skop skielik nes in haar. Wat sal sý nie steeds gee om op ’n vader se skoot te sit en so ’n paar sterk arms om haar te voel nie? Arms wat niks vra nie, maar net gee. Krag wanneer hare min is, hitte wanneer haar binnemens koud is, oorvloed wanneer sy leeg is.
Sy sluk verbete teen die gevoelens wat haar so suutjies bekruip het. Dit kan net vanoggend se preek wees. Die predikant het gegrawe waar sy gedink het lankal begrafnis gehou is.
“Gaan lê haar neer, Pepita, dan kan ek die nagereg opdien sodra jy terugkom,” beveel Nelia en begin vuil borde opmekaar stapel.
“Wys my waar, dan dra ek haar.” Kayne kom orent, sy gesig ’n prentjie van sorg en teerheid.
Michaela kyk vinnig anderpad voor sy oor haar eie emosies struikel en ’n aap van haarself maak deur sommer te begin grens. Edward, weet sy as sy moet eerlik wees, hou nie baie van kinders nie. Volgens hom sou dit beter gewees het indien babas met ’n aan-af-skakelaar gebore word en mens hulle by die crèche kon los tot hulle groot is. Verkieslik verby hulle tienerjare.
“Nou kom,” vat Pippie Kayne aan sy boarm en die driestuks stap uit.
“Hoekom kan jy nie vir jou só ’n man soek nie?” wil haar ma weet. Sy verwag klaarblyklik nie ’n antwoord nie, want sy verdwyn in die kombuis. Kom oomblikke later terug met die bak nagereg en dien op toe al vier weer sit.
Die sjokolademousse is versier met aarbeiwaaiertjies en room, en die stilte waarin die veerligte, dekadente heerlikheid verorber word, spreek boekdele. Word deur Kayne beaam toe hy sy bakkie terugstoot ná ’n derde porsie.
“Mevrou Beekman, dit was onoortreflik. Ek het gedink ons huishoudster se sjokolademousse is van die boonste rakke, maar hierdie …” Hy glimlag in haar oë. “Ek het nie woorde nie!”
Michaela kyk met byna asemlose verwondering na die blos op haar ma se wange en die glans in haar oë. Sy het Nelia nog nooit so byna jongmeisie-sorgeloos gesien nie. Dan ook: sy het nog nooit ’n man gesien wat haar ma behandel soos hierdie een nie. Kompleet asof sy net so broos is soos Nina.
Vingers teen haar kuiltjie antwoord Nelia: “Kayne, jy kan my maar gerus op my naam noem.” Tik-tik dan met haar servet teen haar mondhoeke voor sy vra: “Waar woon jou ouers?”
“My pa is oorlede toe ek baie jonk was, maar my ma en stiefpa woon tussen George en Mosselbaai aan die Tuinroete.”
“Nog mousse vir enigiemand?” beduie Nelia met die bak in die hand, maar dis net sy wat ’n laaste skeppie neem terwyl Pepita trots opmerk: “Kayne se stiefpa is die bekende gholfspeler Darius Jordaan.” Sy glimlag speels vir hom. “Of dan Jordan, soos die wêreldpers hom noem …”
Nelia se lepel met die happie mousse kletter teen die poedingbakkie se rand. Sjokolade saai in skokbruin spatsels oor die spierwit tafeldoek. Sy snak na asem en vou vooroor.
“Ma!” Michaela gaan buk vinnig oor haar terwyl Kayne aan die ander kant langs haar stoel hurk en die slap pols tussen sy vingers vat.
“Haar polsslag is geweldig vinnig,” sê hy.
“Kry ’n dokter!” beveel Michaela die verskrikte Pippie.
Maar Nelia beur orent, keer met ’n bewende hand. “Nee, dis nie nodig …” Sy haal diep en sidderend asem voor sy kan verder gaan: “Dis g’n nodig om met ’n dokter te lol nie. Gee my net ’n bietjie water.”
Dis eers minute later wat sy die ander kan oortuig dat sy nie mediese hulp benodig nie. Met Kayne se ondersteuning kom sy uiteindelik orent. Steeds wasbleek leun sy swaar teen hom. “Dis maar net my hoë bloeddruk …”
“Hoë bloeddruk is nie iets om mee te speel nie, mevrou. Laat my toe om jou na die hospitaal se noodafdeling te neem. Hulle kan net seker maak of alles in orde is.”
“Nee, nee!” keer Nelia. Sy vat haar dogter se arm vas en trek heeltemal weg van Kayne, sodat hy half verras agteruit tree.
“Micha kan my kamer toe help, en ek sal my pille sluk en gaan lê.” Sy kyk na die witgeskrikte Pippie. “Sal jy omgee om op te ruim? Micha kan jou nou kom help.”
Dit lyk nie eens of sy Pepita se “Natuurlik, tannie” hoor nie, want sy stoot byna haar dogter by die vertrek uit.
Teen die tyd dat Michaela haar ma in die bed gesit, die kamer op bevel donker gemaak en die deur toegetrek het, bewe sy van skok en frustrasie. Nelia Beekman bly onomwonde seker dat sy op dees aarde niks makeer nie. Sy het mos pille gedrink, al wat sy nou vra is om – asseblief! – net alleen gelaat te word om te rus.
Pepita sit by die kombuistafel met ’n beker voor haar. Sy staan op en skink vir Michaela ook koffie uit die perkoleerder toe sy binnekom. “Ek het gedink jy sal dalk lus wees. Hoe gaan dit nou?”
“Dankie, dis net wat ek nodig het.” Michaela sak vermoeid in ’n stoel neer. “Sy slaap, maar ek het my as af geskrik. Dis die ergste wat dit nog was.”
“Ja,” sug Pippie. “Wat sou gebeur het?”
“Sy lyk al dae lank nie lekker nie, en die hitte tap haar. Seker maar dit.”
“Ek het gesien sy lyk moeg, ja. Maar Miekiemuis, jy sal ’n plan moet maak en haar by die spesialis kry.”
“Hoe? Jy ken haar. As sy nie wil nie …”
Michaela sluk-sluk aan die geurige swart brousel en sug behaaglik. “Kom ons praat oor iets anders.” Sy ontspan agteroor. “Waar’s die hero?”
Pippie beskou haar oor die rand van die beker, swart wenkbroue vraend geboog. “Waarom hou jy nie van hom –”
“Wie sê ek hou nie van –”
“Komaan!” val Pippie Michaela nou weer in die rede. “Ek’s nie dom nie, en ek het oë. Jy weet …” Sy skommelskud haar beker, haar groengoue oë met die donkerder randjie op die inhoud gerig. “As ek nie van beter geweet het nie, sou ek nogal kon dink julle twee is aangetrokke tot –”
“Pepita Ramirez!” Michaela se beker land hard op die tafel en sy klad ’n druppel droog met haar vinger. “Pippie Langkous! Jy weet ek sal nooit –”
“Ho!” Pippie hou albei hande omhoog en die beker kantel. Sy sit dit vinnig neer. “Ek’s jammer!” Sy stoot haar beker eenkant toe. “Kayne het net gou gehelp met die skoonmaak, toe is hy weg. Hy vertrek vanmiddag nog George toe. Hy gaan huis toe vir ’n paar dae – daar is glo sake wat dringend sy aandag nodig het.”
“Besigheid?”
“Ek weet nie eintlik nie. Sake met sy pa, het hy gesê.”
Hulle sit ’n ruk in stilte, elk versonke in haar eie gedagtes, tot Michaela skielik opspring. “Krismiskat! Ek het byna vergeet. Ma het twee tantes genooi vir tee. Ek sal hulle op die een of ander manier in die hande moet kry.”
Sy gaan spoel haar beker uit. “Ek sal ook vir Edward moet bel. Ons sou saam met vriende uitgegaan het, maar ek kan Ma tog nie alleen laat nie.” Sy keer die beker om op die droograk. “Ek gaan net gou my selfoon soek.”
Pippie se beker land langs hare en hulle stap saam uit.
“Ek is jammer ek los jou alleen, maar ek het klaar
