dan na die sykamer waar haar moeder lê.
Lizelia gaan die siekekamer saggies binne. Dan voel sy meteens hoe vinnig haar hart van loutere vreugde begin klop: Haar moeder is nie meer in ’n koma nie!
Sy beweeg vinnig na haar moeder se bed, neem Irma se hand liefdevol in hare en sê effens uitasem: “Ek is so bly om te sien Mams is nie meer in ’n koma nie. Dit was aaklig om Moeksie so bleek en stil te sien.” Lizelia buk oor en soen die sieke saggies op haar bleek voorkop.
’n Moeë glimlaggie verskyn om Irma se mond. Sy gee haar dogter se hande ’n sagte drukkie en fluister: “Dokter Montesi was flussies hier by my. Hy het my van die operasie vertel, maar ek het hom gesê dat ons nie genoeg geld het om vir die operasie te betaal nie en dat dit beter sal wees as ons liewer dadelik teruggaan Suid-Afrika toe.”
“Wat het hy van Mams se voorstel gesê?” vra Lizelia bekommerd.
“Presies dieselfde as wat hy glo vir jou gesê het, my kind,” kom dit sag en moeisaam van Irma. Dan sluit sy haar oë, want dit voel nog steeds of haar kop wil bars van pyn.
“As ek maar net weet wáár om vir ’n lening aan te klop,” sê Lizelia hardop vir haarself.
“Daar is geen plek waar jy kan aanklop nie, my kind,” hoor sy Irma sê, “net die Suid-Afrikaanse ambassade. Maar ek verkies dat jy liewer nie by die ambassade gaan hulp vra nie. Ons kan dit nie bekostig om ’n lening aan te gaan nie. En as die operasie nie slaag nie en die ergste gebeur met my, sal jy vir die lening verantwoordelik gehou word. Ek wil liewer huis toe gaan. Ek dring daarop aan.”
“Daar is nie tyd vir huis toe gaan nie, Mams. Die spesialis het my verseker dat die operasie so gou moontlik uitgevoer móét word. Hy het ook gesê dat Mams nie ’n vliegtuigrit sal oorlewe nie. Ek sal dus ’n plan moet bedink om die geld te bekom. Maar moenie bekommerd wees nie; ek sal wel aan ’n plan dink.”
Lizelia probeer haar moeder gerusstel, maar in haar hart weet sy dat dit net by woorde sal bly. Dan dink sy weer aan die verbitterde edelman se belofte dat hy van ’n oplossing weet waarby hulle albei moontlik sal baat vind. Die man se siniese houding stoot haar nou wel af, maar om haar moeder se ontwil is sy bereid om selfs van hom hulp te aanvaar.
Lizelia gaan sit op die stoel voor die bed en vertel vir Irma van haar kennismaking met die adellike baron en sy lyfbediende.
“Die baron het gesê hy sal weer vanmiddag by die hotel met my in aanraking kom. Ek vermoed hy het een of ander betrekking vir my in gedagte,” sluit sy haar verduideliking af.
Irma verduur so baie pyn dat sy nie alles hoor wat Lizelia sê nie. Eintlik weet sy op die oomblik nie eens waarvan Lizelia praat nie.
Ná ’n rukkie kom ’n suster die siekekamer binne en gee die pasiënt ’n inspuiting wat haar dadelik aan die slaap laat raak. Lizelia besef dat dit sinneloos is om langer langs haar moeder se bed te sit, daarom staan sy saggies van die stoel af op en stap tydsaam terug hotel toe.
Ná middagete gaan strek Lizelia haar op haar bed uit om ’n rukkie te rus voordat sy weer hospitaal toe gaan om haar moeder te besoek. Sy is so uitgeput van kommer dat sy byna dadelik aan die slaap raak.
Met die baron se tuiskoms tree hy dadelik met dokter Carini, die breinspesialis, in verbinding. Hy vind dat Lizelia glad nie oordryf het nie, want Irma se toestand is inderdaad kritiek en die operasie moet sonder versuim uitgevoer word.
“Die jong dame in die park se trane en hartseer was dus heeltemal eg, my goeie Mario,” sê die edelman toe hy die gehoorbuis terugplaas. “Ek wil hê jy moet namens my ’n brief aan die jong dame skryf. Ek sal vir jou dikteer, want die brief moet in Engels geskryf word. En moenie bang wees nie, ek sal elke woord vir jou spel.”
“Dit gaan u baie vermoei, my heer die baron,” maak Mario besorg beswaar. “Dink u nie dat dit sal beter wees as u sekretaris die brief skryf nie?”
“Nee, Angelo ken nie die dame en haar omstandighede soos ek en jy nie, Mario. Hy sal my optrede baie … ongewoon … vind,” help die edelman hom dadelik reg. “Ek verkies dat jý die brief skryf. Jy sal my persoonlike skryfblok en koeverte in die boonste laai van my lessenaar vind.”
Dit neem Mario buitengewoon lank om die Engelse brief reg en volgens die baron se wense op te stel, want die edelman moet feitlik elke woord vir hom spel. Maar die vier en dertigjarige baron Edoardo Bertorelli Frederico de Mashatini is ’n man met ongeëwenaarde deursettingsvermoë wat nooit ’n saak maklik gewonne gee nie.
Ná middagete moet Gino, sy motorbestuurder, Mario na die hotel neem sodat hy die brief persoonlik by Lizelia kan aflewer.
Lizelia is besig om gereed te maak vir ’n besoek aan haar moeder toe sy ’n sagte klop aan haar kamerdeur hoor. Sy maak die deur oop, en is baie verbaas toe sy die baron se lyfbediende voor haar kamerdeur sien staan.
Mario groet haar beleef en verduidelik verontskuldigend: “Ek het vir u ’n brief van my heer die baron gebring, signorina. Ek weet nie watter indruk hy vandag op u gemaak het nie, maar hy is baie eerbaar en verantwoordelik. Hy is ’n vooraanstaande man hier in Rome, en hy is ook baie geëerd en bemind in Italië …”
“Dit is nie nodig om u werkgewer op te hemel nie, meneer Cordoni,” val Lizelia hom in die rede met ’n weemoedige glimlaggie waarin al die pyn en hartseer van die wêreld opgesluit lê. “Ek weet hy is ’n onuitstaanbare en siniese man wat nie skroom om eerlike mense met agterdog te bejeën nie. Ek kan byna nie glo dat hy hier in Italië bemind is nie. Dit is seker sy rykdom wat hom gewild maak.”
“Dit is die baron se blindheid wat hom so hard en sinies maak, signorina. Dit is onregverdig om hom te streng te oordeel. Ek moet nou weer gaan.” Hy gee vir haar die brief en vervolg sag: “Ek sê dan maar tot siens, Signorina.”
“Tot siens, meneer Cordoni,” sê sy effens afgetrokke. Sy maak die kamerdeur toe en gaan sit op die leunstoel voor die venster.
Daar is ’n ligte frons op Lizelia se voorkop terwyl sy na die handskrif op die koevert kyk en wonder wie die brief vir die edelman geskryf het.
Sy skeur die koevert oop. Nou eers merk sy die De Mashatini-familiewapen agter op die koevert en ook boaan die brief. Inderdaad indrukwekkend, dink sy, en begin die brief lees.
Signorina Heyns
Nadat ons vanoggend in die park gesels het, het ek ernstig oor jou probleem nagedink en aan ’n oplossing gedink waarby ons albei sal baat vind. Ek is bereid om die kostes van jou moeder se operasie te betaal en ook die res van haar lewe vir haar te sorg, mits jy met my trou en na my omsien.
Ek besef natuurlik dat daar geen band van liefde tussen ons bestaan nie en dat ons heeltemal vreemd is vir mekaar. Ek glo nie dit sal enigsins saak maak nie, aangesien ons huwelik slegs in naam sal wees totdat ek eendag anders besluit.
Dink intussen ernstig na oor my voorstel. Ek sal Mario vanaand, na die hospitaal se besoektyd, met my motor stuur om jou te gaan haal sodat jy jou besluit persoonlik aan my kan meedeel. Ek hoop jy neem ’n wyse besluit, want jou moeder se lewe hang van die operasie af en ek het die diens van ’n verpleegster dringend nodig.
Tot vanaand
Edoardo de Mashatini.
Lizelia is doodsbleek. “Is die man gek? Dink hy ek is van my wysie af?” roep sy sag en ontsteld uit. “Ek kan mos nie met ’n wildvreemde man in ’n vreemde land trou nie! Ek ken
