“Julle gaan e …?” frons sy.
“Ek gaan Nina by ’n maatjie aflaai en dan gaan ek saam met … ’n nuwe vriendin koffie drink.”
Michaela staar na die gloed op haar maat se wange. Sy wil net daarna verwys toe Pippie vinnig groet en byna op ’n drafstap na haar kamer verdwyn.
Kruisbeen in die middel van haar bed, selfoon in die een hand en die jongste gemeentebulletin in die ander, plooi Michaela se voorkop steeds in onbegrip. Haar liefste suster-vriendin se gedrag is, om die minste te sê, verdag. Sy staar nikssiende na die papier in haar hand terwyl Pepita se aantyging skielik soos ’n pingpong-balletjie in haar kop rondbons.
Sý en Kayne … Michaela giggel senuagtig, blaai deur die bulletin. Hoe gouer sy die tantes kontak, hoe gouer kan sy Edward se stem hoor, sy kalmte aanvoel.
Here, bid sy klankloos terwyl sy skakel, verander tog my ma se hart teenoor hom. Hý is die man vir my.
2
“Maar Ma, jy’s steeds asbleek. Ek dink nie dis net bloeddruk nie. Buitendien, Ma weet hierdie was nie die eerste keer dat jy so ’n aanval –”
“Michaela, ek het my pille gedrink en basta nou! Eet jou pap klaar dat jy jou ry kan kry. Dis Maandag, en jy weet jy moet nog petrol ingooi.”
Nelia skink vir haar koffie uit die perkoleerder en stap yskas toe vir melk. Sy is gereed vir haar werk as ontvangsklerk by ’n plaaslike skoonheid-en-haarsalon, en soos elke ander weekdag kan jy haar deur ’n ring trek.
Michaela hap haar laaste bietjie muesli staan-staan en gaan spoel die bakkie uit, sit dit in die droograk. “Nou oukei dan,” brom sy, skielik moeg om te voel asof sy haar kop teen ’n klipmuur stamp.
“Ek sal later bel om te hoor hoe dit gaan. En,” sy sluk vinnig ’n glas lemoensap, “ek sal dalk ’n bietjie laat wees. Ek ontmoet Edward ná werk vir ’n vinnige koffie, omdat hy vanaand ’n direksiefunksie bywoon.”
Die noem van Edward se naam kry geen reaksie nie. Michaela kyk fronsend na haar ma, wat net by die kombuisvenster uitstaar. Maar voor sy haar mond kan oopmaak om nogmaals haar kommer uit te spreek, kry sy ’n half afwesige glimlag en ’n wapper van die hand wat beduie sy moet spore maak.
“Tatta,” gaan piksoen sy haar ma se wang. Sy merk die doodsklem van haar vingers om die koffiebeker, maar besluit om dit daar te laat. Die horlosie beduie in elk geval sy gaan laat wees as sy nie dadelik laat spaander nie. Buitendien, wat kan sy nog sê wat nie reeds tien maal deur haarself en Pippie gesê is nie? Voor haar vertrek om Nina by die kleuterskool af te laai op pad na haar werk, het Pepita ook nog vir oulaas gepleit, maar puur verniet.
Die Maandagoggendverkeer is soos gewoonlik ’n dagmerrie. Terwyl die verstokte ou Volksie teen ’n slakkegang voortluier, kring Michaela se gedagtes al om haar ma. Maar dis by Edward waar hulle uiteindelik vashaak.
Sy wikkel haarself gemakliker, besef sy klem die stuurwiel vas en probeer ontspan. Om te sê dat hy ongelukkig was toe sy gister se afspraak gekanselleer het, is om ’n leeu met ’n huiskat te vergelyk. Sy het geflikflooi dat hy die aand saam met haar en ’n koppie koffie op die rusbank voor die TV moet deurbring, maar sy antwoord was bruusk.
“Ek het die ander belowe, en ék kom my beloftes na. Onthou van môremiddag se afspraak. Ek móét so gou moontlik met jou praat, en nou het jy klaar vanaand ’n gesprek onmoontlik gemaak,” het hy kortaf bygevoeg en afgelui voor sy nog kon reageer.
Michaela asem diep in, maar die drukking op haar borsbeen bly sit. Saam met ’n tamaaie onrus. Daardie eksotiese blondine met die uitheemse naam wat nou die aand ook saam was, sou gisteraand weer deel wees van die geselskap – en sy het reeds geen geheim gemaak van haar belangstelling in Edward nie. Of hy dat hy dit aangenaam vind nie.
Ná hulle onderonsie was Michaela net te ongedurig om tot ruste te kom. Eers het sy probeer kaste regpak, maar die helfte van die inhoud lê steeds op die vloer. Toe het sy ’n nuwe skildery begin, maar ná ’n paar hale met die kwas weer iets anders loop soek om mee besig te wees. Heelmiddag en heelaand getob en gedwaal. Gedwaal en getob.
Aan die een kant is daar haar ma se kommerwekkende toestand en haar weiering om mediese hulp te soek. Aan die ander kant Edward se uitbarsting. Michaela knibbel onseker aan haar onderlip. Dis so algeheel teen sy natuur. Hy is passievol, dalk ’n bietjie haastig van geaardheid, ja, maar hy lewe en werk teen ’n frenetiese pas. Sy het begrip daarvoor. Tog, hierdie is ’n sy van hom wat sy nog nie gesien het nie.
Die ou Volla kreun toe sy skielik moet rem trap vir ’n voetganger wat voor haar insny. Sy sluk die warm woorde op die punt van haar tong. Dis Maandagoggend; dalk was die ou se Sondag ook so omgeëllie soos hare.
Sy het kort-kort by haar ma ingeloer, maar dan het dit gelyk of sy slaap, en Michaela het weer haar dwalery opgeneem, haar gedagtes ’n rondomtalie. Dan was hulle by Kayne Richardson en sy welbekende familie. Hoe ver sou die verhouding tussen hom en Pippie al gevorder het? Hoekom is hy, wat al goed in sy dertigs moet wees, nog nie getroud nie? Waaraan kan haar vriendin se vreemde gedrag toegeskryf word?
Michaela sug van verligting toe die verkeer vinniger begin beweeg. Miskien, net miskien, sal sy nog betyds wees. Nols, haar baas, is vandag terug van ’n konferensie en laat kom is nie deel van sy woordeskat nie.
Haar gedagtes is egter soos vee in ’n drukgang – hulle beur net in een rigting. Elke keer terug na haar ma. Nelia was douvoordag op, soos haar gewoonte al is vandat Michaela haar verstand gekry het. Maar vir enigeen met oë is dit duidelik dat iets skort. Dis net die wát waarby hulle nie kan uitkom nie.
Die skoolbus voor Michaela draai sonder enige aanduiding skielik links en sy slaan rem aan dat die ou Kewer amper in sy spore wieg. Die taxi agter haar se toeter blêr lank en luid. Sy wapper ’n hand by die oop venster uit sonder dat sy werklik aandag gee aan die man se argwaan. Wat om haar aangaan, gebeur alles instinktief. Sy is soos ’n motor met sy voorwiel in ’n sloot – sy het vasgeval by haar ma.
Die vrou wat vir haar ma én pa moes wees, het haar vingers deurgewerk om haar enigste te gee wat sy nodig gehad het. In al die baie plekke waar hulle gebly het tot Michaela se eerste jaar in die hoërskool, het hulle dit nie altyd breed gehad nie, maar ware gebrek het sy ook nie werklik geken nie. Dis hier in Pretoria waar hulle eintlik vir die eerste keer wortelgeskiet het, asof Nelia Beekman uiteindelik tot ruste gekom het, en dinge het beter begin gaan.
Die man wie se gene Michaela dra, het sy nooit geken nie. Dat sy naam Daniël was, weet sy darem, maar sy moes vir die grootste deel van haar lewe tevrede wees met die woorde: “Hy’s nie die asem werd wat jy mors om te vra nie, Michaela. Vergeet hom.”
Makliker gesê as gedaan, het sy baie gou uitgevind. Hoe hou sy op om te wonder oor hom? Hoe verduidelik sy dat haar hart hardnekkig weier om die feit van sy heengaan te aanvaar? Dat sy op ouderdom vier en twintig steeds rondloop met die gevoel dat sy eendag ’n stem gaan hoor en net gaan weet: Dis hy! Die stem wat sy in die gange van haar drome hoor.
Sy het egter gou geleer om nie verder vrae te vra nie. Om die verskriklike gemis diep te bêre. Te maak asof dit tog nie só ’n vreemde ding is om nie ’n pa te hê nie.
Sy druk haar tjorrie se neus verby ’n Mercedes wat wag vir die aankomende verkeer en draai in by die parkeerarea. Sy moet op en af ry voor sy ’n staanplek kry. Sy sien Stef se rooi bakkie ook aankom toe sy uitklim en wuif vir hom. Daar is nog een oop plek langs haar, en sy is gelukkig nie al een wat amper laat is nie.
