voel sy moeg en uitgeput van die gewerskaf, maar sy kan ook nie aan die slaap raak nie. Haar komende huwelik met die edelman rus soos ’n berg op haar smal skouers.
Lizelia lê tot laat daardie nag aan die baron en dink. Hy is so trots, hooghartig, verbitter en sinies. Sy wonder of hy ooit met haar diens tevrede sal wees, of sal sy hom ook ná ’n paar dae irriteer soos al haar voorgangers? En dan is daar ook nog sy leefwyse. Sal sy ooit by sy leefwyse kan aanpas? Sy is gewoond aan ’n eenvoudige lewe, sonder die swier en luister wat sy gisteraand in sy villa opgemerk het. Hulle het sulke uiteenlopende geaardhede en het geen gemeenskaplike belangstellings nie. Hulle praat nie eens dieselfde taal nie!
Talle vrae flits deur Lizelia se gedagtes, vrae waarop sy geen antwoorde kan verstrek nie. Sy voorsien donker dae vir haarself, maar een ding staan soos ’n paal bo water: Edoardo is bereid om te betaal vir die operasie waarvan haar moeder se lewe op die oomblik afhang.
Lizelia raak in die vroeë môre-ure eers aan die slaap. Sy slaap baie onrustig en het die een nagmerrie op die ander, met die gevolg dat sy die volgende môre nog vaak en prikkelbaar voel toe die wekker voor haar bed aankondig dat dit tyd is om op te staan.
Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom die huwelik nou juis so vroeg in die oggend moet plaasvind nie. Sy kan trouens net so min begryp waarom daar fortuinsoekers in die wêreld moet wees om die lewe vir ander te bemoeilik. Maar noudat sy daaraan dink, besef sy opnuut weer dat sy die baron glad nie verstaan nie, en dat sy ook nooit sal weet hoe sy gedagtes werk nie.
Net ná ontbyt daag Gino by die hotel op om Lizelia na die villa, haar toekomstige tuiste, te neem. Sy kyk na die eenvoudige rokkie wat sy aanhet, en wonder of sy nie iets deftigers moes aangetrek het nie. Die edelman is nou wel blind, maar daar mag alreeds gaste by die villa wees en húlle is bepaald nie blind nie.
Ag, hulle kan gaan doppies blaas, besluit sy fronsend. Sy is ’n doodgewone mens, nie ’n
