sy aan haar moeder wie se lewe van die operasie afhang, en sy besef dat sy die baron se voorstel beslis ernstiger sal moet oorweeg … Maar om darem met ’n wildvreemde man te trou!
Al wat in die edelman se guns tel, besluit sy, is sy uiterlike aantreklikheid. Enige meisie hou van ’n aantreklike man. Dit is egter hoegenaamd nie voldoende rede om met ’n man te trou nie; daar moet iets meer as fisieke aantreklikheid wees.
Lizelia bepeins die situasie met erns. Elke keer dat sy finaal besluit dat sy nie met die baron kan trou nie, doem haar moeder se beeld voor haar op en besef sy dat sy nie haar moeder in die steek mag laat nie. Eie geluk is vir haar van geen waarde as sy dit ten koste van haar moeder se lewe moet behou nie.
Ná ’n rukkie besluit Lizelia om hierdie saak liewer vanaand met haar moeder te bespreek, aangesien sy dit so moeilik vind om alleen te besluit.
Ná al hierdie getob begin sy haarself inderhaas gereed maak om hospitaal toe te gaan. Gelukkig kan sy haar moeder enige tyd van die dag besoek en hoef sy nie tot besoektyd te wag nie.
Irma lê met geslote oë en dit is duidelik dat sy al weer baie pyn verduur toe Lizelia haar opwagting in die siekekamer maak. Dit breek die meisie se hart om haar moeder so te sien ly. Sy besluit terstond om die baron se voorstel te aanvaar.
Die huwelik sal in elk geval net in naam wees, dus verloor ek nie veel nie, net my vryheid, dink sy bekommerd. Sy streel liefdevol met haar hand oor haar ma se hare en Irma se oë gaan oop.
“Ek kan sien Mams verduur weer baie pyn,” sê Lizelia sag en besorg. “Maar glo my, dit gaan nie meer lank so aanhou nie. Ek het iemand gevind wat die hospitaalkoste en vir die operasie sal betaal. Ons sal vanaand finaal daaroor besluit.”
“Wie is die barmhartige Samaritaan, my kind?” vra Irma sag, met ’n baie swak stem.
“Die baron Edoardo de Mashatini. Hy is glo baie bekend en bemind hier in Italië, en sy lyfbediende vertel my dat hy ’n vooraanstaande man hier in Rome is, Mams. Hy is egter blind as gevolg van beserings wat hy onlangs in ’n motorongeluk opgedoen het,” vertel Lizelia ietwat gespanne, want sy weet nie of sy haar moeder die hele waarheid moet vertel nie.
“Wat het die vreemde man laat besluit om hom oor ons te ontferm, Lizelia?” hoor sy haar moeder ná ’n rukkie vra, haar stem dof van pyn.
Lizelia besef dat haar moeder nie met ontwykende antwoorde tevrede sal wees nie, dus lees sy vir haar die brief wat sy vroeër die middag van die baron ontvang het voor.
“Ek weier baie beslis dat jy so ’n ongehoorde opoffering om my ontwil doen, my kind,” sê Irma moeg. “Die man weet nie wat hy van jou vra nie …”
Haar stem raak meteens weg van uitputting en dit gee Lizelia kans om te verduidelik: “Die huwelik sal net in naam wees, Mams, maar dit sal verseker dat die baron ’n verpleegster in sy diens sal hê, en my eie ou Mams sal terselfdertyd ook versorg wees.”
Irma skud haar kop stadig en moeisaam as teken dat sy die edelman se voorstel glad nie goedkeur nie. Maar Lizelia het alreeds besluit dat sy die baron se voorstel gaan aanvaar. Sy kan tog nie toekyk hoe haar ma elke oomblik verswak sonder om iets daaraan te doen nie! Die operasie is vir haar op die oomblik die belangrikste oorweging – die operasie en haar moeder se gesondheid.
Lizelia gesels nou op gedempte toon oor alles wat sy al in Rome besigtig het. Sy merk op dat haar moeder se asemhaling geleidelik reëlmatig word, en dan weet sy dat sy rustig slaap.
Lizelia sug saggies toe sy van die stoel af opstaan en die siekekamer stil verlaat. Sy is so diep ingedagte dat sy haar byna vasloop in dokter Montesi wat onverwags in die deur verskyn.
Die arts herken die blonde Suid-Afrikaanse nooientjie dadelik. Hy groet haar en stel vriendelik voor: “As u op pad is hotel toe, kan u gerus saam met my ry, signorina. Ek wil graag u moeder se toestand met u bespreek.”
Lizelia aanvaar die dokter se vriendelike aanbod dankbaar, en stap dan saam met hom na sy motor wat voor die gebou parkeer is. Haar gedagtes draai om haar moeder se toestand, die baron se voorstel en die operasie.
“Het u al besluit wanneer die operasie uitgevoer kan word, signorina Heyns?” hoor sy die arts vra toe hy voor die hospitaal wegtrek. “Ons kan u moeder se lewensvlammetjie nie meer lank aan die gang hou sonder die operasie nie.”
“Ek hoop om u môreoggend ’n finale antwoord te kan gee, dokter,” belowe sy afgetrokke. Dan kyk sy die arts reguit aan en vra sag: “Ken u miskien die baron Eduardo de Mashatini?”
“Die baron is baie bekend in Rome en in die hele Italië, signorina. Trouens, hy en my jonger broer was saam op skool en ook in dieselfde klas,” vertel die arts.
“Ek sien,” sê Lizelia met ’n ligte frons tussen haar mooi geboogde winkbroue. “Kan u miskien vir my sê hoe ’n soort man die baron is, dokter?”
“Laat ek dit vir u só stel, signorina,” antwoord die arts bedaard: “Hier in Italië kan jy vandag ’n titel vir ’n paar honderd Amerikaanse dollar koop. Maar die baron is nog van die ou Italiaanse aristokrasie: skatryk, geëerd en gerespekteer. Hy is natuurlik nog in die tradisie van die Italiaanse adel opgevoed, daarom is hy baie nougeset en konserwatief, maar hy is ook te alle tye ’n heer wat eerbied en respek van sy medemens afdwing.
“Sy swaer en suster besoek hom glo dikwels noudat hy blind is. Maar daar is ’n gerug dat hy verbitter en ongenaakbaar is sedert sy verloofde hom vir ’n ander man laat staan het. Hy neem glo deesdae geen uitnodigings aan nie, en moedig ook niemand aan om hom te besoek nie. Dit is amper of hy ’n kluisenaarsbestaan voer. Hy woon tans in sy villa hier in Rome, maar hy het ook ’n fabelagtige castello langs die Arnorivier tussen Florence en Arezzo, bo-op ’n hoë, bosbegroeide koppie. Sy plaas is iewers in die noorde naby Milaan. Maar sê my, het u al met die baron kennis gemaak, signorina?”
“Ja, ek het vanoggend met hom kennis gemaak, dokter. Ek moet sê hy hét vir my baie sinies voorgekom.”
“O, hy was dalk maar net in ’n slegte bui,” raai die arts.
“Dit is moontlik,” antwoord sy sag. Dan hou hulle voor die hotel stil. Sy bedank die dokter omdat hy haar opgelaai het, groet hom beleef en klim dan haastig uit.
Lizelia kom net betyds vir aandete by die hotel aan, wat sy stil en afgetrokke nuttig. Noudat sy van die hospitaal af weg is, begin sy weer twyfel aan die wysheid van haar besluit om met die baron te trou. Maar dan tref dit haar weer dat haar moeder se lewe aan ’n baie dun draadjie hang, en dat net ’n operasie haar lewe kan red.
As my moeder sterf omdat die operasie nie gedoen kon word nie, sal ek myself altyd verwyt omdat ek dit kon verhoed het, gesels sy in haar gedagtes met haarself, en sy is nie eens daarvan bewus dat sy slegs peusel aan die smaaklike geregte wat die kelner aan haar voorsit nie.
Sy vermaan haarself om positief te dink en dinge in die regte perspektief te sien. Die baron stel hoegenaamd nie belang in haar of haar probleme nie. Vir hom is sy maar net nog ’n persoon wat hom van diens kan wees – nie as vrou nie, maar as ’n soort verpleegster. Hy het ’n permanente verpleegster nodig en sy … sy het sy geld nodig vir die operasie wat lewe en gesondheid vir haar moeder kan verseker.
Die eetkamer is byna leeg toe Lizelia werktuiglik van die tafel af opstaan en die vertrek verlaat. Terwyl sy vir die hysbak wag om af te kom, sien sy Mario na haar toe aangestap kom en oombliklik val dit haar by dat die baron vanáánd al ’n antwoord van haar verwag.
Sy
