gemors wat netnou vir my aangedra is nie.”
In haar haas tref Michaela se handsak net-net haar lessenaar. Sy trek groot oë vir Monica Carstens aan die oorkant. “Huismoles?”
“Moet wees,” mompel Monica. “Hy’s vanoggend erger as ’n beer wat ’n heuningkoek ontdek het, maar wat nie sy lus kan bevredig nie omdat sy tand ’n gat inhet.”
Dis ’n ope geheim dat Nols se veel jonger vrou oë het vir ’n jonger en ryker man.
“Beekman!”
“Ek kom, meneer, die water moet net kook,” roep sy terug.
Sy gooi haastig gemaalde koffie in ’n dompelpot. Stilweg dankbaar dat mens gewoond raak aan sy gebulder, want een en almal loop deur. Die kookwater volg, voor sy met die pot na sy kantoor agter ’n glasafskorting stap.
“Hier, meneer, dit moet net ’n bietjie trek.” Sy sit die skinkbord op sy lessenaar neer. Vat sy beker en sonder om na hom te kyk, gaan spoel sy dit eers uit, staan dan weer voor hom. “Meneer het geroep?”
“Maak die deur toe,” grom hy, sy oë op ’n stuk werk voor hom.
Michaela maak so, haar hart meteens in haar keel. As die groentjie hier by Flair loop sy die meeste deur onder sy skerp tong, maar dit het nog nooit agter ’n toe deur plaasgevind nie. Haar brein werk oortyd, maar waaraan sy haar hierdie keer skuldig gemaak het, weet sy sowaar nie.
“Ja, meneer?”
“Sit,” knor hy.
Sy sak op die leerstoel neer, skoon winduit geskrik. Gaan sy hier en vandag die trekpas kry? Paniek stoot suur in haar keel op. Dink, Beekman, dink!
Maar die resultaat van al haar serebrale inspanning bly ’n ronde nul. Wat sy verkeerd gedoen het, weet sy so warempel nie.
“Jou artikel oor Lerina Mason was goed,” brom hy, sy aandag steeds voor hom, waar hy met ’n rooi pen ’n gedrukte blad in ’n bloedbad verander. “Baie goed.”
Sy gaap soos ’n vis op droë grond. Dié korterige insetsel oor die dinamiese leier van ’n nuwe politieke party was volgens haar haar beste poging nog. Maar om dit uit sý mond te verneem is … is …
Sy skud onwillekeurig haar kop. Nee, woorde ontgaan haar, en sy is veronderstel om haar brood en jêm met woorde te verdien.
“Dan- … dankie,” kry sy gestamel.
Hy kyk uiteindelik op. Nols Ferreira is ’n groot man. Een met ’n ontstemmende gewoonte om almal teen die mure uit te dryf met sy grille. Sy blonde kuif ken net een koers en dis oor sy groen oë. Oë wat haar nou stadig op en af beskou. Asof hy haar vir die heel eerste keer raaksien. Nie as lid van die teenoorgestelde geslag nie, maar met daardie groen glimming wat hulle kry wanneer hy ’n storie met voorbladwaarde raakloop.
Michaela begin later voel soos ’n rasegte resiesperd op ’n bankrotveiling. Sy is op die punt om te protesteer toe sy mond skeef trek in wat sy aanneem ’n glimlag moet wees. Een wat, anders as die doring in haar lewe s’n, nooit werklik sy oë bereik nie.
Hy leun vooroor, hande op sy lessenaar ineengevou, sy blik nou op sy hande. “Ek het ’n opdrag vir jou.”
“Ja, meneer,” kry sy net geadem. Sou dít wees hoe dit voel as jou vryskelding kom wanneer jy reeds geblinddoek voor die vuurpeloton staan?
“Kry end met jou gemeneer. Hoeveel keer moet ek nog sê my naam is Nols?”
Tienduisend? Sy weet nie. Sy is nie bang vir die man nie, en sy respekteer hom as joernalis. Maar in sy teenwoordigheid kom sy naam nog nie natuurlik oor haar lippe nie.
“Ja, me- … ja, Nols. Watse opdrag?”
“Het jy die nuus gesien gisteraand?”
“Nee,” moet sy erken. “My ma was siek en –”
“Beekman, al draai die aarde terug op sy eie as, ’n joernalis bly op hoogte van wat aangaan,” tik hy die woorde met die rooi pen af. Staar geïrriteerd na die merke op sy hand voor hy weer vir haar frons. “Any case, jy vlieg môreoggend George toe. Ek soek ’n oog-tot-oog-, neus-teen-neus-onderhoud met Darius Jordan, oftewel dan Jordaan.”
’n Oomblik dink sy dat haar gehoor haar parte speel. Dan sien sy dat hy nie grappies maak nie. Sy luister met verwarring na die alarmklokke in haar binneste. Waarom is daardie man se naam skielik soos die spreekwoordelike kat? Dit bly terugkeer. As sy nie geweet het haar ma se bloeddruk is gevaarlik hoog en dat daar al meer as een waarskuwing was nie, sou sy gister kon dink dat dit die noem van Darius Jordaan se naam was wat haar so disnis geslaan het.
“Menee- … e … Nols, die hele wêreld weet tog dat hy nie onderhoude toestaan nie. Waarom is hy nou skielik so belangrik?”
Nog belangriker, beier die klokke in haar kop, waarom sý? ’n Groot vis soos Darius Jordaan – Suid-Afrika se voorste gholfspeler vir baie jare, male sonder tal nommer een op die wêreldranglys, en sover haar kennis strek eienaar van meer as een gholflandgoed – gaan gewoonlik aan die ouens met ondervinding, ouens soos Stef, of selfs Monica.
Sy wenkbroue wip. “Wil jy vir my sê jy wil dit nie –”
“Nee!” keer sy vinnig. “Ek wonder maar net.”
Sy groen blik hou skielik hare asof hy ’n bekentenis uit haar wil dwing. “Ken jy sy storie?”
“Wel … net so bolangs. Almal weet tog dat sy dogtertjie en haar oppasser se lyke in die uitgebrande wrak van haar motor gekry is terwyl die kind se ouers oorsee was – hy vir ’n toernooi en sy vir ’n uitstalling van haar beeldhouwerk. Ook dat hulle huwelik na dié tragedie op die rotse geëindig het en dat die eertydse mevrou Jordaan vandag beskou word as ’n soort kluisenaar.”
Dat sy gister uitgevind het Darius Jordaan se stiefseun is haar beste vriendin se kêrel en dat genoemde kêrel haar grensloos irriteer, is sappige stukkies aas wat sy egter nie nou al aan sy hoek gaan sit nie. Dat hy dit wel kan en heel waarskynlik sál uitvind, sal sy haar later oor bekommer.
Hy beskou haar met geskreefde oë waarin suspisie glim. Sy wonder senuagtig of die man dalk haar gedagtes kan lees, voor hy voortgaan: “ ’n Voëltjie het in my oor gefluister dat hy sy erfplaas, Vadersrust, nou ook in ’n estate gaan omskep.”
“E … verskoon my, maar as hy gisteraand op die nuus was, hoe kan ’n voëltjie –”
“Het ek gesê hý was op die nuus?”
Sy frons vir hom. “Nou’s ek deurmekaar.”
“Vroumenskwaal,” grom hy en vat ’n sluk uit sy beker. Vir die eerste keer sedert sy by die kantoor ingestap het, lyk hy nie heeltemal soos ’n beer met ’n seer tand nie. “Jy weet dalk nie wat in die wêreld aangaan nie, maar jy kán koffie maak.”
“Dankie,” laat sy droog hoor. Wonder of die kompliment bedoel is om haar mak te maak vir iets.
“Anyway,” frons hy oor die beker se rand, “ek hoor ook dat hy en sy eerste vrou glo skielik baie tyd saam deurbring. In die geheim!” beklemtoon hy met sy beker. “En dit terwyl mevrou Jordaan nommer twee oorsee is.”
Hy
