met die bruin kombers wat blykbaar as deken dien neer. Stadig laat sy haar blik deur die vertrek gly.
Gaan hierdie haar blyplek wees? Hierdie beknopte vertrekkie wat na veld ruik! Met die grasdak wat uitrafel en die rooi gepoleerde sementvloer! Met die lae badkamertjie sonder binnedeur, wat blykbaar inderhaas aangebou is, en waar die klein wasbakkie, toilet en onpraktiese stort sommer net planloos ingedruk is!
Nina haal diep asem. Ontspan net, sê sy vir haarself. Al is dit nie wat jy verwag het nie. Miskien… miskien kan jy vra dat jy oorgeskuif word na een van die toeristechalets. Dalk as jy eers Gunther se vrou ontmoet het, kan jy haar probeer oorreed om verskuif te word.
Gunther se vrou! Hoe gaan sý deur alles geraak word?
Maar Nina skud die gedagte van haar af. Sy was darem lank genoeg in die speurdiens om te weet jy raak nie emosioneel betrokke by afhanklikes nie. ’n Klein suggie ontsnap nogtans uit haar keel toe sy opstaan en buk om haar tasse oop te knip.
Sy kyk in die vertrek rond. Daar is ’n stewige houthangkas en -laaikas met ’n outydse staanspieël daarop. Sy kyk na haarself in die spieël. Daar het ’n paar haarslierte losgekom uit die knip waarmee sy haar lang, rooibruin hare agter haar kop vasgemaak het, en daar is spore van min slaap onder haar groen oë.
Sy haal haar skouers op en gaan spoel haar gesig onder die koue kraan af. Toe maak sy haar hare uit die knip los, borsel dit ’n paar keer met lang hale deur, en maak dit dan in ’n poniestert hoog op haar kop vas. Hoekom sal sy vir die Duitser moeite doen met haar voorkoms? Sy was in elk geval nog nooit iemand wat veel van grimering gehou het nie. Miskien omdat sy met ’n vlekkelose vel geseën is.
Maar toe sy voor die spieël ’n titseltjie blosser op haar hoë wangbene aansit, is sy ydel genoeg om dankbaar te wees vir haar natuurlike bates: haar lang wimpers met die effense opwaartse kurwe, haar groot, amandelvormige groen oë en haar goed gedefinieerde liplyn. ’n Byna kleurlose lipstiffie is al wat sy nog nodig het. Die wit bloes en denimlangbroek wat goed genoeg was vir die reis, moet maar die ding verder doen.
Sy laat gly haar vingers ingedagte oor die spieël se raam en kan nie help om die glimmende donker hout met die wit vlekke daarin te bewonder nie. Seker mukwa, die mees gesogte hout uit hierdie land. Sy streel oor die uitgekerfde patroon aan die bo- en onderkant van die spieël, en meteens voel sy beter.
As Ron nou hier was, sou hy haar weer geterg het. “Die vreeslose polisievrou wat emosieloos ’n moordtoneel ondersoek, maar wat huilend by ’n dooie voëltjie kan sit. Vir wie ’n veldblommetjie meer beteken as ’n ruiker blomme uit die winkel.”
Maar hy het nie altyd geterg nie. Al meer het hy begin beklemtoon: “Jy sal moet onthou dat in my posisie, en in die kringe waarin ek beweeg, moet die beeld wat mense uitdra perfek wees.”
Sy besef nou duideliker as ooit dat haar onopgesmuktheid hom ook moes gepla het.
Sy gooi haar kop uitdagend agteroor. Ja, Ron Visagie, ek het ’n bietjie laat uitgevind dat jy ’n vrou soek soos een van jou vintage-karre: blink gepoleer en vreeslik uniek. Vereistes waaraan ek natuurlik nog minder voldoen het ná die hofsaak! Hoe opwindend kon ’n uitgeskopte speurder, wat maar ’n nederige pos by ’n toeristeoord moes vat net om ’n werk te hê, nou as verloofde wees? In elk geval vir meneer Ron Visagie!
En nou moet ek ’n arrogante blonde reus trotseer – erger nog, ek moet hom probeer vastrek. En my nuwe blyplek is skaars meer as ’n arbeidershuis. Maar as ek die dag terugkom in Suid-Afrika, sal meer mense as Ron Visagie kennis geneem het van Nina Joubert.
Sy trek die deur agter haar toe en kry koers na waar Gunther beduie het die kantoor is.
2
Op pad na die kantoor verken haar blik oudergewoonte die omgewing. Die hele terrein is boom- en bosryk. Alles natuurlike plantegroei. Daar is nie veel moeite gedoen om tuin te maak nie. Maar die geheel is een van rustige ongereptheid.
Laat ons dan maar die amptelike deel so gou moontlik agter die rug kry, dink Nina terwyl sy aanstap. Laat ek gaan hoor wat van my verwag word.
Links van die kring chalets, omtrent in lyn met haar eie blyplek, staan ’n netjiese grasdakhuis. Nie buitengewoon groot nie, maar tog lyk dit knus, en dit smelt mooi saam met die res van die geboue.
Sy wonder weer oor Gunther se vrou. Dis tog jammer dat sy haar daarvan sal moet weerhou om regtig vriende met die vrou te word. Sy het nog altyd van mense gehou, en dit kan seker maar alleen raak in so ’n vreemde omgewing. Maar sy sal nie familiêr kan word nie, anders kan die uiteinde baie ongemaklik wees.
Die kantoor is nie ver van haar blyplek nie. Die deur staan oop, maar daar is niemand binne nie. Gunther het tog gesê sy moet hom hier kry, dink sy vies. Blykbaar is die man nie te gesteld op afsprake nie.
Sy bekyk die kantoor. Dis goed ingerig met ’n rekenaar, faksmasjien, brandkluis en alles wat jy in ’n normale kantoor sou verwag. Behalwe dat die lessenaar oorloop van papiere en die vloer besaai is met lêers.
Jis, tussen so ’n warboel kan g’n mens mos werk nie. Hier sal moet orde kom! Per slot van rekening is sy aangestel om hier te werk, en dis net eenvoudig in haar aard om dit ordentlik te doen.
Sy wonder hoe hulle die kombuis hanteer as dit hier só lyk. Miskien is Gunther se vrou daar in beheer en weet sy wat sy doen.
Nina brand om ’n bietjie te snuffel, maar sy weet hy kan enige oomblik opdaag. Sy oorweeg om te gaan kyk of hy in die hoofgebou is, maar onthou sy vermaning van vroeër: dat mens in Afrika moet leer om te wag.
Toe sien sy hom. Of liewers, sy hoor hom eerste waar hy armswaaiend by die hoofgebou uitstorm. Langs hom is ’n bedremmelde klein mannetjie wat ’n yslike gasbottel sleepdra.
“Hoeveel keer moet ek nog vir julle sê om gas te bestel voordat die bottel leeg is?” hoor sy hom op Engels uitvaar. “En elke keer gebeur dieselfde ding weer…” Sy arms woer-woer by die beteuterde mannetjie se kop verby. “Minder as ’n uur, dan kom eet die eerste gaste! En julle sit sonder gas!”
Dit lyk of die ontstoke Duitser elke woord saam met sy haastige treë op die grond uitstamp. Nina hou haar lyf skraal in die kantoor totdat die gasbottel op die viertrek gelaai is en die voertuig in ’n stofstreep met die rooi grondpaadjie langs verdwyn.
Toe stap sy vinnig nader. Sy kom gelyktydig met die ontvanger van Gunther se toorn by die hoofgebou aan.
“Probleme?” vra sy so vriendelik moontlik.
Die Zambiër glimlag verleë. “Die musungu is kwaai,” beduie hy kopskuddend. Hy staan opsy sodat sy eerste tussen twee ruwe pale deur onder die grasdak kan instap.
Die L-vormige gebou sonder mure skep ’n aangename gevoel van ruimte, omdat ’n mens dwarsdeur kan kyk tot waar die swembad koel en blou tussen groen grasperke lê. Reg voor haar is ’n keurig gemeubileerde sitkamer met gemaklike leunstoele in beige en bruin. Dieper in is daar ’n knus klein eetkamer met verskeie gedekte tafeltjies.
Die kort been van die L-vorm huisves die ontvangstoonbank – wat op die oomblik onbeman is – en ’n kroeg waarby twee mans op hoë houtstoele sit en bier drink.
“Ek is Nina Joubert, die nuwe assistent,” stel sy haarself voor aan die Zambiër, wat lyk of hy nie seker is wat om met haar te doen nie. “Werk jy in die kombuis?”
Hy glimlag van oor tot oor, sy wit tande skitterblink teen
