bly jy gaan saam Kransbaai toe, Ebbie. Vandat ek die kantoor daar geopen het, ry ek amper weekliks hierdie pad alleen en dit kan ’n mens na ’n wyle nogal begin vang. Nie dat dit nie die moeite werd is nie, bygesê. Kransbaai is werklik die mooiste ou plekkie. Een van die min egte vissersdorpies wat nog bestaan,” sê Liam sonder om sy blik van die pad af te haal.
Sy kyk na die sterk hande wat liggies op die stuurwiel rus en teenstrydige emosies bruis deur haar. “As dit so mooi is, hoekom wil jy dit dan met jou gholflandgoed vernietig?” vra sy stram.
“Waarom op aarde sou ek dít wou doen?” vra hy verstom en kyk vinnig sydelings na haar.
“Vir geld, sou ek raai? Is dit nie die beweegrede vir die meeste van jou projekte nie?”
Sy kan hoor hoe skerp haar stem is, maar dit pla haar glad nie. Die aantreklike, ryk meneer Liam Murray draai haar nie ’n rat voor die oë nie. Gister miskien, maar nie vandag meer nie.
Sy stem bly rustig. “Natuurlik maak ek geld uit wat ek doen. Jy maak ook geld uit jou beroep. Dis waarom ’n mens werk, dan nie? Maar waar kom jy aan die idee dat ek Kransbaai wil vernietig?”
“Jy’t nou-nou nog gesê dis ongerep. Hoe lank dink jy gaan dit so bly as jy eers met die stootskrapers daar ingevaar het?”
Sy sien dat sy hande op die stuurwiel begin trommel en dit verskaf haar genot toe sy besef dat sy hom omkrap, al hou hy sy stem so egalig.
“Ons gaan ons bes doen om die dorpie en die kaai so min as moontlik te verander. Die area wat goedgekeur is vir die gholfbaan met huise en ’n hotel is hoog bokant die dorp. Dit lê op die plato waar die ou visfabriek vroeër was. As jy die dorp ken, sal jy weet dis waar die steil kranse is. Dit bied ’n pragtige uitsig oor die dorp en oor die see.”
Hy het haar onkant gevang en sy weet vir ’n oomblik nie wat om te sê nie. Aan Koot se praat het sy afgelei dis die vissershuisies op die strand wat in die slag gaan bly. Sy onthou gelukkig betyds van iets anders.
“En die toeriste? Gaan hulle geen impak op die dorpie hê nie?”
“Ons moes impakstudies doen voordat die ontwikkeling goedgekeur is. Gaan kyk gerus daarna – dis vir algemene insae in my kantoor op die dorp,” sê hy, sy stem nog steeds rustig.
“Ek is seker dit wys dat die ontwikkeling die beste ding ooit vir die dorp sal wees,” sê sy sarkasties.
“Wel, dit toon onder andere dat dit ’n paar honderd permanente werkgeleenthede sal skep. Werk wat die mense van Kransbaai broodnodig het,” antwoord hy ongesteurd.
Sy sien dat sy hande stil geword het. Meneer Murray dink natuurlik dat hy nou op veilige terrein is.
“En hoe verklaar jy dit dat al die ander aansoeke vir soortgelyke ontwikkelings afgekeur is? Daar’s nie genoeg water vir gholfbane aan die Weskus nie, meneer Mur- … Liam.”
Haar stem het omtrent ’n oktaaf geklim, hoor sy en verwens haarself. Sy klink soos ’n feeks!
“Water sal nie ’n probleem wees nie. Ons gaan water uit die see pomp en ontsout.” Hy lag saggies. “Moet net nie vir my sê jy’s bang ons pomp die see leeg nie?”
Sy vriendelikheid en redelikheid begin haar irriteer. Sy wens hy het hom ook vererg en dat sy antwoorde minder beskaaf was. Dan kon hulle oor die saak argumenteer en dit uitpraat. Nou voel dit vir haar asof sy tennis speel sonder dat iemand anders die bal van die ander kant van die baan af terugslaan.
“Jy oortuig my nie, maar dit sal interessant wees om te sien waar en hoe jy die ding gaan laat werk,” sê sy koel.
“Wag totdat jy op Kransbaai is. Dan kan jy met jou eie oë sien wat jy moet bemark. Ek is seker jy sal dan geen besware meer hê nie.”
“Wat sê die vissers wat daar bly?” vra sy skielik. “Ek’s seker hulle is nie so ingenome met jou planne nie.”
“Hoekom gaan praat jy nie met ’n paar van hulle nie? Ek is weer seker die oorgrote meerderheid ís ingenome met die vooruitsig van my ontwikkeling.”
“Dankie, ek sal. Ek wil juis graag gaan praat met die groep mense wat jou ontwikkeling teenstaan. Die Fishermen’s Forum, of so iets.” Sy is bly dat Koot haar van dié mense vertel het.
Die blik wat hy na haar gooi, gaan met ’n hewige frons gepaard. “Ek sal jou met die grootste liefde aan dié mense gaan voorstel. Hulle – of hy dan – is tans my grootste nagmerrie. Maar daar sal niks van sy besware kom nie.”
Sy trek haar wenkbroue kamma in verbasing op en onthou te laat dat hy dit nie eens sal opmerk nie. “Waarom is hy dan jou ergste nagmerrie?”
“Omdat hy die wêreld onnodig moeilik vir my maak.”
“Wie’s hy?”
“Damon Oktober, ou inwoner en voorsitter. Hy’s totaal teen die ontwikkeling gekant. Hy is die stigter van ’n drukgroep wat vertoë tot die minister wil rig om die ontwikkeling stop te sit. Hy noem dit die Fishermen’s Forum, maar sover ek weet, is daar nie veel vissermanne in die groep nie.”
“En jy gee nie om dat ek met hom gaan praat nie?” Die verbasing in haar stem is dié keer eg.
“Dit sal juis goed wees as jy met hom kennis maak. Jy is die een wat al die vrae van die voornemende kopers sal moet beantwoord. Persoonlik dink ek dat Damon se kop heeltemal uitgehaak het, maar ek wil jou nie beïnvloed nie. Praat met hom. Hoor wat hy te sê het en besluit dan self of ek oordryf.”
“Hoe ver is hy met sy vertoë?”
“Ek weet nie. Dalk moet jy uitvind. Dis nie iets waaroor ek slapelose nagte het nie.”
“Ek sal sien,” sê sy vies, terwyl sy wonder of hy al die ander dinge waaroor Koot haar gewaarsku het ook so vinnig en glad onder die mat gaan probeer invee.
“Ek moet jou egter vooraf oor Damon waarsku. Ek vertrou hom net so ver as wat ek hom sien. En hy’s op die koop toe ’n vreeslike rokjagter.”
Sy glimlag vlietend. Dis seker maklik vir een rokjagter om ’n ander een te herken, dink sy.
“Ek kan seker nie verwag dat jy goeie dinge van hom sal sê as hy teen jou ontwikkeling gekant is nie, of hoe? Troos jou daaraan dat ek glad nie belangstel in sy persoonlike lewe nie, net in sy siening oor die ontwikkeling.”
“Dis goed om objektief te bly,” sê hy asof hy haar paai.
Ebbie byt op haar tande. Liam Murray se selfbeheersing is seker lofwaardig, maar op haar het dit die teenoorgestelde uitwerking. Dit hits haar net aan om hom te probeer uitlok tot ’n argument.
Die motor se sterk enjin is vir ’n rukkie al geluid in die kajuit. Haar gedagtes skarrel wild na ’n volgende vatplek.
“Jy sê die Damon-kêrel is ’n gerekende man? Is hy die leier van die gemeenskap? En daarmee bedoel ek spesifiek die vissersgemeenskap. Dis immers hulle wêreld wat gaan verander.”
“Nee. Damon sien homself miskien as die leier, veral noudat hy die Forum op die been gebring het, maar ek dink die werklike leier is Jan Cupido. Jan is nogal ’n indrukwekkende kêrel. Hy’s ’n ouderling in die kerk en
