nie skinderstories nie.”
Die frons begin lyk na ’n donderwolk. “Dis nie ’n skinderstorie nie!” bulder hy.
“Ekskuus,” mompel sy, maar ook nie heeltemal só jammer nie. Sy weet die tydskrif met ’n bietjie van alles en ’n ietsie vir almal, se fokus is mense. Bekende mense. Talentvolle mense. Uitsonderlike mense. Mense! Solank hulle en hul doen en late nuuswaardig is.
Sonder die smerige faktor, beklemtoon Nols gedurig. Maar dat dit ’n baie fyn skeidslyn is, kan niemand betwyfel nie. En dat hy soms wydsbeen oor daardie lyn staan, sal sy haar Krismisbonus op verwed.
Sy het baie gebid voor sy haar CV vir hierdie werk ingedien het, tog het die leiding van die Here só sterk gevoel. Agterna het sy al getwyfel, selfs vir ’n ander werk aansoek gedoen, maar is by navraag kort en effe onbeskof ingelig sy was onsuksesvol. Nou wag sy maar. Sy moet glo die Here weet wat Hy doen.
“Ek verseker jou my bron is absoluut betroubaar en …” Nols mik ’n rooigevlekte wysvinger na haar, “Darius Jordaan is nuus. Maak nie saak of hy net ’n bietjie te hard gesug het nie, ons lesers wil dit weet. En ook waarom!”
“Hoe moet ek ’n onderhoud gaan voer met Darius Jordaan?” vra sy half desperaat met uitgespreide hande. “Hy sal my nie naby hom toelaat nie.”
Toe Michaela vyftien minute later Nols se kantoor verlaat, het sy ’n vliegkaartjie in haar hand. Haar kop draai en haar maag dreig om van haar ontbyt ontslae te raak. Sy is nie ’n roompoffertjie wat net uit kilojoules en wind bestaan nie; sy het substansie en sien vir die meeste dinge kans. Maar hiérdie plan klink vir haar na ’n resep vir ’n eersterangse flop, en sý is die hoofbestanddeel.
Stef het intussen op sy plek net buite die glaskas kom sit en knikgroet, maar sy sien hom skaars raak. Haar kop is te besig met die kulinêre penarie waarin sy haar bevind. Sy kan dit nie verhelp nie, maar … wat is nou eintlik hier aan die kook? Nols was darem alte seker van sy saak as sy reeds plek het op ’n vliegtuig én blyplek op Jongensrust, een van die mees eksklusiewe gholflandgoedere in die land.
Sy hét gevra, en is aangesê om haar werk te gaan doen. As sy dan voel iets kook, gaan vind die kombuis. Dis waarvoor sy betaal word.
Met haar kop êrens anders besig, bewandel haar voete hulle eie weg. Sy struikel oor ’n karton wat op die vloer staan en land so byna op Stef se skoot.
“Skuus,” stamel sy verleë en kyk in sy vreemd dooie grys oë. Luister na die kenmerkende tongval van iemand wat ernstige gehoorverlies het toe hy haar verseker dis alles in orde.
Oomblikke lank verskuif haar aandag van haar dilemma na die maer man wat ses maande ná haar hier begin werk het. Hy is vriendelik maar eenkant, hulpvaardig maar baie privaat. Lyk asof hy al diep in sy veertigs kan wees met sy grys poniestert. Ten spyte van sy gehoorprobleem is hy ’n uitstekende fotograaf én joernalis.
“Wassit?” wil Monica weet toe Michaela in haar stoel neerplons.
Sy vertel vinnig.
“En nou moet jy help bid. Ek het berge navorsing, inkopies om te doen, klere om te gaan was en stryk, en ’n ma wat nie gesond is nie.” Sy voeg nie by dat Pippie dalk nooit weer met haar gaan praat nie, gryp net haar selfoon.
“Verder het ek ’n ou wat klaar die josie in is vir my, en ek sal vanmiddag se afspraak óók moet afstel. As ek nie Vrydag terug is nie, moet jy weet die leeus het my opgevreet.”
Edward se silwer BMW staan reeds voor die huis in die straat toe Michaela haar jaloppie met ’n ruk voor die garage tot stilstand bring en uitspring. Verheug om hom te sien, angstig omdat sy tien minute laat is, gespanne omdat sy nie weet wat om te verwag nie.
“Haai,” waai sy tog opgewonde. Tien oor ses in die agtermiddag op ’n stinkwarm dag lyk hy asof hy nou net tussen die blaaie van ’n glanstydskrif uitgeklim het daar langs sy fensie kar. Sy gladde blonde kuif glim blink in die laatmiddagson, terwyl sy voel soos ’n verlepte slaaiblaar, haar arms vol pakkies.
“Ek sien jou sesuur by jou huis sodat ons kan praat,” was sy kortaf reaksie vanoggend nadat sy verduidelik het van die opdrag sonder om op die besonderhede in te gaan.
“Wat van jou vergadering?” het sy nog geprotesteer, maar hy het reeds die verbinding verbreek.
“Jammer ek’s laat, maar Nols het nog ’n duisend en tien dinge gehad om te sê toe ek al op pad was. En ek moes eers by die winkels uitkom.”
Sy vertel nie dit was om ’n gholfuitrusting te koop nie en hou haar mond vir hom. Maar sy kry net ’n sydelingse aanraking van sy lippe teen haar slaap voor hy haar elmboog vasvat.
“Waar kan ons alleen gesels?”
Die grimmige trek om sy mond en die geslotenheid in sy bruin oë is ’n voorbode wat soos kouekoorsritteltits oor haar kruip.
“E … in die sitkamer, dis nie so erg warm daar nie.”
Sy sluit sukkel-sukkel die voordeur oop, laat haar pakkies langs die tafeltjie in die voorportaal en beduie na die koel, skemer vertrek wat byna nooit gebruik word nie. Hulle verkies almal die vrolike TV-kamer met sy uitsig op haar ma se pragtuin.
“S- … sit?” kry sy gestamel. Haar hartklop is ’n oerwoudtrom wat waarskuwingseine teen haar stembande uithamer. Seine waarvan sy nog nie die boodskap kan ontsyfer nie, maar wat vertel van gevaar – dié soort wat jy gewoonlik nie oorleef nie.
“Ek gaan kry gou iets koels om te –”
“Nee dankie, ek is haastig. Iemand wag vir …”
Hy kug, kyk na iets bokant haar kop, vroetel met sy silwergrys sydas en trek die pante van sy baie duur donker pak se baadjie gelyk. Maar toe sy blik hare wel vasvang, is daar nie ’n sweem van ongemak of senuagtigheid teenwoordig nie. Ook nie van die sjarmante veroweraar wat haar voete onder haar uitgeslaan het daar in die koffiewinkel toe sy te laat ontdek het haar beursie lê by die huis nie.
Dis ’n wildvreemdeling wat ewe kalm sê: “Michaela, ek kan nie langer voortgaan met hierdie verhouding nie.”
Ek moet ’n baie swak joernalis wees, vlieg die gedagte deur haar kop. ’n Goeie een sou dit mos darem seker sien kom het, of hoe? Het ’n goeie een dan nie ’n sesde en soms selfs ’n sewende sintuig nie? Ruik hulle nie ’n storie voor daar nog enigsins ’n klankie is nie?
“Is …” Haar droë tong probeer vergeefs ’n nattigheidjie oor haar stram lippe vee sodat hulle makliker kan beweeg. “Is daar iemand anders?”
“Ja,” kom dit bondig. “Maar …” Sy gesig versag effens, maar Michaela wéét sommer dat sy nie die een is wat daarvoor gesorg het nie. “Ol- …”
“Ja?” gee sy hom nie kans om klaar te praat nie en haar wenkbroue wip. Dis die enigste manier waaraan sy kan dink om die waterigheid teë te werk wat dreig om haar ooglede te oorspoel. “Ol? Ol wie? Olga? Olivia? Olympia?”
“Oleana. Én, wou ek sê, sy is nie werklik die rede –”
Die blondine! “Daar is nie ’n direksiefunksie nie, nè?” val sy hom weer in die rede. “Jy gaan haar ontmoet!”
“Nee en ja.”
Ek is toe nie so ’n swak joernalis
