hand in die lug vir haar om te wag. Die oproep moet belangrik wees, want hy laat sy stem sak, druk dan die gehoorstuk toe en sê vir haar: “Sal later weer met jou praat. Kom rapporteer terug ná die middagete.”
Wit marmer en swart graniet is gebruik om ’n elegante voorkoms in The Pink Pomegranate te skep, en wit blomme in swart vase onderskryf die tema. ’n Kelner in ’n spierwit hemp neem Ebbie se baadjie terwyl nog een haar na die tafel begelei.
Sy voel ’n bietjie oorweldig deur die deftigheid, maar sy stap saam asof sy gewoond is aan duur, luukse restaurante. Met ’n swierige swaai van die hand beduie die kelner vir haar dat hulle by meneer Murray se tafel is en trek dan vir haar ’n stoel uit.
Die tafel is effens eenkant in ’n alkoof en sy het skaars gesit toe ’n groot man langs haar verskyn. “Ek’s Liam Murray,” sê hy glimlaggend en steek sy hand na haar uit.
“Ebbie Basson,” antwoord sy.
Sy is beïndruk, want sy kan nie onthou wanneer laas sy ’n man ontmoet het wat ’n kraakwit hemp, das en strepiespak dra vir middagete nie. Thys, dink sy onwillekeurig, besit nie eens ’n pak nie.
Die man wat oorkant haar gaan sit, het taamlik growwe gelaatstrekke, maar sy helderblou oë trek dadelik haar aandag. Vasberadenheid word in sy vierkantige ken en die lyn van sy kaak weerspieël en sy verstaan sonder meer dat hy hom nie maklik sal laat stuit nie. Sy sandkleurige hare begin net-net grys wys by sy slape, wat verraai dat hy nie meer so jonk is nie. Maar om ’n onstuitbare, stoomrollende ontwikkelaar te word, gebeur seker nie oornag nie, besluit sy sinies.
Die kelner is dadelik by met ’n wynlys en ’n spyskaart, wat hy eerste vir Ebbie aanbied. Daar is nie pryse op die spyskaart nie, sien sy. Miskien beter so, want sy weet sommer dit sal haar eetlus bederf.
Eers toe die besigheid van wyn-, water- en kosbestellings afgehandel is, leun Liam Murray vorentoe en kyk indringend na haar asof hy haar beter wil sien.
“Dan is jy nou Ebbie,” sê hy en sy blik gly oor haar gesig asof hy elke detail in fyn besonderhede inneem.
“Ja,” sê sy ongemaklik onder sy bestuderende blou oë. Dit kan tog beswaarlik iemand anders wees.
“Nou kom, laat ons besigheid praat. Laat ek jou van my voorgenome ontwikkeling vertel,” sê hy. “Vanweë die wonderlike uitsig het ek besluit om die landgoed Panorama te noem. Die grond wat ek gaan ontwikkel, is op Kransbaai, omtrent honderd en vyftig kilometer van Kaapstad af. Dis maar ’n uur of twee se ry uit die middestad. Daar gaan honderd en vyftig erwe uitgesit word, wat Erlank Eiendomme – as ons die kontrak sluit – van die hand moet sit. Die hele landgoed sal onverbeterlike sekuriteit hê; dis baie belangrik vir oorsese kopers. Daar gaan ’n agtienputjie-gholfbaan wees en die uitsig van die baan af is absoluut skouspelagtig. Ons naaste dorp is Vredenburg, waar daar ’n privaat hospitaal is en baie goeie mediese sorg. Daar is ’n lughawetjie vyftien kilometer van Kransbaai af wat ingerig is vir kleiner vliegtuie, wat beteken dat mense van Kaapstad af sal kan vlieg om na die ontwikkeling te gaan kyk as hulle sou verkies om nie te ry nie. Dit, in ’n neutedop, is waarmee julle moet werk. Enige vrae sover?”
Ebbie het aandagtig gesit en luister. Sy wil graag met Koot praat oor hulle strategie en dan moet sy die feite ken of sy soek moeilikheid.
Sy kyk op in die skokblou oë. “Prys?”
“Dit, Ebbie, sal ons nog moet bereken.” Hy kyk oor die vol restaurant. “Ek kan byna enige prys vra en ek sal dit kry, want mense sal oor mekaar val om te koop.”
Die kelner verskyn met ’n bottel wyn en ’n bottel mineraalwater. Die sakebespreking word onderbreek terwyl ’n bietjie wyn geskink, geproe, meer geskink en daar ’n hele gesprek oor die oesjaar en die kwaliteite van die wyn gevoer word.
“Lyk vir my jy’s nogal ’n wynkenner?” vra Ebbie.
“Ja. Ek is passievol oor wyn en soos met alles waarvan ek hou, het ek ’n studie daarvan gemaak.”
“En is jy passievol daaroor om eiendomme te ontwikkel?”
“Vanselfsprekend.”
Sy sit en wonder of sy hom trompop moet vra of die vissershuise op die strand van Kransbaai platgestoot gaan word, en of die bewaring van ou, geskiedkundige huise nie ook een van sy passies is nie, toe sy onthou dat sy verjaar en uit hierdie onverwagte oord ’n eetbelewenis gebied word. Vandag gaan sy nié vir Liam Murray oor sy sake-etiek of sy verbondenheid tot bewaring uitvra nie.
Die geregte wat hulle bestel het, word voor hulle neergesit. Hulle het beide ’n slaai bestel en die twee geregte lyk soos iets wat Ebbie gewoonlik net in tydskrifte sien.
“Kom ons eet eers,” sê hy en glimlag vir haar. “Dis moeilik om oor besigheid te praat tussen sluk en kou deur.”
Dit pas Ebbie en sy geniet die maaltyd ten volle.
Haar waterglas en sy wynglas word van tyd tot tyd so vaardig en onopsigtelik gevul dat sy dit amper nie eens agterkom nie. En toe hulle klaar geëet het, word die borde net so flink weggeneem.
Die lewe gooi darem snaakse draaie met ’n mens, dink Ebbie. Haar verjaarsdag het op ’n hartseer, vervelige noot begin en sy het verwag dat dit so sou bly die res van die dag. Toe kom Koot met sy “joppie” en nou sit sy in hierdie wêreldbekende restaurant!
Net toe verskyn die kelner langs die tafel en sit versigtig ’n middelslagkoek voor haar neer.
“Ek hoor by Koot dis vandag jou verjaarsdag?” sê Liam.
Sy knik net, stom van verbasing.
“Baie geluk, hoor! Ek is baie lief om van hierdie koek vir nagereg te eet. Toe was ek so voor op die wa om ’n hele koek te bestel ter ere van jou verjaarsdag. Dis ’n smaaksensasie – The Pink Pomegranate se soetgebak-sjef bestee baie tyd daaraan om dit op te tower. Ek hoop regtig jy sal so baie daarvan hou soos ek.”
Ebbie moet op haar tande byt om nie te begin huil nie. Dat ’n wildvreemde man haar nou so op haar verjaarsdag moet bederf! Is dit nie wat Thys ná sewe jaar se samesyn en saamleef moes doen nie?
Trane is egter nie ’n opsie nie. Sy neem die aangebode mes en sny versigtig die pragtig versierde koek.
Heelwat later kom sy op ’n wolkie van geluk terug by die kantoor. Sy gaan klop dadelik aan Koot se deur om verslag te doen.
“En nou? Jy lyk soos ’n kat wat ’n piering room gekry het,” sê Koot fronsend.
“Hy’t vir my ’n hele koek vir nagereg gekoop,” sê Ebbie tevrede en sit die res van die koek op Koot se lessenaar neer.
“Hy wil hê ek moet môre saam met hom Kransbaai toe gaan om na die gebied te gaan kyk wat hulle wil ontwikkel voordat die stootskrapers begin. Ek het nie kans gehad om met hom te praat oor die bewaring van die vissershuise en die karakter van die dorpie nie, maar ek sal dit doen as ons daar aankom,” vertel sy vir Koot.
Sy frons. “Soos hy gepraat het, het dit tog nie geklink asof daar huise is wat platgestoot gaan word nie. Het hy vir jou gesê hulle gaan?”
“Uhmm,” maak Koot keel skoon en ignoreer die vraag. “Ek weet nie of dit al te laat is nie, maar ek wou jou nog waarsku.”
“Waaroor?”
“Ek
