nog iemand met wie jy self kan gaan praat. Al wat ek jou nou al gaan sê, is dat Jan die grootste boot in die dorp het. ’n Boot waarmee hy tans feitlik niks kan doen nie.”
“Hoekom nie?” vra Ebbie vinnig.
Liam se kop ruk in verbasing op. Hy kyk ’n oomblik na haar voordat hy weer sy aandag by die pad bepaal. “Dis tog algemene kennis dat die vis weg is. Daar’s mos ’n hele verskuiwing van die vis na die Oos-Kaap. Die bietjie vis wat oorgebly het, is skaars genoeg om die mense se mae vol te hou.”
Dit pas jou seker goed, meneer die onstuitbare stoomroller, dink sy sinies. Met dié kom sy agter dat Liam van die hoofpad afgedraai het.
“Waarheen ry jy nou?” vra sy onseker.
“Ons is hier by die Rocherpan. Koot het my vertel dat jy sterk voel oor natuurbewaring. Ek het gedink jy sal daarvan hou om te sien hoe dit hier lyk.”
Sy is verbaas dat Koot hom vertel het natuurbewaring is een van haar passies. Waarom het hy Liam Murray nie liewer gewaarsku dat sy net so sterk voel oor die bewaring van ou geboue nie? wonder sy. Of het hy dalk?
“Ons kan sommer ons bene bietjie rek en iets eet. My sekretaresse het vir ons ’n piekniekmandjie gepak.”
“Dis gaaf van jou,” sê Ebbie halfhartig. Kransbaai is so na aan Kaapstad dat sy hoegenaamd nie gedink het dat hulle sal stilhou nie.
Sy kyk by die venster uit en sien net verlatenheid om hulle. Geen mens of dier is êrens te sien nie. ’n Piekniek op dié afgeleë plek is seker dan die volgende stap ná gister se restaurantete. Dis alles natuurlik planne om haar hart te wen. Hoop hy dat sy teen vanaand reeds soos klei in sy hande sal wees?
“Wel, ons kan darem seker die tydjie wat ons saam deurbring aangenaam maak? As alles volgens plan verloop, sal ek en jy nog baie ure saam deurbring,” gaan hy geselsend voort.
“Dis nou ás alles volgens plan verloop …” Sy kan nie die frons op haar voorkop of die koelheid in haar stem keer nie.
Ja-nee, hy het definitief planne, en dit het niks met eiendomsverkope te make nie. Die arrogante man aanvaar eenvoudig dat sy gewillig sal wees om by sy planne in te val. Wat hy nié weet nie, is dat sy vooraf gewaarsku is en dat sy daarom nie so geredelik vir sy speletjies te vinde gaan wees nie. As sy nie vir Koot gewerk het en moes sorg dat hulle die kontrak vasmaak nie, het sy Liam Murray en sy planne – vir die ontwikkeling én met haar – op hierdie oomblik na die warmplek gestuur.
“Is jy altyd so negatief, of is jy ongelukkig oor iets? Ek kan nie mooi agterkom wat jou pla nie?” vra hy.
“Ek’s g’n negatief nie, ook nie ongelukkig nie en vir die huidige is daar niks wat my pla nie!” antwoord sy blitsig.
“Wel, jy’s negatief oor iéts,” sê hy koel. “Lyk my jy’s een van daardie mense wat die glas half leeg in plaas van half vol sien.”
Voordat sy kan antwoord, trek hy die motor van die pad af en skakel die kragtige enjin af. “Hier is ons.”
Toe hy uitklim, gaan staan hy eers eenkant skewekop en luister. Daarna stap hy om die motor en maak vir haar die deur oop.
“Vergeet nou eers van al jou probleme en griewe en luister ’n bietjie na die voëls. Dis verstommend om te hoor hoeveel verskillende geluide mens kan onderskei.”
Ebbie bly vir ’n oomblik gespanne sit. Sy is in ’n situasie wat sy nie weet hoe om te hanteer nie. Tog, toe die motordeur oopgaan en sy die voëlsang hoor – soos ’n groot koor wat sukkel om al die stemme te sinchroniseer – ontspan sy genoeg om uit te klim.
Terwyl sy verstom staan en luister en die unieke omgewing indrink, maak hy die motor se bak oop en haal ’n piekniekmandjie, ’n koelsakkie en ’n groot geruite kombers uit. Die kombers sprei hy onder ’n boompie oop en toe sit hy die mandjie en die koelsak daarop neer.
“Lyk my jy is ’n geoefende piekniekhouer,” sê sy spottend toe sy omdraai en sien hoe netjies en mooi alles lyk.
“Ja, ek hou daarvan om piekniek te hou, veral as dit op ongerepte plekke in die natuur is.” Dit het hom blykbaar nie opgeval dat sy met hom spot nie.
“Sappie vir jou?” vra hy nonchalant en rits die koelsak oop.
Die vrolike voëlsang is wonderlik mooi. Dit laat Ebbie so ontspanne voel dat sy nie werklik lus het om verder met hom te stry nie. Buitendien sien sy nou weer kans vir Liam Murray. Sy verkneukel haar eintlik daarin dat hy al die moeite gaan doen met die piekniekhouery en dat sy nie beïndruk gaan wees nie. Sy weet mos waarom hy dit doen.
“Dankie.” Sy gaan sit op die verste punt van die kombers, half met haar rug na hom.
“En hier’s ’n yskoue bottel wyn,” sê hy. “Ek sal self nie nou ’n glasie drink nie, want ek bestuur, maar my sekretaresse het dit ingepak ingeval jy lus het daarvoor.”
Ebbie lewer geen kommentaar nie.
“Dis nou wat ’n mens ongerep noem,” sê hy rustig. “Ons is nie altyd bewus van wat natuurbewaring doen nie. Vir hierdie voëlparadys behoort ons hulle werklik te bedank.”
Hy maak die vadoek los wat bo-op in die mandjie geknoop is en loer in. “Hmm, Shirley het weer haar ding gedoen,” sê hy goedkeurend.
Ebbie loer onder haar wimpers deur en sien hoe hy die netjies verpakte disse een na die ander uitpak.
“Gerookte salm op bruinbrood – een van my gunstelinge,” sê hy. “En dan is hier gesnyde biltong en rookwors. Ek hoop nie jy’s ’n vegetariër nie?”
Ebbie skud haar kop. Haar maag het skielik besef dat dit etenstyd is en sy is honger.
“Daar’s darem ’n Griekse slaai ook,” sê hy, “ingeval jy nie vir die ander kos lus is nie. Dis nou nie in dieselfde liga as gister se ete nie, maar hier is darem messe en vurke ook. My sekretaresse het seker gemaak dat ons nie die slaai met ons hande hoef te eet nie,” lag hy.
“Sy pak seker gereeld vir jou piekniekmandjies en weet teen hierdie tyd presies wat om in te sit en waarvan jy hou,” sê Ebbie bot.
Sy wonder hoe gereeld die arme sekretaresse vir hom ’n piekniekmandjie moet pak om saam met een of ander vrou êrens te gaan eet. Daagliks? Weekliks? Maandeliks? Dis seker ’n ou laai van meneer Ryk-en-Aantreklik om vrouens mee te beïndruk. En siestog, vir al wat sy weet, stort die sekretaresse stilletjies ’n paar trane terwyl sy die mandjie pak omdat sy ook beenaf op hom is en weet dat so ’n romantiese ete in die natuur haar nooit beskore sal wees nie.
“Kan ek vir jou ’n glasie wyn skink?” vra hy vriendelik. “Dis ’n baie ligte wyn – ideaal vir ’n piekniek.”
“Ek drink nog my sap,” sê sy moedwillig, alhoewel haar laaste suigslag ’n onmiskenbaar droë geluid opgelewer het. “Dis buitendien onnodig om ’n bottel net ter wille van my oop te maak.”
“Nes jy wil,” sê hy steeds vriendelik. Hy skink vir homself ’n glas mineraalwater en sit terug met die glas in sy hand.
“Ai, maar dis mooi hier,” sê hy weer waarderend. “Ek geniet veral die rustigheid.”
“Dit ís mooi,” gee sy styf toe.
