om formeel aan te trek, nie waar nie?”
Mario knik en antwoord bevestigend: “My heer die baron is baie gesteld op etiket, signorina. Ek sal u dus aanraai om altyd saans formeel aan te trek. Ek sal hier in die ingangsportaal vir u wag.”
“Nou goed, ek sal so gou ek kan, verklee, meneer Cordoni. Ek is regtig jammer dat u vir my moet wag,” maak Lizelia haastig verskoning en gaan dan na haar slaapkamer.
Terwyl sy aantrek, tref dit haar met ’n ligte skok dat sy aanstons finaal oor haar toekoms sal moet besluit. Sy besef dat daar geen omdraaikans sal wees nadat sy haar besluit aan die baron meegedeel het nie.
Dit neem haar nie lank om aan te trek nie. Nadat sy haar grimering afgerond het en parfuum aangetik het, betrag sy haarself goedkeurend in die spieël.
Sy is in ’n eenvoudige swart aandtabberd geklee en dra daarby goudkleurige bykomstighede. Haar hoëhaksandale is ook goudkleurig, en die sjaal om haar skouertjies is swart.
Toe sy ná ’n rukkie uit die hysbak stap, tref dit haar meteens dat sy verniet so baie moeite met haar voorkoms gedoen het. Die edelman is immers blind en kan tog nie sien wat sy aanhet nie.
Mario merk haar dadelik op toe sy uit die hysbak stap. Hy loop haar tegemoet, maak ’n galante buiging en vergesel haar dan na die baron se luukse motor wat voor die hotel staan. Gino, die baron se motorbestuurder, is dadelik by om die motordeur vir haar oop te maak. Mario klim voor langs die bestuurder in, dan vertrek hulle dadelik na die edelman se villa langs die Via Appia.
Die eerste maal sedert sy die baron se voorstel ernstig begin oorweeg het, voel Lizelia senuweeagtig en gespanne. Noudat sy daaraan dink, tref dit haar dat sy onvoorwaardelik die baron se woord geneem het in verband met die ontslag van sy vorige verpleegsters. Hy het haar nou wel verseker dat hulle hóm geïrriteer het, maar hoe weet sy dat dit nie hy is wat die lewe vir húlle onhoudbaar gemaak het nie?
Lizelia is nog besig om hieroor te wonder, toe hulle by ’n groot hek indraai en voor die edelman se drieverdieping-villa stilhou. Gino is weer dadelik by en maak die motordeur vir haar oop. Hierna vergesel Mario haar na die baron se private sitkamer, waar glo net spesiale gaste toegelaat word en waar die edelman alreeds op haar aankoms wag.
Lizelia voel so vreemd en gespanne dat sy nie eers die luisterryke weelde om haar opmerk nie. Sy wou ook net vir Mario vra om haar liewer terug te neem hotel toe, toe hy voor ’n toe deur tot stilstand kom en saggies aanklop.
Op die edelman se uitnodiging stoot Mario die deur oop en nooi haar vriendelik om binne te gaan. Lizelia stap die weelderige vertrek behoedsaam binne, dan trek sy haar asem saggies in en bly meteens staan. Vanoggend het dit haar opgeval dat die baron ’n besonder aantreklike man is, maar waar hy nou voor die rusbank staan, geklee in ’n donker aandpak en ’n spierwit borshemp, lyk hy vir haar onweerstaanbaar aantreklik.
Sy hoor hoe die baron vir Mario iets op Italiaans sê, en dan verlaat Mario die vertrek. Dan hoor sy hom weer op Engels sê: “Kom sit asseblief hier langs my op die rusbank, signorina. Ek kan nie met jou gesels as jy aan die ander kant van die vertrek sit nie … of het jy vergeet dat ek blind is?”
“Dis waar, ’n mens is geneig om dit te vergeet,” sê Lizelia afgetrokke. Sy haal haar sjaal af, wag dat die edelman eers gaan sit en neem dan op die ander punt van die rusbank plaas.
“Hoe gaan dit met jou moeder, signorina?” hoor sy die edelman met sy mooi, diep stem vra.
“Dokter Montesi het my vanaand verseker dat hulle my moeder nie meer lank aan die lewe sal kan hou sonder die operasie nie, baron. Sy het vanoggend haar bewussyn herwin, maar sy verduur ontsettend baie pyn.”
Lizelia doen haar bes om kalm en bedaard te klink, maar die edelman is bewus van die hartseer in haar stem toe sy van haar moeder praat.
Daar heers ’n rukkie lank stilte in die vertrek, dan hoor sy hom weer sê: “Ek veronderstel jy het my brief gelees en my voorstel oorweeg, signorina.”
“Ja, ek het u voorstel ernstig oorweeg, baron. Ek het die saak selfs met my moeder bespreek,” sê Lizelia sag. “Maar ek vrees my moeder keur dit ten strengste af dat ek so ’n groot opoffering om haar ontwil doen.”
“En jy, signorina? Voel jy ook dat die opoffering te groot is?” hoor sy die man weer vra.
“Ek weet nie wat om te dink nie, baron,” antwoord sy met ’n moedelose sug. “Sien, die probleem is die huwelik wat u voorgestel het. Ek sal vir u ’n toegewyde verpleegster wees sonder om met ’n huweliksband aan u gebind te wees. Ek verseker u, ek is baie eerlik opgevoed en kom altyd my beloftes getrou …”
“Ek het nie geweet daar is nog eerlike vroumense in die wêreld nie, signorina,” val hy haar smalend in die rede. “Maar ek vrees jou eerlikheid verander niks aan my voorstel nie. As jy geldelike steun van my verlang, sal jy my voorstel net so moet aanvaar.”
Lizelia vroetel senuweeagtig met haar aandsakkie toe sy ietwat huiwerig vra: “Waarom is dit vir u so belangrik om met my te trou, baron? As dit nog ’n huwelik in die ware sin van die woord sou wees, kon ek nog dink dat u miskien ’n erfgenaam verlang. Maar dit gaan slegs ’n huwelik in naam wees!”
Die baron swyg so lank dat Lizelia al begin wonder of hy ooit haar vraag gaan beantwoord. Dan hoor sy hom eindelik sê: “Nou goed, ek sal jou vertel waarom ek met jou, ’n meisie wat ek glad nie ken en ook nog nooit gesien het nie, in die huwelik wil tree. Noudat my verloofde my die trekpas gegee het, sal ek deur baie fortuinsoekers lastig geval word. As ek die gebruik van my oë gehad het, sou dit my nie in die minste gehinder het nie. Maar my blindheid plaas my in ’n moeilike posisie, want my ander sintuie is nog nie so ontwikkel dat ek iemand deur middel van sy stem kan opsom nie. Dit is vir my dus baie belangrik dat ek so gou moontlik in die huwelik tree, signorina.”
“Ek sien,” sê sy sag. “Die huwelik moet vir u as ’n skild dien. Maar hoe weet u dat ek nie ook ’n fortuinsoeker is nie, baron? U ken my nie. Ons het vanoggend maar vir die eerste maal kennis gemaak!”
“Jy het gelyk, signorina, ons het maar eers vanoggend kennis gemaak. Maar dokter Carini het my verseker dat jou nood heeltemal waar en eg is: Jy is dus nie ’n leuenaar nie, en daarom glo ek ook dat jy baie eerlik is.”
“Maar ek is nie ’n verpleegster nie, baron, ek is ’n onderwyseres …”
“Dit het jy vanoggend reeds vertel, signorina,” val die edelman haar bedaard in die rede. “Maar as dit jou sal gerusstel, wil ek net sê dat ek nie die diens van ’n gekwalifiseerde verpleegster verlang nie. My lyfbediende sien baie goed na my om. Al wat ek van jou verlang, is dat jy my oë sal wees en soms ligte takies vir my sal uitvoer. Jy sál dus in ’n sekere sin my verpleegster wees, en as vergoeding sal ek die bekwaamste breinspesialis ontbied om die operasie op jou moeder uit te voer. Daarna sal ek vir haar sorg solank sy lewe.”
“Ek het nog nooit in my lewe voor so ’n gewigtige besluit te staan gekom nie,” sê Lizelia met ’n stem wat vir die edelman baie verwese klink. Sy sug saggies en vervolg: “Die feit dat my moeder se lewe van die operasie afhang, gee my geen ander keuse as om u voorstel te aanvaar nie, baron … Ja, ek … ek aanvaar u voorstel. U kan dus maar begin reëlings tref vir die operasie.”
“Ek sal professor Landuzzi môreoggend per vliegtuig laat haal … Verskoon my, ek het vergeet wat jou naam is, signorina.”
“My naam is Lizelia en my van is Heyns, baron,” sê sy met ’n vreemde gelatenheid in haar stem wat die edelman se oor nie ontgaan nie.
