Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

      Voetstappe begin sleep in die gang af, maar oomblikke later is Nelia terug. “Daar is iets baie belangrik wat ek jou moet vertel, maar dit kan wag tot jy terug is. Lekker slaap, my kind.” ’n Glimlag verlig meteens haar somber gelaat. Sy druk met een hand teen die kosyn asof sy ondersteuning nodig het, haal diep asem soos een wat na suurstof soek en sê: “Ek hoop jy kry die onderhoud van jou lewe.”

      Dan stap sy weg, en die ligte klap van ’n deur vertel sy het nou die wêreld uitgesluit.

      Nie net die wêreld nie, maar ook die dogter wat sy grootgemaak het. Onder moeilike omstandighede, in oorvloed en in tye van net-net genoeg was Nelia Beekman getrou. Het sy meer gedoen as baie ander ouers. Het sy baie, baie male haar porsie kleiner gemaak dat haar enigste kind nie gebrek hoef te ly nie, al het sy gedink Michaela weet nie daarvan nie.

      Michaela skakel die kombuislig af en sleepvoet self die gang af. Te tam om haar knieë te lig, ’n loodsware leemte waar haar hart veronderstel is om te wees.

      Vir vier en twintig jaar al voel sy dat die vrou wat haar ma is, haar net op ’n afstand liefhet. Sy weet vergifnis is wat die Here van haar vra, en vergewe hét sy al. Weer en weer en weer het sy vergewe. Aan die een kant haar ma, omdat sy blykbaar nie weet hoe om haar liefde vir haar dogter aan haar te kommunikeer nie, en aan die ander kant haarself.

      Want wat moes Nelia Beekman nou eintlik nog gedoen het om te bewys dat sy vir haar kind lief is? Het sy dan nie alles gegee waartoe sy in staat was nie?