op die bank en ’n hond by die voordeur. Die tuin is oud en gevestig en daar is ’n boom met yslike dik takke wat uitwaaier soos ’n sambreel. Aan een tak hang ’n swaai en tussen die takke nestel ’n boomhuis.
Sy moet twee keer sluk voordat sy kan praat. “En hoe … hoe weet jy Thys het nooit planne gehad om met my te trou nie?”
“Linda het die eerste keer toe ons hom ontmoet het, gesê sy dink jy mors jou tyd met hom. En een aand by jou woonstel, oor ’n glas whisky terwyl jy en Linda aan die kosmaak was, het hy vir my gesê hy dink nie ’n man is gemaak vir ’n monogame verbintenis nie. Dat mans wat trou dom is. Dè, hier’s my sakdoek.” Hy vryf saggies oor haar hand toe hy die sakdoek oor die tafel na haar toe skuif.
Ebbie het nie agtergekom sy huil nie. Koot se sakdoek is groot en sag – soos hy.
“Hy het dit nooit vir mý gesê nie,” fluister sy.
“Hy sou seker nie. Dit sou nie slim gewees het nie, en dit kon hom ’n voordelige verhouding gekos het.”
Haar suster Hélène het ook al die jare gesê dat dit vir Thys ’n voordelige verhouding was.
“Wie het jou vertel hy’s weg?” vra Ebbie en blaas verwoed haar neus.
“Hom op straat raakgeloop. Hy’t gesê jy’t hom uitgegooi.”
Daar is stilte in die kantoor terwyl Koot sy speletjie met die pen hervat en Ebbie haar wange afdroog.
“Wat doen ek nou, Koot?” vra sy eindelik. “Sewe jaar van my lewe weggegooi. Sewe maal drie honderd vyf en sestig dae se liefde, verdraagsaamheid en hoop weg. In die asblik.”
“Sewe jaar ís ’n lang tyd. Maar jy kan bly wees dit het nou end gekry, terwyl jy nog jonk genoeg is om ander mans te ontmoet. Dink nou as jy eers oor nog vyf jaar jou fout agtergekom het. Jy kon jou hele jong lewe op hom gemors het. Terloops, wat het jou uiteindelik die moed gegee om hom onder sy jêk te skop?”
“Hy’t my verjaarsdag vergeet. Planne gemaak om in dié tyd sonder my vir ’n paar dae in die berge te gaan kamp saam met sy pelle. Toe ek hom daaraan herinner, het hy net sy skouers opgetrek. Gesê hy’t vergeet en wat daarvan? Net kinders raak opgewonde oor verjaarsdae en Krismis.” Sy snuif weer by die herinnering. “So asof ek nie vir sý verjaarsdag dertig mense in die woonstel moes onthaal en dae lank daarna skoongemaak het nie.”
“Maar girlie, wil jy vir my sê jy’t nooit agtergekom dinge loop skeef nie?”
“Natuurlik was daar lankal ander tekens, maar ek het dit geïgnoreer en gehoop dat dit weer beter sal gaan. Maar toe hy my so op en af staan en kyk asof ék die een is wat onredelik is, het ek besef dat my suster al die jare reg was. Toe stel ek vir hom ’n ultimatum: óf ons trou binnekort óf hy trek uit. Het hy dít nie vir jou vertel nie?”
“Nee. Dalk nie gedink dit was belangrik nie. Maar ek is seker jy’t geweet hy gaan nie trou kies nie.”
“Ja. My hart wou dit nie glo nie, maar my verstand het gewéét.”
Sy glimlag baie effentjies. “Hy’t vir seker nie verwag dat ek hom sommer sou uitgooi nie. Beslis nie dat ek hom dieselfde dág nog uit my huis sou wou hê nie. Weet jy, ek was so kwaad, ek het sy tennisrakette uit die gangkas geruk en een vir een by die voordeur uitgesmyt terwyl hy soos ’n standbeeld bly staan het, te geskok om te reageer.”
“Ek begin die man amper jammer kry,” antwoord Koot droogweg. “G’n wonder hy’t so half in ’n dwaal gelyk nie! Waarnatoe is hy met al sy goed?”
“Glo sommer by die hotel om die hoek ingetrek en vinnig gereël om sy besittings te stoor. Al sy tente, kampeergoed, tennisrakette, gholfsakke, visstokke. Daai blerrie kano wat hy aan die motorhuis se dak vasgemaak het en wat my altyd laat voel het ek moet koes,” sê sy met gevoel. “Skielik lyk my huis soos ’n woonplek en nie meer soos ’n sportwinkel nie.”
Koot vat haar hand oor die lessenaar. “Van hier af kyk jy vorentoe en vergeet van hom. Ek en Linda het juis ’n baie oulike kêrel ontmoet wat ons graag aan jou wil voorstel.”
“Koot, nee! Asseblief tog nie nou al nie. Ek wil nie ondankbaar klink nie, maar ek is op die oomblik emosioneel nog heeltemal te rou.”
“Hoe nou, girlie? Jy wil mos trou?”
“Ja. Wanneer ek eendag oor hierdie ding is, ontmoet ek dalk iemand wat vir my bedoel is.” Sy kyk in Koot se oë. “As daar iemand vir my is, ’n man wat my drome deel, sal hy na my gestuur word. Dis so opgeskryf in die groot boek daarbo. Of dit is nie. En as daar ’n man kom, sal ek dié keer baie mooi kyk om nie weer dieselfde foute te maak nie, dit belowe ek jou.”
“Vergeet net so vinnig as moontlik van Thys.”
“Makliker gesê as gedoen,” sê sy stram. “Dis die gewoontes van sewe jaar wat moeilik is om te laat vaar. Dis skielik so stil, weet jy? Maar ek sal dit mettertyd seker gewoond raak.”
“Wees liewer dankbaar dat jý hom uit die huis kon gooi en dat dit nie andersom was nie.”
“Jy’s so reg. Ek sal jou ewig dankbaar bly dat jy my destyds die raad gegee het om die woonstel te koop.”
“Ja. En dáár’s die silwer randjie om die donker wolk. As Thys daardie tyd die woonstel om die helfte saam met jou gekoop het, was dit nie so maklik om hom uit te gooi nie.” Hy sug. “Ja, my girlie, hindsight is ’n wonderlike ding.”
Sy snuif en sit Koot se sakdoek in haar handsak om by die huis te gaan was. “Genoeg van my persoonlike dinge. Om terug te keer tot ons gesprek vroeër: kan At of Piet nie maar in jou afwesigheid met die stoomrollende, amorele Liam Murray onderhandel nie? Jy sien mos ek is broos op die oomblik.”
Dit lyk amper asof Koot skrik. “Magtag, girlie, dis darem nie só erg nie! En toe ek vir Liam sê dat ek met verlof gaan, het hy spesifiek gevra dat jy dan die projek moet oorneem.”
“Hoe so? Wat weet hy van my af?”
Koot haal sy skouers ongeërg op. “Hy sê hy’t na die rekord van oordragte en kontrakte van Crystal Bay gekyk en jy het baie goed gedoen. Die ander eiendomsagente het glo nie een naastenby soveel erwe verkoop of soveel lenings gereël nie.”
“Is dit so?” vra sy ingedagte. “Ek het dit nogal nie besef nie, maar ek weet wel ek het goeie besigheid daar gedoen.”
“Jy’s ’n goeie agent. Dis hoekom ek jou saam met my gebring het toe ek Erlank Eiendomme begin het.”
Sy dink ’n bietjie na. Besef dan dat sy nie eintlik kan weier nie, veral in die lig van Koot se operasie.
“Koot, as ek nie so lief vir jou was nie, het ek wraggies nee dankie gesê vir hierdie opdrag. Maar nou ja, dalk lei dit my gedagtes af. Wanneer moet ek met die man gaan praat?”
“Hy het gevra dat jy hom halfeen by The Pink Pomegranate ontmoet.”
“The Pink Pomegranate, nogal?” Ebbie is beïndruk. “Ek lees gewoonlik net in die tydskrifte en koerante van sulke eetplekke. Ek kan nie bekostig om daar te eet nie, en Thys …” Sy besluit om liewer nie verder uit te wei nie.
“Nou ja, dis jou kans. Vra net by die kelner vir meneer Murray se tafel en dan gaan doen jy jou ding.”
